Bitecek Bir Gün

• 29 Kasım 2010 Pazartesi 19:25:15

Hastahaneler ve bekleme salonları hakkında daha önce de bazı sıkıntıları dile getirmiştim. Gittikçe iyileşen bir şeylerin olduğunu kabul etmekle birlikte daha çok yol alınması gerekiyor diye düşünüyorum. Sistemden ve insandan kaynaklanan sorunlar hala sürmekte.

Bekleme salonu deyince neler geldi geçti aklınızdan biliyorum. Bir türlü isminizi çağırmazlar. Bir kuyruktan diğer kuyruğa göndererek bekletirler. Bazen bir kaç dakikada halledilebilecek bir konuyu doktorla irtibat kuramamanın yüzünden saatlerce uzatırlar. Bu yüzden hastahaneye gitme zorunluluğunuz doğduğunda önce "bekleme muhabbeti" ile başlarsınız içten içe savaşmaya. O bekleme salonlarında üzerlerine gökten nur yağmış gibi bekleyen hastalar, işte bu savaşı kazananlardır. Bir de kazanamayanlar vardır ki neredeyse doktoru muayenehanesinden yaka paça çıkarıp iyi bir meydan dayağı çekeceği izlenimini verirler bekleme esnasında. İşin garibi sizden de gizli gizli destek alırlar sanki…

Hastahanelerin bekleme salonları bizim içindir. Ruhunuz hastanelere gitmek istemez ama bedensel arızalar başka bir yerde de felaha ermez. Mecbur her şeyi bir kenara bırakıp yola koyulursunuz. Randevu alırsınız saatinde muayene olamayacağınızı bile bile. Şartlara, sisteme ve insandan kaynaklanan extra sıkıntılara teslim bayrağını çekerek düşersiniz hastahane kapılarına.

Ama bu defa yemedi bu"herze" yi yani bu "bekleme saçmalığını" bendeniz. Yanıma uzun zamandır okumayı planladığım bir kitap aldım bugün hastaneye giderken. Ve herkes beklerken ben bek-le-me-dim. Her işlem arasında bir kaç satır okuyarak hallettim meseleyi. Meğer ne kolaymış. Sistemi kendi yöntemlerimle alt ettim. "Bekleyebilecek misiniz?" diye soran memurların ta gözlerinin içine bakıp gülümseyerek: "Ben beklerim, vaktim var" dedim. Hatta tam kitabın en dikkat çekici bölümünde kendimi kaybederek nerede olduğumu dahi unutmuşken beni çağırmalarından rahatsız bile oldum. Niye bu kadar çabuk çağırıyorsunuz yahu, ne çabuk geldi sıram filan dedim kendi kendime; ama itirafımı da yapayım; içten içe sevindim tabii.

Yanımda sıkıntılı sıkıntılı sıra bekleyenlere siz de elinize bir şey alın okuyun mesajını verdim. Kimi mesajımı alarak “Neden ben de bir kitap getirmedim” diye hayıflanmıştır, kimi de "A kadına bak, kitap okuyarak hava atıyor, şimdi kitap okunacak zaman mı" diyerek, içinden okkalı bir tekme savurmuştur belki de. Sırada beklemenin hıncını benden çıkartırcasına.

Bütün işlemleri tamamlayarak hastahaneden çıkarken boş boş bekleme işini kendi yöntemlerimle hallettiğim için kendi kendime minnettar oldum. Ve bir de bana o dakikaların kolayca geçip gitmesi için yardım eden kitabın yazarına.Tam yerinde ve tam zamanında güzel bir buluşmaydı benim için...

Kimseyi ilgilendirmeyen mevzuları çevresinde kimseler yokmuş gibi yüksek sesle anlatan hasta refakatçileri yüzünden kendime sakin bir köşe bakınırken hastahanelerin okuma salonları da olmalı diye düşündüm. Tabii ki bu bir arz- talep meselesi. Talep arttığında dikkate almasınlar isterlerse de. Kökten çözüme geçişi kolaylaştıracak başka formüller de vardır muhakkak, insanların beklentileri göz önünde bulundurulursa. Yaşlılar, çocuklar, hamileler için daha özenli bekleme salonları tasarlamak çok mu zor. Madem bu kadar bekliyeceğiz bari şuraya bir yatak atın demiyoruz(!). Sinir katsayımızı düşürecek bir kaç hoşluk istiyoruz sadece. Ne mi? Uzman olan sizsiniz. Onu da siz bulun. Formül oluşturduğunuz sistemin içinde olmalı.

Şu "Sınırsız hizmet" sözünü kim sarf ettiyse; Konu insan bedeni ve tabii ki ruhu olunca hizmette sınır- mınır mı kalır diye düşündü herhalde!

O zaman genişletelim biraz daha o sınırları el birliği ile.