BİZ AYRILAMAYIZ 21. BÖLÜM

• 4 Haziran 2011 Cumartesi 17:44:36

Arkasından Ali de yürüdü. Aklı fena halde karışmıştı.
Eve geldiklerinde Zeyneb in durgunluğu devam ediyordu.

Ali "Söyle bakalım; öyle bir kanaate nasıl vardın?"
"Yorum yok; bekleyin görün."
Kamil Beyde şaşkındı "Kızım sen kimsin?"
"Soru sormayın neolur. Sadece canım çok sıkkın; adamın birkaç günü var. Tabi yine de Allah bilir.Acı çekmesin.Bence kuvvetli bir ağrı kesici verin.Ama zavallıcık nekadar sabırlı; muayene olurken nasılda gayret etti.Sen hiç anlamadın mı Ali ?"
"Ne bileyim; ağrıyor dedi ama..."
"Bir daha çok dikkatli muayene et olur mu ?Neyse...bırakalım bu konuyu içim daraldı.Hadi hazırlanalım."diye odasına girdi.Odasından çıktığında göz alıcı bir güzelliği vardı. Siyah badi ; üzerine bordo gömlek ve siyah pantalon giymişti.Saçlarını da şık bir toka ile tutturmuş;kulağındaki küçük küpeler ise ona ayrı bir gizemlilik vermişti.
Sade ve değişikbir havası vardı. Ali onu böyle görünce hafif bir ıslık çaldı.Zeynep se boş gözlerle bakıp dudak bükerek"Rabbim sabır"dedi.
Salona girdiğinde Kamil Beyi ayakta bekler buldu. "Hazırlandınız mı? derken ...Ona bakarak.
"Aman kızım bu ne şıklık?" demeden edemedi.
"Daha neler babam; bu ne ki? Hadi hazırsanız çıkalım aslında hiç keyfim yok. Bu gece nasıl geçer bilmem."
" İyi geçer; iyi muhtar konuşkandır sıkılmazsın."
"Çok kalabalık olur mu?"
"Bak onu bilemem.Gidince göreceğiz."
Zeynep mantosunu giyerken; iyi temizlenmiş diye şöyle bir baktı.
Ali anlamış "Bak güzel temizlemişler daha ne olsun "kinayeli konuşunca...
" Ali bu gece hiç çekilmiyorsun. Ne olur şaka yapma olur mu?"
"Peki kendini iyi hissedince söyle emi.Ben de o zaman seninle uğraşırım."
Dışarı çıkınca Ali Zeyneb in koluna girdi.
" Bu gece beni yalnız bırakma ne olur ."
Zeynep hiç cevap vrmeden sadece gülümsedi.
Kamil Doktor da karısını sıkıca tutmuş yürüyorlardı " Hadi gidiyoruz.Yavaş; dikkatli basın yerler kayıyor." diyerek kızlara seslendi.
Ayşe, Lale hemen çıkarken Sema biraz bekletmişti Rüzgar okadar sertti ki estikçe yüzlerine kamçı gibi vuruyordu..
Ali Zeyneb e "Biz yürüyelim; onlar nasıl olsa arkadan gelirler."dedi.
"Ayıp olmaz mı? Beklesek."

