azaldı güzel örnekler yaşam medenileştikçe (maddeleştikçe) insani duygular zayıflamaya başladı ne yazık ki ters orantı..:(

teşekkürlerim hayata kattığın erdemli sevgi yürekli eşsiz ışıltılara iyi ki varsın sevgili Mehtap..:)
sevgim saygım selamlarımla..

Huzur evindekiler bir nebze olsun şanslı olanlar.

Peki hayatının son demlerini sokakta geçiren ve soğuklara daha fazla dayanamayan yaşlı bedeni bu dünyadan sessizce göçüp gidenlere ne demeli?

Bizler halen kendimize insan mı diyoruz?

Yüreğine sağlık ve tüm yaşlılar adına duyarlılığını kutluyorum.

Sevgim sonsuz...

Hep böyle genç kalmayacağız ki
hepimiz yaşlanacağız birgün

;'(

Doğumsa; yaşama ilk adım …
Ki, öyledir.

Yabancılığa ilk tepki bir ağlamadır.
Birilerine rağmen.

Çünkü ;gülüyordur bu doğuma onlar.

Pahalıya patlasa da bu gelişin.
Rehin kalınan ilaç kokulu oda.

Ve çile ilmek olup kırk düğüm,
Asılırken boynuna.

Sen, hayat denen heyulanın,
Esas oğlanı/ esas kızı…

Büyümeye durdursun çağ olup da…

Lâkin, düşkünlük bir punduna getirir seni.
El-ayak düşer, sızının bini bir para …
Kaplayıverir…

Başta ayağa bedeni ve ruhu…

Yaşlanmaya gör !

Bir gece karasında, pazarlık yapılır,
Darülaceze …

Ve hatta
Bir belediyenin bakımevi…

Şansın varsa tabii…

Yoksası facia…

Evsizliğe /sokağa terk

Evlât denence …

Evlât denirse… ?!



yahya incik/tarsus/2008


Yaşlılarımız tarihin hafızası olup, onların ellerinde öperim… saygılar ve dua ile. *^

Ve kalemin gücüne tebrikler..

Ne kadar duygusal bir yazı. Bende yaşlılara ve çocuklara kıyamam.

Çok beğendim Mehtap. ...Kesinlikle günün yazısı.

Tebrikler

Dökülen saçlarımda unutuldu ninniler
Ve tekleyen yüreğim bir hekim kapısında.
Beynimdeki eskiler gelir yeniyi siler
Çilelerle örülmüş bu Hakkın yapısında.

Umut bitti yalnızlık salınırken iplerde
Yumak yumak içime derdini sarıyorum.
Kapıdan görünür mü aşina yüz ilerde?
Huzurevi içinde huzuru arıyorum.

Bu muhteşem anlatıma naçizane huzurevindekileri anlattığım bir şiirin son iki dörtlüğüyle tamamlamak istedim. Zaman kötü, evlatlar her zaman istediğimiz gibi olmuyor, belki de hayat şartları zorluyor, ama 8 çocuktan birisi de mi çıkmaz? Çok acı bir durum ve acıdan ötesi utanılacak. Anlatımın güzelliğine hayran kaldım. İnşallah bir gün ben de yazarım böyle.

en korktuğum şeydir :(

birgün ıssız bir köşede geceye parmaklarımla sayacağımı bilmek , güneşin doğuşunu yokluğa giydirmek,ensemde ölümün nefesini duyarken başımı yaslayacağım bir gerçek olmaması, gözler yollara bakışlar merakla kapı kollarında olacak olması acı.... bugün ne için yaşadığımızı bilmeden geçiriyoruz zamanı , bizi ne bekliyoır bilmeden

kimse yarınını düşünmüyor , belki de bu gerçeklerden kaçıyor . kim bilir


ürkütücü...ve her satırında yarınlarımı buldum :(


rabbim kimseyi yalnız bırakmasın ve kimseye muhtaç etmesin... ( amin )


eyvallah gönül dostum....açık açık yazılmış harika bir yazı...

sevgilerimle...


bu arada resim de harika...çok uymuş :)

Emine GÜNER tarafından 5/6/2011 7:56:08 PM zamanında düzenlenmiştir.

