MAZİ MUHASEBESİ

• 6 Nisan 2011 Çarşamba 19:54:47

Çocukluk, büyüklükten geriye bakıldığında mı güzeldir,yoksa içindeyken de güzel midir? Biraz irdelemek istedim.Sanırım zaman ilerledikçe içindeykeni unutuyor insan..Bulunduğu pencereden bakmaya başlıyor.Yeni yüklendiği sorumluluklarla,yeni karşılaştığı sıkıntılarla hep çocukluğu kıyaslıyor. Çoğu kez de çocukluk dönemi tercih edilen , aranan zaman oluyor.
-Gelmez olsun o çocukluk günleri,iyi ki geçmiş, diyeni ben duymadım.Acaba herkeste bu çocukluğa özlem var mıdır? Herkesin çocukluğu özlenecek biçimde mi geçmiştir?
Hayatın akışı içerisinde kendisini arındırma çabasında oluyor insanlar sanırım.Geçmişle ilgili hatırlamak istediklerini hatırlıyor,diğerlerini siliyor hafızadan.Bu gayr-i ihtiyari bir durum.Belki bir savunma mekanizması.Acılar,korkular,başarısızlıklar ilerki yıllarda aşılabildiği oranda aşılıyor, geride kalanlar atılıyor çöp sepetine.
Eğer arınma başarılı bir şekilde yapılıyorsa,geçmişin kiri-pası ,acısı-hüznü silinebiliyorsa ileriye adımlar daha sağlam atılıyor olsa gerek.Mazisiyle bağını koparmış,hep yeni çevre peşinde koşan,her girdiği yeni çevrede kendisini biraz daha arınmış görenler azımsanmayacak kadar çok sanki.Bunlar toplumun nazarında,zengin,iyi iş-güç sahibi insanlar olarak bilinir.Bilinen bir yönleri daha vardır.Yaralı paramağa işemezler.(amiyane tabirle)Sütünü sağmadıkları ineğe ot vermeyen insanlardır.Şiirle,edebiyatla,müzikle ilgisi olmaz bunların.Çünkü duyguları körelmiştir.Varsa yoksa güçlerini artıracak girişimler,daha çok para,daha çok güç.

Sık sık geriye ket vuran mazisiyle halleşen insanların mazisi temiz olsa gerek diye düşünmüşümdür hep.Geçmiş geçmişte kaldı,gelecekse daha gelmedi,bugünü yaşamak lazım diyen insanların sanki geçmişlerinde yüzleşmek istemedikleri çok şeyleri var gibime geliyor.
Toplumsal psikolojide de bu böyle değil midir? Devletler de, milletler de böyle yapmıyor mu?Mazisi temiz olanlar sık sık maziye atıfta bulunurken,geçmişinde büyük günahları olanlar da bunu unutturmaya çalışmıyor mu? Dedesi gaspçı,katil olan birinin bunu iftiharla anlatacağı düşünülmez herhalde.Atasına,akrabasına bu yüzden sahip çıkmayan çok kişi olmaı gerekirken bu sayı neredeyse yoka yakınlaşıyor.Hani derler ya:”Kel ölür sırma saçlı olur,kör ölür badem gözlü olur .”diye.
Mazideki çirkinlikler kamuflaj sınırını aşıyorsa maziye sahip çıkmamak,unutmak,unutturmak;şayet kamuflajla düzelecek gibiyse olabildiğince kamufle etme çabası.Doğru ya ” kazan dibim kara demiyor.
Bir fikir jimnastiği yaptım.Sizler de etrafınızdaki insanlara bu gözle bir bakın isterseniz.Bizim jimnastiği paylaşacak mısınız?