BİLEMEDİM...!

• 17 Mart 2011 Perşembe 17:20:59

Gitmişti, ben geç kalmıştım anlamakta ama o gitmişti. Uzun zaman olmuştu aslında o gideli, sadece ben var sanıyordum,
burada yanımda sanıyordum yani yine herzamanki gibi yanılıyordum. Yanılmak benim hayatımdı aslında, yanılmak sözcüğünün anlamı
bendim.

İlk yanılgım ilk aşkımdı. Korkusuzca, kuralsızca, düşünmeden sevdim ve bundan hiç pişman olmadım. Buraya kadar iyi
güzel de aynı şekilde sevildiğimi sandım işte en büyük yanılgı... Zamanla öğrendim ki ilişkilerde hep biri daha fazla sever,
işte o bendim. Sonra korumaya aldım kendimi, kalbimi. Dedim sıkı dur, inanma öyle herkese sen sana yetersin ihtiyacın yok
kimseye. Bir zırh geçirdim bedenime yetmedi kalın kalın tuğlalarla duvarlar ördüm çevreme. Hep güleryüzlüydüm kimse
görmedi duvarlarımı ve gözyaşlarımı. Sadece güleryüzlü ama uzak bakışlı biri vardı karşılarında. Görmezlerdi ama hissederlerdi
duvarlarımı, yaklaşamazlardı öyle kolayca. Kendini beğenmiş derlerdi bilirdim ve kabullenirdim. Bırak derdim kendi kendime
boşver sakın umursama istediğim bu öyle değil mi? Yaklaşmasınlar, dokunmasınlar kalbime çok uğraştım onu iyi etmeye...

Uzun zaman kolladım kalbimi incinmesin diye. Öyle uzun bir zaman ki bir baktım hayat geçip gidiyor bense hep aynı yerde.
Evet sağlam ama boş bir kalple. Ne yaşadın, ne için yaşıyorsun dedim bu sefer kendi kendime, zaman geçerken sen ne
biriktiriyorsun beyninde? Duvarlarının ardında, zırhının altında duran kalbin güvende ama o güvende olsun diye yaptıkların
dondurmakta kalbini, yine yanıldın yani...

Artık büyüdüm, öğrendim , gözlemledim denemeliyim dedim ve özgür bıraktım kalbimi. Duvarları yıktım, zırhımı soyundum.
İşte ozaman gelmişti bana. Sıcaklığa en ihtiyacı olduğunda kalbimin sarılmıştı bana sıkıca. Çok iyi hatırlıyorum nasılda
yanılmışım demiştim kendime, korumak için yaptığım herşey zarar vermiş aslında kalbime. Bak nasılda iyi şimdi sevgisiyle.
Ben yılların verdiği açlıkla aşkımı yaşarken gözüm kör olmuş, o yola çıkmış görmemişim. Sevmişim, sevmişim , sevmişim...
O giderken ben sevgimi büyütmüşüm, farketmemişim.

Şimdi bir sonuç lazım öyle değil mi? Bilemedim ki ben sonuç ne? Güvenmeli mi aşka yoksa korumalı mı kalbi?
Yaşamalı mı hayatı yoksa seyretmeli mi? Hangisi daha güvenli hangisi daha anlamlı? Neyi seçmeli neyi istemeli???