O KADAR DA ÇABUK GEÇMEDİM HAYATINDAN…

• 1 Haziran 2011 Çarşamba 16:22:17

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Hastane odasındaydık; Annen, doktor, ebe ve ben. Senin doğmanı bekliyorduk, heyecanla. Hepimizin görevi farklı farklıydı. Annen, seni doğurmak telaşındaydı. Doktor, doğurtmak. Ebe, doğumuna yardımcı olmak için oradaydı. Benim görevim ise herkesin görevi bittikten yani sen doğduktan sonra başlayacaktı.

-Esma hanım, son bir kez daha ıkının, lütfen. Bebeğin başını görüyorum.
-Hadi kızım, ha gayret. Bir kez daha!

Annen, gayretle sarıldı doğum masasının demir kenarlığına. Son bir çığlık döküldü, dudaklarından. Olanca gücü ile itti seni, rahminin derin karanlığından.

Sen doğdun.

Kimse farkında değildi, ameliyathanede ki varlığımın. Aslında farkındaydılar. Hem yanında olanlar hem de kapının hemen dışında, doğmanı bekleyenler. Baban; saatine bakıyordu, sık sık. Anneannen; gözleri duvardaki saatte, dualar mırıldanıyordu. Ama beni görmüyorlardı…

Sen doğdun ve benim görevim başladı.

İki gün hastanede kaldıktan sonra evimize geldik. İki günlük bebektin. Yirmi günlük oldun. Derken kırk güne ulaştı dünyadaki varlığın. Anneni ve seni, kırk gezmesine götürdüler. Anneannen ve deden, hazırlanmışlar, heyecanla sizleri bekliyorlardı:

-Geciktiler, bey. Bir terslik mi oldu acaba?
-Aman hanım! Ne gecikmesi? Gelirler birazdan. Daha bir saat olmadı “ Çıkıyoruz “ diye arayalı.
-Ne bileyim? Bir an için çok olmuş gibi geldi bana.

Salonda, seni görmek için toplanmış, komşu teyzeler vardı. Kendi aralarında derin bir sohbete dalmışlardı. Annenin doğduğu gün, dün gibi akıllarındaydı, hepsinin. Ne çabuk geçmişti zaman? Dünkü çocuk, bugün anne olmuştu!

Günler, birbiri ardınca geçip gitmeye başladılar. Annene sorarsan; hiç geçmiyordu zaman. Oysa sen, büyüyordun. Emeklemeye başladın. Tek tük kelimelerle konuşmaya çabaladın. Ve yürüdün…

Farkında olmadığın bir akışın içindeydin. Annenle birlikte komşu ziyaretlerine gidiyordun. Cicili bicili giysilerinin içinde, annenin elini tutarak yürüyordun, sokakta. Tanıdık birine rastladıkça kesiliyordu yürüyüşünüz:

-Esma, yoksa senin kızın mı?
-Evet, Hayriye Hanım teyze.
-Maşallah! Kocaman kız olmuş. Kolaylamışsın. Bundan sonrası, göz açıp kapayıncaya kadar geçer.
-Ya! Çok şükür. Büyüdü…

İlkokul, ortaokul yılları geçti ve liseye başladın. Artık genç kız olmuştun. Lise bir, lise iki derken lise son sınıfa geldin. Ve benim, sana, kendimi hatırlatma zamanım gelmişti.
…/…
“Ben, yanındayım. Seninle birlikte yürüyorum. Hatta yürümüyorum, koşuyorum. Artık beni görür müsün, lütfen? Farkıma varman mümkün mü? Bu zamanlar, senin için, çok önemli. Eğer boşa harcarsan, geleceğini belirsizleştirirsin.”
…/…

-Kızım, nereye gidiyorsun? Senin ders çalışman gerekmiyor mu?
-Of anne! Daha sınavlara çok var. Çalışırım. Sen, kendini üzme.

-Kızım, yine mi arkadaşlarınla buluşacaksın? Yavrum, söylemeyeyim diyorum ama çok az kaldı sınavlara.
-Tamam anne… Merak etme, sen!