" Olmaz...olmaz."
Biraz ilerlemişlerdi ki; geriye baktıklarında Sema ancak çıkıyordu.
"Yaa az duralım" dese de Ali oralı olmayarak yürümüştü.Muhtarın evi oldukça uzaktı.Gelene kadar bir hayli üşümüşlerdi. Büyük , sıcacık; bir oda;ortada uzun bir masaya yemekler hazırlanmıştı.Kenarlarında ise divanlar vardı.
Zeynep ayakkabı biçiminde bir terlik giydi ayağına.
" Hoş geldiniz" dedikten sonra herkes bir yere oturdu. Muhtar önce Emine Hanımdan başladı " Nasılsın? diye hatır sormaya.
Zeynep e sıra gelince "Kusura bakma kızım. Sana hoş geldin demeye fırsat olmadı; bu bizden değil seni yakalamak zor. Duyduk ki adına Hızır demişler. Gerçektende öyle geldin köyümüze."
"Aman efendim bu sizin iltifatınız. Beni Zeynep olarak bilin yeter."
Sema hanıma da "hoş geldin köyümüze doktor hanım ; hayırlı olsun.İnşallah iyi anlaşırız Neyse...Yemekler soğumadan masaya buyrun" diye davet etti.
Ali Zeyneb in yanından ayrılmıyordu. Sofrada da yanına oturdu.Diğer tarafına da Kamil Bey i almıştı. Mümkün mertebe Sema dan uzak duruyor bunu da çok belli ediyordu.
Zeynep te farkına varmış "Yapma Ali" diye uyarmıştı.
Yemek neşeli geçiyordu. Yöreye ait çorbayı Zeynep yiyememiş; Ali gizlice kendi tabağına boşaltmıştı.
Ev sahibi beğenmediniz mi deyince "Özür dilerim ben fazla yiyemem zaten" Diğer yemeklerden de biraz almış; yoğurt ve salata ile geçiştirmişti.
Muhtar çok konuşuyor; Zeyneb e durmadan sorular soruyordu.O da kısa kısa cevaplar verip geçiştiriyordu.
Yemekten sonra kalabalık olmuştu. Yakın akrabalar da gelmiş; içlerinde yolda kalan şöför o na ne kadar minnet borçlu olduğunu söylemişti.
Zeynep gülümseyerek " O kadar da değil; kim olsa bu yardımı yapardı."
" Öyle deme; kimse cesarat edemezdi."
"Ama başka çare yoktu ki... Neyse hepsi geçti. Şimdi geleceğe bakalım" diye lafı kapattı.Bir hayli oturdular.Sohbet çok güzeldi.
Kızlar bazen şaka; bazen ciddi konulara girdiler. Okuldan, çocuklardan konu açıldı.
"Çocuklar çok zorlanıyor; başka imkan yok mu? Daha yakına yapsanız" diye söylendi.
"Evet düşünüyoruz; bakalım" dedi muhtar.
"Ama şükür ki çocukların sıhhati iyi."
Saat bir hayli olmuş; zamanın nasıl geçtiğini anlamamışlardı.Kamil Bey ayağa kalkarak"Artık bize müsaade gidelim"
Her şey için çok teşekkür ederek çıktılar.
Hava ayazdı; gök yüzünde yıldızlar kandiller gibi parlıyordu.Zeynep uzun uzun bu güzelliği seyretti. Ay görünmüyordu ama yıldızların parlaklığı yetiyordu.
Ali yanına gelip "Ne güzel değil mi?" dedi.
"Evet Ali çok güzeller." Elini gök yüzüne doğru uzattı" Saman yolu; bak kutup ayısı ne kadar muhteşem."
" Doğru... bende çok seviyorum gökyüzünü seyretmeyi."
Kolunu Zeynep in omzuna koydu "Hadi gidelim" yürümesine yardımcı oldu.
Ayşe Lale önden gidiyorlardı. Sema yı da aralarına almışlar "dikkatli bas!" diyorlardı. Kamil Bey Emine hanımla gidiyordu.
Döndüklerinde herkese iyi geceler dileyip evlerine girdiler.İçerisi soğumuştu.
Ali hemen odunları doldurup sobayı yaktı.
Doktor "Çocuklar ben yatacağım. Siz ne yapacaksınız?"
" Bizde yatarız.Hele odam ısınsın; biraz keyfim yok."
"Keyfini kaçıran ne? Bende fark ettim; hiç gülmedin bu gece.
"Hem yok; hem çok.İnanın ikisinin ortasını bulamadım."
"O zaman düşünme yat uyu kızım."
"Olur" diye gülümsedi.
Kamil Bey dışarı çıkınca Zeynep telefona baktı. Uzun zamandır mesaj da gelmiyordu.
Artık beni aramıyor diye iç çekti."
"Annemi telefon edeyim; geç oldu ama belki yatmamıştır."
İki kere çalınca açıldı.
"Alooo..."
