Yalnızlık

• 3 Mayıs 2011 Salı 14:10:55

Yalnızlık denildiğinde aklıma önce bir başıma kaldığım zamanlar gelir. Sonra kendimi kimsesiz hissettiğim anlar. Ardından Evren’deki sınırsız karanlık... Ve Özdemir Asaf...
Ünlü şair Özdemir Asaf, 1923 yılında "yalnız" gelip içine karıştığı kalabalıklardan 1981 yılında ayrıldı. Giderken de bizlerle paylaştığı yüzlerce şiirini bıraktı.
Ama yalnızlığını paylaşmadı ünlü ozan. "Yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılsa yalnızlık olmaz" diyerek, estetik bir dille insanı düşünmeye iten görüşünü ortaya koydu...
Bazen yalnızlık sadece içimizdedir. Çevremizde, kıpırtıları birbirine karışmış binlerce canlı da olsa kendi derin dünyamızda tek başımızayızdır. Oraya ikinci ya da üçüncü bir şahıs girip de bir şeyler bırakacak ya da alacak olsa sanırım yalnızlık biter. Ve bunun adı başka bir şey olur.
Ünlü kalemin aşağıdaki, şiirseverlerce çokça bilinen dizeleri bu durumu çok güzel betimler:

Yalnızlık Paylaşılmaz

Yalnızlık, yaşamda bi an,
Hep yeniden başlayan..
Dışından anlaşılmaz.

Ya da kocaman bir yalan,
Kovdukça kovalayan..
Paylaşılmaz.

Bir düşün`de beni sana ayıran
Yalnızlık paylaşılmaz
Paylaşılsa yalnızlık olmaz.


Haddimi aşmak istemiyorum ama bu sözler, felsefi düzeyde oldukça özgün ve doğru bir tespittir. Okuyan hemen hemen herkesin kendinden bir şeyler bulduğu bu şiir, boşuna şairin en ünlü yapıtı olmamıştır.
Ve yine Asaf’ın yalnızlığa dair bir şiiri, aynı konuya başka bir pencereden yaklaşır:

Yalnızlık
Yalnız kaldınız sanırsınız,
Biliyorum.
Yalnız bırakılmışsınız,
Biliyorum.
Ötesi yok.

II
Ötesi var:
Yalnızlık
Müziğin bile seni dinlemesidir.
Yalnızlık
İnsanin kendine mektup yazması
Ve donup-donup onu okuması
Yalnızlığın da ötesidir

Şair burada yalnızlığın ardında gördüğü karşılaştırmalı duyguları, kısa ve öz bir ifadeye dönüştürüyor. Herhalde bu kadar derin ve etkili bir tanımı ortaya koyabilen insan büyük yalnızlıklar yaşamış olmalı...
Özdemir Asaf’ın şiirlerini okuduğumda düşünüyorum da, bizler ne gibi yalnızlıklar yaşadık, yaşıyoruz ve yaşayacağız? Ve de içsel yalnızlıklarımızın ne denli farkındayız? Bu farkındalığı kendimizce nasıl değerlendiriyor ve dışavurabiliyoruz?
Son bir soru: Bizler yalnızken kimsesiz miyiz yoksa sadece öyle mi hissediyoruz?..
Bunu, yalnız bırakanlar... Ve biraz da, bizi kendimizde tek bırakan içimizdeki kimsesizlik düşünsün!..