Bir Delinin Monolog Çizimleri

• 11 Mayıs 2011 Çarşamba 20:39:00

Dünyadaki tüm yalnız köşeleri dolaşmak istiyorum. Merhametsizliğin uğradığı yerleri önüme katıp süpürmek istiyorum. Zavallı yalnızlar ağlayın.Kurbağalarla konuşun. Kurbağalar kim mi. Hani Yakup’un kurbağaları. Yakup kim mi. Edip’in Yakubu. Bir dünya insanın içinde yalnızlıkla konuşan Yakup. Sen Yakup musun yoksa. Kimse tarafından ‘çağrılmayan Yakup’. Ah kalbim yalnızlıkların mimarı.

...

Tanrıdan tek dileğimdi. Bütün vadilerin zambaklarını elbiseme dikecektim. Evet, bunu çok istedim. Çiçeklenmiş bir elbise istedim. Bir an durdum ruhumun safsatasına baktım. Çiçeklenmiş elbise dedim. Galiba bahar kafana vurdu senin.

...

Kimsesizleri seviyorum.Bazıları kargalara davrandıkları gibi davranıyorlar onlara, sanki her an gelecekler ve baş sofralarına oturacaklar. Sanki önlerindeki ekmeği talan edecekler. Öyle bir ötekileştirme var. Kimsesiz kızlar. Gidecek evleri yok. Bahçeleri yok. Şehir kurtlarının sofralarına mı düşecekler. Evet düşünüyorum. Ne olacak. Ne yapacağız ne.

. ..

Bu durumu sürekli sahnede ağlayan Vanya Dayıya sordum. Dedim ki neden bu suratsızlıklar. Bu korna sesleri de neyin nesidir. Ya şurdaki karıncalar. Şu karınca yuvasına beton çakanlar.Ya karıncalar nefes alamazsa kimsesizler gibi. Ağla Vanya Dayı, ağlayalım.

...

Gökkuşağına baktım. Ne güzel renk var. Aynı kelebekler gibi. Neden yağmur topluyor ve yağmur sonrası açıyor. Herkes kendine ağlıyormuş meğerse. Ağlıyor boş gölgelerden yarım yudum sevgilere doğru. Yağmurun gözünden farlar akıyor simsiyah..

Farlar, evler, kornalar, kelebekler, insanlar çocuklar. Dizlerime kapandım. Herkes evini sırtında taşıyor.Herkes evini sırtında taşıyor.Herkes.

...

Yağmur mu dedim. Son zamanlarda en çok ıslandığım gerçekler. En çok gördüğüm gerçekler. Wolwiks’in bahçesi. Wolwiks bir tuhaf adam her tarafına dövme yaptıran bir tuhaf adam. Vücudunun her tarafında kedi dövmeleri var. Bahçesindeki elmalar kedi şeklinde. Yağmur yağıyor ama dövmelerin renkleri sabit kalıyor.

Ben neden o bahçelere bakıyorum. Yağmurlu bahçelere, güzel bir güneş dururken. Kedili bahçelere neden bakıyorum.

...

wolwikx’in bahçesine baktım. Sonra oturdum balkonumda. Sandalyemi sağa çevirdim. Karşı komşunun evine doğru. Güzel sardunyalar sarmalamış duvarları. Güller kendi halinde sallanıyor. Çeşitli ağaçlar ve renkli perdeler. Ahşap balkonun altında oturan kadının yüzü kireç sarısı. Benim gibi Wolwiks’in bahçesine bakıyor. Ne alaka diyorum. Elimle gözümün birini kapatıyorum adamın bahçesine bakıyorum. Diğer elimle diğer gözümü kapatıyorum gözlerim avuçlarıma akıyor.’Sen dikizliyorsun başka hayatları’ diyor serçenin biri, bu yüzden gözlerini avuçlarına akıttım.

..

Ağlama Vanya Dayı. Şimdi kulağına güzel şiirler okurum. Güzel bir şiir yazarım. Kuşandığım rolleri sevmiyorsun değil mi. Ne dedin şairler tiyatro yapmaz mı? Yüzlerinde maskeler yok mudur? Evet-evet yarın kör bir kuş olabilirim. Ertesi gün sessizce inlerim. Daha sonra kahkaha atabilirim. Kahkaha dedim. Ağlayalım Vanya Dayı.Çok uzaklardan trampet sesleri geliyor. Savaşın tamtamları..

…

Ahşap balkonun altında oturan yüzü sarı kireçli kadın, bütün dalgalanan nehirleri bana akıttın. Ben kucakladım onları şimdi. Hatta bağrıma bastım yaprakların en çürümüşünü. Sen yoldan geçen yabancı şerefe diyelim çürüyen yapraklara. En çürüklerine. Mor böğürtlen kokulu çocukluğuma. Yarattığım kentlere, kendi düşümden doğan kentlere, masal kentlere. Orada her şey ne kadar güzel.

Belki de kent yaşamının kriz noktasındayız ve görünmez kentler, yaşanmaz hale gelen kentlerin kalbinden doğan bir rüya. ’Böyle dedi İtalo Calvino. Bu sözler kafamda yankılanırken elimden düşürdüm bardağı.O anda kırık camlar büyük bir gemiye dönüştü.Bilinmeyen bir rüyaya..
Orada her şey ne kadar güzel .

