BİZ AYRILAMAYIZ 25. BÖLÜM

• 13 Haziran 2011 Pazartesi 00:21:19

Döndüğünde hepsi hazırlanmış; hemen yola koyuldular.
Önlerinde beş saat gibi bir bir yol vardı.Yer yer karlar kalmış ve erimeye başlamıştı.
Erzincan a gece vardılar.
Halk sokaklardaydı.Eski evler yıkılmış; diğer binalarda hasar yoktu.Ali öncelikle hastaneleri dolaştı. Hala Zeynep ten bir haber yoktu.O gece o da gönüllü olarak yaralılara yardımcı oldu.Biraz dinlenmenin ardından sabah tekrar araştırmaya aramaya devam etti.İki gün böyle geçti.Öyle üzgündü ki. .Ne Zeyneb in ne de Metin in izine rastalayamamıştı.Bu arada artçı sarsıntılar sürüyor; herkes dışarılarda yatıyor evlerine giremiyordu. Çoluk çocuk perişandı.Hava oldukça serindi.
İkinci günü gene akşam oluyordu işte. "Artık köylere gideyim; buralardada Zeyneb i bulamadım" diye düşündü.
"Allah ım! nerde bu kız? Bir telefon etseydi. Hatlar kesiliyor ; haberleşme yok." Tam bir çıkmazdaydı sanki.Çok üzgündü.Bu arada yaralılara doktorlar zor yetişiyor.acı çekenler,ağlayanlarla doluydu.O da elinden geldiğince koşturuyordu.
Çaresizlik içindeydi.Gönlü hüzün doluydu. Geceyle birleşti o an duyguları.Gökyü-
züne baktı. Yıldızlar onu teselli eder gibi canlı ve parlaktı.
"Nerdesin Zeynep?Söyle neredesin?" iki damla yaş aktı yanaklarına...
"Rabbim duy beni; anla , yardım et neolursun." öyle içten öyle acı ile yalvarıyordu ki...Sanki Yaradan onun acısını duymuş ; sanki anlamıştı....
Yanında bir gölge belirdi...
"Merhaba arkadaş neyin var?"
"Hiççç? Aradığımı bulamadım. Öyle ümitsizim ki... Bir telefon olsa..."
"Benimkini al."
"Çekiyor mu?"
"Evet çekiyor."
"Sağ ol arkadaş;çok iyisin."
Ali telefonu açıp numarayı çevirdi. Bir iki saniye bekledikten sonra çalmaya başladı.
"Emine Ana ben Ali.Nsılsınız? Yok yok merak etmeyin iyiyim.Zeynep aradı mı?
Hayır anam ; bulamadım henüz. Buralarda izine rastlayamadım. Yarın köyleri araştıracağım. Babaya selam. Tamam yine ararım. Hoşça kal."Telefonu kapattı.
"Çok teşekkür ederim."
"Sen kimi arıyorsun?"
"Bir arkadaşı..."
"Adın Ali mi ?

"Evet .Neden sordun? diyerek ona döndü.

Genç adam" Benim adım Metin" deyince birbirlerine sarıldılar.İkisi de ağlıyordu.
"Rabbim; ne büyük tesadüf " diyerek bir yerde oturup uzun uzun konuştular.
Metin "üç gündür buradayım; bütün Erzincan ı dolaştım.Neyazık ki Zeyneb in izine rastlamadım."
"Bende bulamadım.İstersen yarın köylere gidelim." diye karar verdiler.
Sohbetleri sabaha kadar sürdü...
Metin hep Zeyneb i soruyordu...
Ali ise dilinin döndüğünce "Çok üzgün ama herkesten saklamaya çalışıyor" diye söylüyordu..
"Peki sen nasıl anladın?"
"Bir iki bana Metin diye seslendi. Dalgınlığına gelip sordum.Ama pek fazla bir şey demedi.Sonra konuşmak istemediğim biri diye kaç kez telefonu kapattı.
Bir gün; telefonunu evde bırakmıştı.Baktığımda mesaj vardı.Merak edip okudum.Sen; neden kaçtın delirmek üzereyim diyordun. İşte bu bilgileri topladım. Sonra ısrarlarıma dayanamayıp açıkladı.Son günlerde senin de okulu bıraktığını öğrenince daha da kötü oldu.Sesini duymak istemiyorum diye hep ağlıyordu.Aç konuş dediğimde ise hayır diyordu.Söylesene onu bukadar üzecek ne yaptın?"
Metin gözleri yaşlı "Hiç birşey bilmiyorum...bilmiyorum...Yılbaşı gecesi harika eğleniyorduk...Aslında alkol almazdım. İlk defa o gece çok içtim.O ise beni defalarca uyardı dikkat et diye.Ama ne yazıkki dinlemedim.Bir kız arkadaş vardı orada beni kışkırttı.Sonra...sonra...ne oldu inanki hatırlamıyorum.
Ertesi gün ancak akşam üzeri kendime gelebildim. Kafam kazan gibiydi. Doğru duşa girdim. Çıkınca Zeyneb in evine indim. O benim alt katımdaydı..Baktığımda kapısı kapalı idi.Sonra bir daha görüşmedik. Ne okula ne de eve geldi. Nereye gittiğini bulamadım. İşte hepsi bu...Ah! ne olduğunu bir anlasam.
Biz onunla çocukluğumuzdan bu yana beraberiz. Ailelerimiz de çok iyi anlaşıyordu. Vee biz bir elmanın yarısı gibiydik.Orta okul,lise üniversite sonra tatillerde bile hiç ayrılmazdık.Önceleri duygusal bir yaklaşımımız yoktu.Ama her yediğimiz lokmayı bile paylaşırdık.Birbirimizi hep korurduk.Hatalarımız olursa uyarırdık.Sevgimiz öyle büyüktü ki...Kelimeler bile yetersizdi.Sadece gözlerimiz,
gönüllerimiz konuşurdu.
Bir saat ayrı kalmaya tahammülümüz yoktu.Akşam yatıyor sabahı zor yapıyorduk.İşte böyle geçti bunca yıl.O gece ne oldu? Niye kırıldı? Bir türlü anlamış değilim.Şu halime bak Mecnun dan farkım var mı? Sahi Ali sen nasıl tanıdın onu?"
" Köyden küçük bir kız hastalanmış Ankara da ameliyat için götürmüşler. Fakat tedavisi bittiğinde babasının ödeyecek parası kalmamış. Senin anlayacağın hastaneden çıkaramamış.Rabbim Zeyneb i karşılarına çıkarmış onlara hem maddi hem manevi yardımcı olmuş. Hatta alıp evine bile misafir etmiş.Sonra arabasıyla hep beraber köye gelmişler.
Belki senden kaçmak için bu yolu seçti.Kim bilir? bilmediği bir adamı, kızını alıp buralara gelmek her kesin işi değil. Öyle yaralanmış ki...
Geldiklerinin ikinci günü benim durduğum köye çığ düştü. Yardıma koşmuşlar. O da gelenlerler arasında en öndeymiş.
Ben yaralı idim ve olayın şokundaydım.Köyün yarısı çığ altında kalmıştı.
İşte o gün Zeynep benim yarama bakıp dikiş atmış ; serum takmış. Çok ateşlenmişim.O boş durmamış diğer yaralılara da bakmış: kırıklarını sarmış.İşte tanışmamız böyle oldu."





AYŞE KARAN





DEVAM EDECEK...