Adını Koyamadığım Mektup

• 4 Mayıs 2011 Çarşamba 06:32:49

Seni anlatırken sayfalara hiçbir zaman,hatırlarmısın diye başlayamadım satırlarıma, çünkü ölüler hatırlayamaz…
Hiç bir zaman beni böyle acımazsızca terk edip,hayatın acımasız kollarına bırakıp gideceğin düşmedi aklıma…
Bana öyle güven vermiştin ki,başımı göğsüne dayadığımda ,kıyamet kopsa umrum da olmayacak kadar emindim kolların da…
Varlığında hiç aklıma gelmeyen şeyler geldi başıma,yokluğunda ise aklıma gelenler başıma gelmekte…
Ben en çok senin ağlamalarına dayanamazdım,sen bir benim yanımda ağladın, affet beni sırrını ifşa ettiğim için…
Senin ağlamana bir ben şahit oldum…
Düşüp bir yerini inciten oğlumuzu susturup sakinleştirmeye çalışırken ona, ağlama oğlum erkekler ağlamaz diyen sen, kaç defa sessizce ağladın kollarımda ben unuttum sayısını…
Ağlamana dayanamadığım için,kahrolup eridiğim anlarda oğlumuza söylediğin erkekler ağlamaz sözlerini sana hatırlattığımda, kim demiş erkekler ağlamaz diye demiştin…
Evet erkeklerde ağlar,o zamana kadar ağlamasına şahit olduğum tek erkektin sen…
Sonrasında erkeklerin ağladığını gördüm ama sevdiği terk edip gittiği için ağlayanlar dı...
Oysa sen,, seni terk ettiğim için ağlamamıştın,vefasızlığa evet insanların vefasızlığına ağlıyordun...
Vefasızlık aynen devam ediyor, şimdi senin yerine ben ağlamaktayım vefasızlıklara..
Yokluğunda bir daha anladım ki Vefa sadece İstanbul da bir semtin adıymış,ağladığın kişilerinde oturduğu semtin adı...
Bir gün oğlumuzu ağlarken bulmuştum,sebebini sordum sebepsiz ağlıyorum demişti, sebep sendin aslında ama söylemek istemedi bende ağlamayayım diye…
Ona küçükken söylediğin erkekler ağlamaz sözünü söyledim,hiç beklemediğim bir çeviklikle ayağa kalkıp bana,beni kandırma anne,erkekler ağlamaz diye babamda ağlıyordu...
Tepki verdi bu sözlerime,neden erkekler ağlamaz diye? Erkeklerin ağlaması güçsüzlük diye algılanıyorsa varsın güçsüz olayım anne...
Duygusuz,taş kalpli insanlar ağlamaz,asıl güçsüz ,ağlayamayan erkektir,dedi bana...
Dünün minik,korunmamıza,sevgimize muhtaç, nasihat verdiğimiz oğlumuz söyledi bu sözleri bana...
Bana derdinki, bir erkeğin hayatında değerli olan iki kadın var,biri annesi biride sevdiğidir..
Biz senin en değerliyken sen ikimizi de üzüp gittin bumuydu bize verdiğin değer!
Annemin ölümüne dayanamam derdin,derdin ama annen ölümüne dayanamadı ardın sıra geldi…Ben mi ? Ben, daha yaşıyorum yaşamak buysa ? evet yaşıyorum…
Benim her gün binlerce defa kahrolduğumu bilsen,ama bilemezsin...
Gitmek (ölüm) elinde değildi ,bunun için sana kırgın değilim bakma sen acıdan saçmaladığıma acı, insanın yüreğinde en olmadık kelimeler barındırıyor...
Annene ebedi istirahata çekildiğini söyleyemedik,kimsenin dili varmadı söylemeye..Gerçi söylemeye gerek de kalmadı anlamıştı,anladığını ne kadar saklasa da
üç ay dayanabildi yokluğuna...
Ben halen direnmekteyim yokluğuna...Annenin hayatta tek varlığı sendin sen gidince arkasın da bırakacağı ve ağlayanı da kalmadı ki geldi ardın sıra...
Ben oğullarımızı bırakamadım,onlar için direnmekteyim yokluğuna...Sensiz dünyanın hiç bir zevki tadı kalmadı benim için,sensiz içtiğim çay bile bana eski tadını vermiyor sevdiğim...
Zaman su gibi akıp gitmekte,duvardaki takvim tam beş defa değişti, ama ben halen senin kollarımdaki son anlarındayım,o son bakışların var yaaaaa...
Beni bu hayatta iki şey kahretmekte ağlamaların ve ölümün penceresin de bana son bakışın....

Gülşen...