Hayde uyu artık, sakın uyanma. Güzel bir rüya gör. Orada çöp kutusuna atılan çocuklar yok. Sokaklarda yaşayan çocuklar yok. Uyu sakın uyanma Doğduğuma neden sevinemedim.

...

Kızılağaç kabuğu nedir bilir misiniz? Siz otururken gölgesinin altında, o sessizce kanatır gövdesini ve bırakır kabuklarını ayaklarınızın altına. Siz nereye bakıyorsunuz o anda, bir çiçeğe mi, kelebeklere. Öyle ya kabuk dediğin nedir ki, nedir ki soyulup gelen. Siz nereye bakıyorsunuz.

...

Reklâmcılar dedi ki ’buraya bakın kirlenmek güzeldir’.Doğru ya o kadar kirlenen çocuklar var ki sokaklarda. Yakılan yıkılan evler var. Kirlenin daha çok kirlenin. Çok kirlenin. Daha çok, daha- daha çok. Kirlenin ki kazanalım daha çok. Sahi biz nereye bakıyoruz.

...

Bu sabah uyandım gökyüzüne baktım. Fena uğulduyordu. Buğday taneleri sallanıp duruyordu. Sallanıyordu göklerdeki burçlara sığınmanın güzelliğinde. Sallanıyordu tarlanın içindeki mısır püskülleri de. Dedim ‘gök neden gürlüyor. Buğday ve mısır dans edemez mi aynı toprağın içinde, rüzgârla dans edemez mi ahenkli biçimde. Ve martılar kırlangıçları alıp kuşlara selam veremez mi. Bunca gürültü neden koptu ah kalbim.

...

Wolwikx ’in bahçesine baktım yeniden. Rengârenk kırmızı çiçekler açmış kolundaki dövmelerde.Her gün bahçesini suluyor. Yoldan geçen mavi kirpikli kadın ‘ suni çiçekler ‘diyor. Açılan kapılardan geçen yaşlıların renkleri var, kokuları var, bir kimlikleri de. Suni kapıları açan insanların ruhları var mı. İnsanlar... Wolwikx’in bahçesine baktım. Her gün hayallerini suluyor. Suni kapılardan geçen yaşlılar her gün hayallerine çiziyor bekledikleri insanları. İnsancıklar ‘suni kapılar’...

...

Ahşap balkonun altında oturan kadına baktım. Bir Wolwiks, bir kadına bakmayı sevdim. Peki, neden sevdim.Karıncaların içinde bir yaşam değil mi onların hayatı. Bakın siz de bakın. Şimdi binlerce başka karıncalar ahşap evin penceresinden eşyaları taşıyorlar. Bu kadın artık o eve ait değil. Eşyaları taşıyor karıncalar. Sağa- sola belirsiz yerlere, belirsiz düşlere, belirsiz mekânda oturuyor kadın. Mekân belirsiz, belirsiz düşler delik deşik olmuş ahşap kalıntıları. Bakışlarım bir sağa- bir sola doğru.

...

Her iki evin arasındaki sokaktan geçtim. Eğildim kaldırıma düşen atkıyı aldım.Boynuma doladım. Kulağımda binlerce gürültü koptu. Wolwiks’in elinde kasatura var. Yüzü kireç kokan kadının gözleri tavana doğru yumurtluyor.Kim evine taşır ki gürültüleri.Atkıyı kaldırıma bıraktım.Bir güzel kapattım pencereleri uyudum..

. ..

Ah uzaklardaki tamtam sesleri, gelin bakalım gelin, süzülün kapılardan pencerelerden, size sufle söyleyen aynaları takip edin. Gelin bakalım bizim de şarkılarımız var. .’ İnanıyorum, inanıyorum buna. Zavallı, zavallı Vanya Dayı, ağlıyorsun...’ *Ağla Vanya Dayı umudumuza..

...

Dere neden seyirci kalır doğanın melodisine, dere neden çağlamaz değirmenin gürültüsüne, öğütülecek un kalmadı mı. Değirmenlerin çarkları sustu. Zaman durdu Gök düştü yeryüzüne, toprak çatladı. Kurudu mavi top küre, dere sessizce ağladı. Ağlayalım Vanya Dayı. Birazdan çekilir sular. Ah kalbim.

...

Ben neyi anlatıyorum; Bir Eskimo balık tutuyor. Kuşlar ise güneye doğru göç halinde. Ya o geyikler pınarlardan su içen. Ya o Kızılderili kadın battaniyesine çocuğunu sarmış. Ben ne diyorum şimdi.Battaniye dokuyan kadınlar ve çavdar tarlasındaki çocukları anlatıyorum... Neyi. Çavdar tarlasındaki çocukları anlatıyorum. Yapmacıklı dünyaya isyan eden çocuklar.

...

Hayat kısa, kuşlar uçuyor diyor Cemal Süreya. Atalım kendimizi yağmura bir Lili Marlen, bir Lili Marlen tüm radyolar Zagreb düğmeli ve tüm yeşil çayırlar Rodrigo’nun gitar konçertosunda. Koşturan insanlar aç sefil ve susuzluk Goran Bregoviç’in underground koşusu gibi, kalaşnikof- kalaşnikov siperlerin iç kanamaları.. Hayat kısa, kuşlar uçuyor.. diyor Cemal Süreya...

...

Zavallı yalnız ağlayanlar. Ağlayalım Vanya Dayı *
.
.

Aysu