Söyleyecek şey çok ama şu an bende cümle kuracak derman yok.
Öylesine sarstı ki yazı, beynim allak bullak oldu.
Sekiz çocuk sahibi bir baba, huzur evinde.
Aklı almıyor insanın.
Duyarlı yüreğinizi kutluyorum.
Selam ve Saygımla.

Yaşımız henüz kemale ermemişken, çoğumuz yaşlılara bir acıma duygusuyla yaklaşıyoruz maalesef ve hatta bir çoğumuz henüz genç olduğumuz için içten içe aslında hiç de anlamlı olmayan bir övünç duygusu ile yoğuruyoruz dimağımızı.
Hiç yolda el ele tutuşarak yürüyen yaşlı bir çift gördünüz mü? Ben ne zaman böyle bir çift görsem her zaman büyük bir gıpta ile bakmışımdır çünkü bu çiftin amansız hayat yarışını başarıyla tamamladığını ve onca güçlüğün üstesinden gelerek beraberliklerini koruyup, içlerindeki o sevgiyi canlı tutabildiklerini düşünmüşümdür.

Hayat bir emrivakidir biraz da, çünkü bu dünyaya gelirken kimseye soru sorulmaz. Hasbelkader bu yaşantıyı sürdürmek durumunda kalırız. Kimi belli bir mevkiye gelerek hayat yarışını tamamlar, kimi hiçbir şey elde etmeden, kimi ise daha yarışın ortasında ayrılır aramızdan. Anlamsız olan daha yarışın başındayken hayatını başarıyla tamamlayabilmiş insanlara acıyarak bakmaktır. Çünkü hayat öyle bir şeydir ki hiç kimsenin başına ne zaman ne geleceği belli değildir.

Yaşlılık söz konusu olunca aklıma ilk gelen ünlü Alman filozof Schopenhauer’dur.
Şöyle der ünlü filozof:
‘’Yaşamı nakış işlenmiş bir kumaşa benzetebiliriz: herkes, yaşamının ilk yarısında bu kumaşın ön yüzünü, ama ikinci yarısında ise arka yüzünü görür: arka yüzü o denli güzel değildir ama öğreticidir; çünkü ipliklerin bağlantılarını görmemize izin verir.’’

İnsan nefesinin tınılarına dokunan ve yine yazarın kendi ince nakışıyla dokunmuş harika bir yazı...

Tebrikler Mehtap...

Galiba öyle idik...:(

HÜürmetlerrr ablacım..

Bu yazıda biz dememe gerek yok...

Mehtap Hanım ben birisine dokunuyordum.Yaptığı tek suç çok güzel çocuklar yetiştirmek ve kapısının önünde karpuz satan karpuzcunun o gün kaç karpuz sattığını saymaktı.Eğer karpuzcu o gün az karpuz satmışsa,

-şimdi bu adam ne yapar, ne eder, üç kuruş parayla evine asıl gider der...üzüntüsünden ağlardı.
Çok çocuğu vardı ama kendisi yaşlıydı diye ona içlerinden sadece biri bakardı.Hayat bu, birgün melekler gelip ona bakan çocuğunu da elinden aldı.

Çocuklarının biri Amerika'da görevli Uzay Mühendisi, diğeri Prof... .... , diğeri Jeofizik Mühendisi, bir diğeri ünlü bir gazeteci, derken "Tek başına kalakaldı."

Bir de baktı ki Darulacizade de birileriyle sohbet ediyor.

-Bisküvi ister misiniz?

-Yok...herhalde bu hafta bir gelen olur, ben size kendi bisküvilerimden veririm.Utanıyorum hep sizin bisküvilerinizden yemeye.


YAZI;martıların sesiydi.

Sosyal yara derim ben ama iyi ki o kurumlar da var.

Babasını/annesini o kurumlardan birine bırakmamış ve var ki evinde ona müşrik zulmü uygulayanları görünce,
diyorum ki:

iyi ki oradakiler huzur soluyor.

