BİZ AYRILAMAYIZ .2 BÖLÜM

• 7 Nisan 2011 Perşembe 12:34:18

Zeynep, son dönemlerde kendini derslerine veremiyor, bu nedenle işinde zorlanıyordu. Hiç kimse ile konuşmuyor, günden güne içine kapanıyordu. Şimdi ise Allah bu garip insanları karşısına çıkarmıştı. Onları götürecek, onlarla gidecekti. Ani bir kararla okulu dondurup ileride devam ederim deyip bu kararla yatağına yattı. Kararı kesindi, yarın uygulamaya başlayacak gittiği yeri kimseler bilmeyecekti. Gülümsedi ve uyudu sabah 9 gibi uyandı, misafirler aklına geldi. Hemen salona geçip baktı baba kız oturuyorlardı, Zeynep: “Özür dilerim uyumuşum, siz erkencisiniz. Geceniz nasıl geçti?” dedi.
“İyi” diye yanıtladılar.
Zeynep, mutfağa yöneldi çayı koydu, kahvaltı hazırlamaya başladı.
Elif, yavaş yavaş mutfağa gelmişti.
Zeynep, Elif’i görünce “Niye kalktın yatmalısın” dedi.
Elif: “Yok iyiyim doktor yürümemi söyledi” dedi.
“Tamam o zaman kendini yormadan dolaş.
“Abla sana çok yük olduk” dedi.
: “Yanağını okşayıp hayır böyle düşünme ben sizi çok sevdim bana yük değilsiniz. Ben size gelsem beni ister misiniz?” dedi.
Elif: “Güldü gel tabi gel sen bize yük olmazsın yalnız biz seni nasıl misafir ederiz senin evin çok güzel bizim oralar böyle değil en çok ondan sıkılırız.” Dedi.
Zeynep: “Yok kızım ben lükse önem vermem insan nasıl mutlu olursa o lükstür. Sakın öyle düşünmeyin olduğunuz gibi görünün.” Dedi.
Kahvaltı hazırdı neşe içinde yediler Ahmet amca biraz tedirgin sıkılgan davranıyordu.
Zeynep: “Sakın sıkılma sıkılan ezilen insanlara ben çok kızıyorum benim için insan insandır. Fakirde zenginde güzelde çirkinde hepsi insandır. Sakın ola sıkılıp ezilme.” Dedi.
Yemekten sonra Zeynep hazırlandı.
“Benim biraz işlerim var bu gün kadın gelecek evi toplamaya siz sıkılmayın rahatınıza bakın. Ahmet amca sen bir duş al rahatlarsın ben öğleye kadar gelmeğe çalışacağım.” Dedi.
Tam kapıdan çıkacakken kapı açıldı, orta yaşlı bir kadın girdi içeri.
“Hatice Hanım geldin mi?” dedi.
Hatice Hanım: “Evet geldim kızım sen çıkmadın mı geç kalmışsın?” dedi.
“Yok çıkıyordum bak misafirim var, sen onlarla ilgilen. Ahmet amcaya çamaşır ve giysi alıver, banyo yapsın ben öğleye gelmeye çalışacağım sana kolay gelsin.” diyip çıktı.
Zeynep’in İlk iş dekana gidip konuşmak oldu.“Bu yıl okulu dondurup seneye bırakacağım biraz dinlenmeğe ihtiyacım var.” Dedi.
Dekan: “Neden?” dedi.
“Nedeni yok yorgunum buradan ayrılacağım hoşça kalın arkadaşlara selamlarımı iletin.” deyip ayrıldı.
Eve geldiğinde vakit epey olmuştu. Hatice Hanım dediklerini yapmış Ahmet amcaya giysiler almıştı. Ahmet amca: “Gözleri dolu dolu bunlara gerek yoktu ki kızım” diyordu.
“Olsun önemli değil” dedi.
Elifte iyi görünüyordu. Gün öyle geçti gece yine köyden konuştular.
Ahmet amca: “Köy küçük, sağlık ocağı var. Yaşlı bir doktor bir ebe birde hemşiresi ne olacak be kızım küçük yerlerin yaşantısı işte öyle ben buraları görünce bizle çok zor şartlarda yaşıyoruz ama ne çare yerimiz yurdumuz kar bir yağdı mı, kolay kalkmaz soğuk biraz rezil oluyoruz ama yaşıyoruz.” Dedi. Zeynep: “Ahmet amca bende sizinle gelsem beni kabul eder misin misafir değil de evlat olarak.” Dedi. Ahmet amca: “Aman kızım sen burayı bırakıp köye mi geleceksin?” dedi.
Zeynep: “Evet gelsem kabul eder misin?” dedi.
Ahmet amca: Güldü “Başımın tacı olursun kızım başımın tacı olursun. Yeter ki gel senin yaptığını hayatımı versem hakkını ödeyemem.” Dedi.
“Yok minnet duyma, yalnız ben buralardan çok sıkıldım biraz dinlenmek istiyorum onun için sizinle geleyim istedim.” Dedi.
Ahmet amca: “Tamam kızım gidelim de okulun?” dedi.
Zeynep: “Okulum beni bekler dondurdum yalnız sizden ricam var ne okulumdan nede doktor olduğumdan kimseye bahsetmeyeceksiniz tamam mı? Sadece bunu istiyorum burada tanıştık ve birbirimizi çok sevdik, hepsi bu anlaştık mı?” dedi.
Ahmet amca: “İyi kızım sen nasıl istersen öyle olsun” dedi.
Elif söze karıştı: “Peki ailen arkadaşların onlar ne diyecek senin köye gelmene?” dedi.
“Benim oraya gittiğimi kimse bilmeyecek sadece tatile çıkıyorum diyeceğim aileme ve birkaç arkadaşıma.” dedi.
Elif: “Abla bugün telefonun çok çaldı ama açamadık seni kimler aradı bilmem.” Dedi. “Ben bakarım sen merak etme şimdi yatalım yarın konuşuruz yine” dedi.
Zeynep telefonun numaralarına baktı kimler aramış diye. Önce bir bib sesi sonra bir erkek sesi geldi, “Nerelerdesin seni çok merak ediyorum?” diye. Ardından bir kız sesi “Nerdesin seni merak ediyoruz okula da gelmedin.” Diye. Arkadan annesinin sesi, “Kızım nasılsın, niye aramadın?” diyordu. Ardından yine bir erkek sesi biraz sinirli, “Nerdesin cebin kapalı evde yoksun çok merak ediyorum lütfen beni ara.” Diyordu. Zeynep annesini aradı: “Annem aramışsın bir şey mi var?” dedi.
“Yok kızım seni rüyamda gördüm merak ettim iyi misin?”
“Evet anne iyiyim babam nasıl?”
“Biz iyiyiz kızım”
“Anne ben biraz doğuya tatile çıkıyorum beni merak etmeyin. Gidince sizi ararım..
“Kızım bu nereden çıktı?” dedi.
“Bilmiyorum anne okul beni birazcık yordu, dinlenmek istiyorum. Sakın beni merak etmeyin yalnız biraz paraya ihtiyacım olacak.” Dedi.
“Canım baban yatırır parayı merak etme kendine iyi bak kızım bizi habersiz bırakma”
“Tamam anne babama selam söyle sizi çok seviyorum.” diyerek telefonu kapattı.
Yatağına uzandı gözleri yaşlıydı. Gönlü çok kırıktı ağlamaya başladı. Başını yastıklara gömdü sesi duyulmasın diye uzunca ağladı gözyaşları arasında gönlüde gözleri de uyudu.

AYŞE KARAN