Postacının yolu, dört gözle beklenir olmuştu, bütün ev halkı tarafından. Üniversite sınavlarının sonucunu öğreneceğin / iz zarf bekleniyordu, heyecanla. Postacı geldi. Sen, üniversiteyi kazanamadın.

…/…
“ O kadar gereksiz yere ağlıyorsun ki şu an, anlatamam. Bu sonucu, sen istedin. Daha zamanım var, dedin. Çalışman gereken günleri harcadın. Şimdi ne için ağlıyorsun? Ne için pişmanlık duyuyorsun? Geç kaldın.”
…/…

—Ben sana çalış derken, sen bana kızdın. Zamanın az kaldı, dedim. Daha çok gün var, dedin. Bu sonuç; beni hiç şaşırtmadı. Sana ne demiştim? Kazanamazsan; tekrarı yok! O yüzden; artık benimle birlikte evde oturacaksın.

Böylece annenle paylaşacağın ev günlerin başlamış oldu. O kadar amaçsızdın ki. Sabah kalkıyor, akşam yatıyordun. Günler geçiyor ama sen hala farkına varamıyordun.

Sonunda, görücüler gelip gitmeye başladılar. En uygun, senin de içine sinen, damat adayına “ Peki “ dedin. Senin evlenmene daha çok zaman olduğunu düşünen annen, hiçbir hazırlık yapmamıştı. Telaşla kollarını sıvadı ve çeyiz hazırlığına başladı. Birlikte almanız gereken şeyler vardı:

—Kızım, hadi hazırlan da çarşıya çıkalım. Şu alınacakları halledelim.
—Of! Anne… Daha çok var, düğüne. Alırız nasılsa. Telaş yapmasan?

…/…
“Gelinlik kız oldun ama hala müsrifsin. Hala beni harcıyorsun, düşüncesizce. Nasıl farkıma varacaksın? Ne zaman? “
…/…

Düğününe bir hafta kala deli gibi koşturmaya başladınız; anne, kız. Alınacaklar listesi metrelerce uzunluğundaydı. Son güne kalmıştı her şey.

Evlendin. Bir ay, iki ay derken yıllar devreye girdi. İki çocuk annesi oldun. Çocuklar büyüdüler. Okulları, sınavları derken dünya üzerindeki varlığın kırkıncı yılına ulaştı. Kızın, evlendi. Ardından oğlun evlendi. “ Artık kendime zaman ayırabilirim “ diyordun ki sırası ile torunların doğmaya başladılar. Bu kez onların büyütülmesi olayı devreye girdi. Kendine zaman ayırmak isterken, yapmak istediğin neydi? Bilmiyorum, hiç öğrenemedim. Çünkü kendine zaman ayıramadın.

…/…
“Geçen yıllar boyunca, yanından hiç ayrılmadım. Çocukların hastalandığında; yavaş yürüdüm. Mutlu ve huzurlu olduğun günlerde, senin önünde koştum. Sen, beni görmedin. Fark etmedin…”
…/…

Torununla sohbet ediyordun:

—Kızım, zamanın kıymetini bil. Öylesine akıp gidiyor ki… Farkına bile varamıyorsun. Sakın, müsrifçe harcama. Her anını değerlendir. Dedin ve iyi geceler dileyerek odana çekildin.

…/…
“Yatağının başucunda, sana bakıyorum. Seninle seksen iki senemiz geçti. Seksen iki sene önce, senin için ilerlemeye başlamıştım. Bütün o yıllar boyunca, sana kendimi göstermek, hatırlatmak, farkıma varmanı sağlamak için çok çabaladım. Ama sen inatla benim varlığımı reddettin. Şimdi, bu gece, birlikteliğimizin son anlarını yaşıyoruz. Yoruldum ve durma zamanım geldi. Doğmak üzere olan bir bebek var. Yani, yeni bir görev bekliyor beni. Umarım; o görür beni.

Ben kimiyim? Ben, ZAMAN’ım. Güle güle git dostum. “
…/…

Eser Akpınar
01.05.2011
İzmir