TEK

• 15 Haziran 2011 Çarşamba 21:14:58

Ruhumun yelkeni çocuk, denizin sandalı çocuk, yığıldı gök, bulut ince bir sızıda ha yağdı yağacak birazdan. Mor gemilerden firar eden sandalım şimdi, üşüdüğüm kayalıklarda.

Aşağıdan akıp giden hayat varsın serçeler öpsün dudağınızı, nehirler size doğru aksın. Yırtın atın tüm mektuplarımı, kelimelerimi dağıtın. Kendi gerçeğimdir uçurumlarım.

Hem bu dünya yaşanası olmayan bir yer değil mi? O hale kayalıklara konmuş kar tanesi neden çekmesin perdesini, söndürmesin ışıklarını ve kapatmasın kapılarını.

Yelken açmalı rüzgâra, geldiğinde. Kendi vadisinin uğultusunda uyumalı insan.

Bu arada siz hiç sığırcıkları kovalayan bir çocuk gördünüz mü? Ben kayaların tepesinden bakıyorum onlara. Bir çobanın ruhuyla koşuyorlar ve dua ediyorlar .’Tanrım kimse bulmasın bizi bu aşağılık dünyada. Kimse gökdelenlere çevirmesin ruhumuzu’

Ben akıl sır erdiremedim bu dünyanın haline, aklım tutuluyor. Akıl tutulmaları diyorum bunlara, insan insanın kurdu olmuşken. Ben bir delilik anatomisiyim kustukça ağzımdan kadınlar ve adamlar geliyor. Hatta fotoğrafımı çeken manyağı da kusmak istiyorum. Bu fotoğraftan bir hikâye çıkaracak ve gecenin kalem tıpırtıları diyecek yazdıklarına.Bir başkası nasıl anlayabilir kayalıklara konmuş üşümüşlüğü hayatın kendisiyle koyun koyuna yatarken.

-Ah Dies İrae

Bir bağırıyorsun çatlaklar oluşuyor kayalıklarda
Bir susuyorsun çatlakları kapanıyor kayalıkların
Bir susuyorsun uzunca çatlıyor içinin duvarları
Bir bağırıyorsun delice kan oturuyor içindeki duvarlara
Ormanın salıncağında intihar eden ardıç kuşunun

Kırık plak
Kırık plak
Kırık plak
Kırık plak
Kırık plak

Aysu

Fotoğraf .Aysu