Ruhumu Yalnızlığa Hapsettim

• 14 Mart 2011 Pazartesi 01:30:11

Kusura bakma yalnızlık bugünden sonra uzun bir süre rahatsız edeceğim seni. Çünkü ne yapsam olmuyor artık. Bu sefer çaresizim, savunmasızım. Lütfen harcama beni, öyle sağa sola savurma, başından atma. Hani önce bir dinle, tavsiyelerde bulun, güç ver bana, doğru yolu göster. Sonra git istersen…

Annemi özledim ben, kim ne derse desin-hiçbir kadın onun kadar sevgi dolu gelmiyor bana. Ya ben anneme yakın birini arayarak büyük yanlışa düşüyorum. Ya da düşünce biri acır elimden tutar diye bilerek yanılıyorum. Anladım, galiba kaybetmeleri daha çok seviyorum. Yoksa annemi başka türlü göreceğim yok ki benim…

Hayat diyoruz, önceliklerimizi sıralıyoruz. İşte önce sevgi olsun diyoruz, bunda kesinlikle ısrar ediyoruz. Sevmezsek olmaz diyoruz. Yaşayamam diye neredeyse herkesi kandırma noktasına geliyoruz. Her şeyden önce kendimizi kandırıyoruz. Biranda bir tokat atılıyor suratımıza, bir sessizlik, bir ürperti… Hadi öl diyor sevdiğin için bir ses, ölemiyorsun. Korkuyorsun… Çünkü sevmeyi bencillikle karıştırıyorsun. Sen kendindeki değeri göremiyorsun. Kaderin, senin ayağına kadar getirdiğini tepiyorsun. İçin acıyor ama sen pembe bir dünyaya çoktan yelken açmışsın. Tanımadığın bir bedene ruhunu hapsetmeye çalışıyorsun, seni gerçekten sevene değil, tanımak isteyene emanet ediyorsun ruhunu… Ama bilmelisin ki aşkta ben, sen olmaz; sadece “biz” vardır! Yavaşça kaybediyorsun, sonra utanmadan suçu kadere atıyorsun!

Mevsimler bile artık çoktan terk etmiş dünyayı. Nerede o eski kışlar; o karın düşüşündeki sevinçler, kardan adamları yapmalardaki o heyecan nerede… Doğa bile kendinden vazgeçmiş ki insanlar mı vazgeçmeyecek. Elbette cayarız bizde bu oyundan, yeni figüranlarla, yeni aldatılışlara kucak açarız… Ama işte bunun adı sevgi olur mu, mutlu olabilir miyiz, gerçekten iç huzuru istediğimizi anlamış olur muyuz, bunu belki de hiç bilemeyiz!

Sen bana ayrılıkları yuvarlayarak gönder sevgili, ben onları yürek denizimde boğmasını çok iyi bilirim. İsterseler adıma sevgi katili desinler, isterse mecnunun son torunu, ne değişir ki sen olmadıktan sonra… Ama korkma zamanla ben de nankörleşirim. Unuturum. Unuttuğumu var sayarım. Saymalarım artıkça, hayata karşı öncelik sıralamam değişir. Kötü biri olurum, bunda seninde katkın olmuş olur. Ve denir ki bu saten sonra, susarım ben, sen böyle susturdukça…

Ama bir düşüncemi paylaşmak isterim seninle, kızma-sakın alınma! Sen, o benim sevdiğim masum kişi değilsin artık, o sevilesi yanında yok. Seni sevecek kişi neyini sevecek ki teninden başka…

Birde her şair gibi beklerim ben, ama bil işte zamanla unuturum bende her şeyi…

EMRE ONBEY