Sanırım toptan bir vicdan iyileştirmesi kursları açmak lazım

Güzel yazıydı olması beklendiği gibi Mehtap ALTAN kaleminden şiirsel bir sızı.

Sevgiyle

Bir yaşlılara kıyamıyorum şu hayatta, bir de çocuklara...Hele yaşlı insanlara baktıkça, ne hüzünler, ne cevapsız sorular kaplar yüreğimi. Akıbetimi düşünürüm. Ölüme az bir mesafe kala insan yüreğinin neyle avunduğunu düşünürüm.

Artık çok geride kalan gençlik heyulalarının çizgileriyle doludur yaşlıların yüzü. Her muhabbet ve keder bir çizgi atmıştır sanki vücutlarına. Titremeleri korkmaktan mıdır? Yoksa umut bağladıklarının vefasızlığından mıdır?

Hep hüzünlü bakarlar bir de...Gülüyorlarken bile, bir saniye sonra yanaklarından yaşlar süzülecekmiş gibi hissedersiniz. Hiç bir şeyin telafisinin olmadığı bir yaşta kimsesiz kalmak, kayıpları büyük insanlar için ne acı...Terkedilmek ne acı. Üstelik kendi canından imal varlıklarca...

Bunları düşündükçe diyorum ki kendi kendime "Kızım Aynur, hayatta herşey boş, hatta sade bir serap. Kalbini hırslarından arındır. Hiç bir şey olma, sadece insan ol, ölene kadar da öyle kal."

Dilerim Rabbimden; ömrün o son deminde kimse yalnız kalmasın. Eşsiz, evlatsız, çatısız... O yüzden dualarım da o yönde. Rabbim eşimi benden çok yaşatsın. Bana yalnızlığı, terkedilmişliği, sahipsizliği tattırmasın.

Sevgili arkadaşım, merhametle bakan, Rabbin katında da aynı muameleyi görür diye ummaktayım. Şefkatli yüreğinden dökülen kelimeler, bize o amcanın gözyaşlarını izletti. Dokunduğun o terkedilmiş elin sıcaklığını seninle birlikte hissettik. Hem böyle bir aktivitenin içinde olduğun hem de bunu son derece naif bir şekilde yazıya döktüğün için seni tebrik ediyorum...

Herkese ayda bir kez olsun yetimhanelere ve huzurevlerine gitmelerini tavsiye ediyorum. Gidelim ki ne kadar aciz mahlukatlar olduğumuzu görelim...

Sevgiler Mavi Kirpikli Şiirim...

Unuttum, ekleyeyim hemen...Başlığın çok çok güzel...

Aynur Engindeniz tarafından 5/6/2011 3:41:07 PM zamanında düzenlenmiştir.

Yüreğim sızlayarak okudum yazınızı. Huzur evi adı altında huzursuz ve mutsuz ne çok yürek var. Söylenecek o kadar söz var ki ama boğazımda düğümleniyor. Tebrik ederim. Sevgilerimle.

Wolwikx 'in bahçesine baktım yeniden rengarenk kırmızı çiçekler açtırıyor kolundaki dövmelerde,ve hergün bahçesini suluyor.Yoldan geçen bayan şairin biri ise suni çiçekler diyor,açılan kapılardan getirilen yaşlıların renkleri var,kokuları var,bir kimlikleri de.Suni kapılardan geçen insanlar...Wolwikx'in bahçesine baktım her gün hayallerini suluyor.Suni kapılardan geçen yaşlılar hergün hayallerine ekiyorlar suni kapılardan beraber çıktıkları insancıkları bekliyorlar.Suni kapılar..

Evet, evimizin penceresinden bostana baktığımız zamanlarda unuttuk vefayı, saygıyı, hatırı, komşuyu, kadri kıymeti...

Artık pencerelerden başımızı bile uzatmıyoruz soğuk betonlar boy verdi her yerde en sevimsiz halleriyle.

Selamlarımla Mehtap Kardeşim...

Suni bir çiçek bahçesi !!!!


Var mı ötesi...