Küçük Kızın Anılarından 1-

• 30 Ocak 2011 Pazar 15:41:30

Trenin raylar üzerindeki monoton sesiyle daldığı hafif uykusundan sıçradı.
-Geldik mi baba?

-Sen neden uyandın kızım, ben gelince seni uyandırırım.

Küçük kız kolay kolay uyuyamayacağını bildiği halde, kah tekerleklerin sesini dinleyerek, kah akşam karanlığında, geçtikleri yerlerin cama yansıyan gölgelerine bakarak yeniden uyumaya uğraştı.

Babasının Adapazarı’nda büyük bir konakta oturan dayısını ziyarete gitmek için, akşamüzeri Haydarpaşa’dan trenle başlayan yolculukları, kış günleri, günlerin kısa olmasından dolayı, karanlıkta devam ediyordu.

Trenin camına yansıyan gölgeleri, türlü hayaletlere benzeterek bir süre oyalandı.

Büyük dayılarına gitmeyi çok seviyordu.
Tarihi üç katlı konak, onun yaşlarında bir çocuk için hem çok büyük, hem de gizemliydi.

Dayısının kendinden birbuçuk yaş büyük olan en küçük oğlu, onun oyun arkadaşıydı.
Beş erkek çocuğu olan büyük dayı, sert görünüşünün altında, pamuk gibi yumuşak ve altın gibi bir kalbe sahipti.

Orta yaşı çoktan geçmiş olan dayı, gelen yeğenlerinin çocuklarıyla çın çın çınlayan evlerinin geniş sofasında, bir aşağı bir yukarı koşan çocuklara mutlu bir yüzle gülümser:

-Dikkat edin de bir yerinizi acıtmayın, ikazlarında bulunurdu.

Keyifle, uyukladığı tren koltuğuna büzülen küçük kız, varınca, oynayacakları oyunları düşünerek, tatlı bir uykuya daldı.

Trenin sert gıcırtılar çıkararak durması, babasının kendisini kucaklamasıyla :
-Yaşasın, dayımlara geldik mi ? diye hoplaması bir oldu.

Babası kendisini peronda bir sıraya oturtup, annesinin kucağında uyuyan kardeşini kucakladı.

Valizlerini de indirip, bir eşyaları kalıp kalmadığını kontrol etti.

-Hadi baba büyük dayılara diye sabırsızlanan kızını sakinleştirmek için:

-Tamam kızım, dur bir kendimize gelelim, şuradan bir faytona biner hemen varırız dayımlara, ikazıyla hoplayıp zıplamayı bıraktı.

İstasyon caddesinde olan konağa varmak beş dakikalık bir zaman alacaktı, iki küçük çocukla gece yürümemek için, faytona binmeyi tercih etmişlerdi.

İstanbul’da, yalnız adalarda kalan faytonlara her zaman binme imkanı olmadığı için, dayılarına her geldiklerinde olduğu gibi, süslü atlarıyla, parlak pirinç oymalı aksamıyla, küçük kızı çok mutlu ediyordu.

-Baba hemen inmesek,
-Sen dayınlara gelmeyi çok istiyordun kızım, işte geldik, Hikmet seni bekliyordur, haydi .

Geniş konağın orta katında ışıklar yanıyordu.

Bahçe kapısından geçtiler, tarihi konak bütün ihtişamıyla onları karşıladı.

-Koşma yavrum, ne acelen var derken baba, konağın oymalı büyük kapıları açıldı.

Küçük kıza her zaman, bugün bile sayısını hatırlamadığı kadar odası, üç banyo ve üç tuvaletiyle, çok gizemli gelen konak işte yine karşısındaydı.

Devam edecek