GECENİN İÇİNDE SESLER- ARDAHAN ÖYKÜLERİ- 146 (kitap)

• 11 Aralık 2010 Cumartesi 01:14:41

Bu yaz Ardahan’da.
Geceleyin geziyorum. Köprüye yürüdüm. Kura’nın düzenlenmiş bahçesinde bir banka oturdum.
Hallefendi’den yere, göğe baktım.
Gece sakindi.
Nehir akıyor...
Nehir sesi diğer seslere aman vermiyordu. Onlarında bir lokma dedikleri işitilsin... ama hatırını dinlemeyip geçiyordu.
Hatif denirmiş. "Ses vardı, görüntü yok."
Gayri hatifmiş: " Ses yok görüntü var"
Ayın doğuşu ve batışı; güneşin doğuşu ve batışıyla aynıymış.
Ben Şavşat Garajı’nın karşısında olduğuma göre. Ay Yaylacığın tepesindeydi. Saat tahmini gece yarısı olmalı.
Ay şavkını tepeden Kura’nın akar suyuna saldığı pırıltılarına kendi de yetişemiyordu.
Ben ise gözümün dikey yönünde gördüğüm şavkın yanımda sıralı kişilerce de görüleceğine akıl sır erdirmeye çabalıyordum.
Yerimi değişiyorum. Şavk da benimle yürüyor. Dolunay gölge gibi peşinizde yansıttığı şavkla.

" soramadım bir çift sözü
ay mıydı gün müydü yüzü
sandım ki Zühre yıldızı
şavkı beni yaktı geçti..."

Sesler, ışıklar bir de durmazlık; cengteydi. Başını sudan çıkarabilen AĞA.
Kendini talihli sayardı. Havada ne kadar kalabilirse balık; o kadar kaldıktan sonra: Yine aynı tas aynı hamam.
Şunu anladım ki dikkatimi verirsem: Çok şeyleri duyabileceğimizi.
Yeter!.. İnsan severek, bilerek, isteyerek bir işe girişseydi.
Buna İRADE denmiyor muydu?
Evet, irade kelimesi: Bilinçli istemekti. İrademle sigarayı bıraktım derken. Alışkanlığı isteyerek terk ettim demeye getiriyorlar. Ama salt istemek irade değildir. Davranmaktır istemek. Sırf istemeyle bilinci karıştırınca; bu irade olur.
Binlerce yılın insana verdiği büyük davranışlığından dolayı aynı anda ERDEMDİR.
Bilinçle istemeğe: Bilgi dolu istek yani irade denir.
Ben neden nehrin akar suyu durmaz çağlar sesine kulak vermeyim diye düşündüm.
"- Suda balık: manalar deşt-ine düşmüşüze.
Ne durursun oğlum!
Durulur mu?
Aradığın! Şikayet edip durduğun!
Bilmek değil miydi?
Suda bulak: Deşt-i mana... deşt-i bilgi.
Durman hata be oğlum!"
" Japon bilim adamı Masaru Emoto: ’ The message of water’ isimli kitabında: Dünyanın çeşitli kaynaklarından aldığı sular ile deney yapmış. Kaplara iyi ve bed mesajları kağıtta yazmış ve de dondurmuş. Sonra don suyu çözmüş. Ne görsünler: İyi mesajlı kaptaki su moleküler yapısı armonik ve mükemmelmiş. Bed, kötü sözlü kağıdın kabında, suyun yapısı darmadağın ve infilak etmişmiş. Bunu binlerce defa yapsalar da sonuç değişmemiş."
Şuna hükmedilmiş Emoto tarafından. Su hafızaya sahip bir sistem ve insanların yapıları % 85’ i suysa zekaları buradan gelme olmasınmış?
Gece sakin...
Kura Nehri akıyor...
Hallefendi dağlara yaslanmış uyumak üzere.
Bu ’geç’eden o ’geç’eye uyku yastığı fırlatıyor çocuklar... çocuklara.
Köprüde: Zil- zurna zerhoş birkaç genç: Nara basıyorlar. Essahtan..? Loppazlıktan..?
Naralarıysa:
"- Kral olsan ne yazar? İnsan degül müyüz?" buncağız şeylerdi.
Nehrin suları hoşlanıyor naralardan. Hoşlaşıyorlar.
Ben ise çağlarken çıkardığı nidavari çığırtılardan anlıyordum. Daha doğrusu çıkarıyordum.
Bed olmasında... koy essahtan ve ya loppazlıktan olsun yeter bed olmasın!
Nehrin hafızası şavklar örtük karanlığa akıyordu. Nice sesleri hıfzetmişte sormayana söylemiyordu. "Sorsam mı acaba?" diye insan aklından geçiriyor.
Sormasam söyler mi?
Ve ya tersinesi.
Gece sakin,
Nehir akıyor.
Ovanın her tarafı ve gök yıldızların istediğine uzan, eline alacakmışsın gibi yakın aydınlıktı.
Her yere gözle rahatça erince insanın içinden uçma hissi uyanıyor. Gözle gitmediğin yere bir bakışla varmak hoç (hoş) uçmak değil miydi?
Böyleyse biz hep uçuyoruz aslında.
Gece hele sakin.
Nehir hele akıyor.

Münadisini gaipten sandığım bir nida kulaklarımda çınladı:
- Nigartlı horoz burda analeee!
- Yakalasana yekti!
Allah Allah tuhaf oldum.
Ben sandım ki...
Arkama döndüm: Bir kadın ve on yaşlarında oğlunu gördüm. Kaybettikleri horozu aramaya çıkmışlar. Çocuk nigartlı horozu sıkı sıkı sarmalamıştı.
- İyi geceler.
"İyi geceler."
Kadın bana:
- Efendi beg! Sen ne kaybettin ne ariyersin? demişti.



yalçıner yılmaz 12-12-2010 gebze



Date: Tue, 25 Dec 2012 16:59:03 +0200