Zeynep odada yalnız olduğunu sanarak rahat konuşuyordu.
"Anneciğim nasılsınız?"
"Biz iyiyiz kızım sen nasılsın?Sanki sesin bozuk gibi hasta mısın?"
"Yok annem; biraz canım sıkkın. Sizi özledim de... Sesinizi duymak istedim.Uyandırmadım inşallah."
"Henüz uyumadık kızım."
"Babam nasıl?"
"O da çok iyi çalışıyor.Sen neler yapıyorsun?"
"Ben de iyiyim. Günlerim güzel geçiyor."
"Derslerin ne oldu?"
"Bu yıl böyle annem bıraktım."
"Ah! yavrum bırakmayacaktın."
"Oldu bir kere... Ne yapalım? Altı ay bir kaybım var işte.o kadar."
"Ne diyebilirim ki? Sen bilirsin. Sana olan güvenimiz sonsuz ve bizim için çok önemlisin bunu unutma."
"Biliyorum annem. Orada herkes iyi mi ? Akrabalar falan..."
"Herkes seni soruyor.Ben ne diyeceğimizi bilemiyorum.Tatilde de diyoruz ."
"Evet beni tatilde bilin. Mesela Alpler de kayak yaparken düşleyin."
"Oralar çok mu karlı kızım?"
"Evet annem. Çok karlı; buralarda yaşamak zor."
"Peki sen nasıl yaşıyorsun o zor yerde?"
"Ben iyiyim; bir doktorun evinde kalıyorum. Babamdan birşey istemiştim ne oldu?hani o iş."
"Kızım bir iki ip ucu buldular. Bakalım iyice anlayıp bildirecek."
"Sağ olun annem."
"Başka bir istediğin var mı yavrum?"
"Anne benim kredi kartlarımı babam ödeyiversin; burada o imkan yok. Yollar kapalı oluyor.Sonra ödeme günleri geçmesin."
" Tamam; sen merak etme."
Başka da bir isteğim yok."
Zeynep Metin i çok merak ediyor ama annesine soramıyordu.
"Kızım sana bir şey diyeceğim ama: üzülme olur mu?"
"Ne var annem?"
"Şey... Metinde..."
"Ne olmuş Metin e?"
"Metin de okulu dondurmuş ve Ankara dan gitmiş.Seni arayacakmış."
"Beni nerde; nasıl arayacak ki*"
"Bilmiyorum kızım. Ama ailesi mahvolmuş.Ona çok düşkündüler."
"Anladım ; çok üzüldüm. Annesine söyle; bu işte hiç suçum yok. Benim için özür dile."
"Tamam kızım; mutlaka konuşurum onlarla.Seni çok özledik yavrum.Ne zaman döneceksin?"
"Annem beni hiç düşünme; emin ellerdeyim. Henüz belli değil; daha sonra size yerimi bildiririm. Bakarsın belki sizi buraya çağırırım.
"Annem çok uzamasın olur mu?"
"Sabredin ve beni de merak etmeyin.Sizi seviyorum; babamı da çok öptüm."
Zeynep telefonu kapatıp koltuğa oturdu." Allah ım" diye ağlamaya başladı.
Arkasında Ali yi Emine hanımı fark etmemişti
Bir el omzuna dokundu Emine Hanımdı "Kızım anlat bana derdini."
Zeynep ona sarılarak bir müddet ağladı. Başını kaldırıp "Üzülme anam öyle çok derdim yok; hadi yat iyi geceler."
Ali suskundu...
Zeynep Yatağını yapalım da sen de uyu.Malum bu gecede buralısın."
"İyi olduğuna emin misin*"
"Evet ...evet... annemle konuşunca biraz açıldım."
"Metin den ne haber*" deyince...
Zeynep Ali ye baktı"Beni mi dinledin?"
"Pek sayılmaz; azını duydum.Sen kimden özür diledin?"
"Hiçç... Metin in ailesinden. o da evden ayrılıp beni aramaya çıkmış.Ailesi de haliyle perişan olmuşlar ve beni suçluyorlarmış."
"Seni nerde arayacakmış?"
"Bilmiyorum ki; bulmadan dönmem demiş."
"Allah ım bize ne oldu böyle? Bu nasıl bir çile?" diye başını ellerini arasına aldı. "Yardım et Allah ım; neolur yardım et !" Ağlıyordu...
Ali yanına oturdu "Şimdi bu göz yaşları ne için ve kimin için? Yoksa vijdan azabı mı ;özlem mi?"
Zeynep hıçkırarak "İkisi de... Sesini duymayı ne kadar çok istiyorum bir bilsen."
"Ara o zaman."
"Ne diye?"
"Ne bileyim? O da sesini duyarsa geri döner belki... Ailesi de üzülmez . Sen onlardan özür dilesen..."
"Kimseden özür dileyecek bir suçum yok ki..."
"O halde konuş onlarla."

AYŞE KARAN

DEVAM EDECEK...