KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
BANA BENZİYORSUN
İnsanların “Sende kendimi görüyorum/buluyorum” demelerinden nefret ediyorum…
Birbiriyle ilgisi olmayan insanların bende kendilerini görmeleri garip değil de nedir sizce… Böyle bir durumda, “Demek ki sorun bende” diye düşünmeden edemiyor insan…
/./…/./
Muhabbetin en güzel yerinde duygusal bir ifade beliriyor karşımdaki kişinin yüzünde ve aynen şöyle diyor: “Biliyor musun, sende kendimi görüyorum… Çok başarılı olacaksın hayatta, çok…” Sonra da hiçbir şey söylememe fırsat vermeden çekip gidiyor. Düşüncelere dalıyorum ardından, bir ona bakıyorum bir kendime, bir onun davranışlarını ve düşüncelerini irdeliyorum kafamda bir benimkileri… En ufak bir noktada bile çakıştıramıyorum hiçbirisini… “Garip” diyorum ve boşveriyorum…
Arka plandaki sahne değişiyor, karşımdaki insan da farklı birisi oluyor bu sefer… O anda üzerinde beraber çalıştığımız işi bırakıp suratıma düşünceli bir ifade ile bakıyor yanımdaki kişi ve aynen şöyle diyor: “Bana çok benziyorsun sen, sende kendimi buluyorum, seni yıldırmalarına izin verme, inandığın yolda yürümeye devam et…” Şaşkın şaşkın bakıyorum suratına, “İyi ki söyledin bak bunu, çok etkilendim, inandığım yolda devam etmeyecektim yoksa ben” demek geçiyor içimden ama susup sahte bir şekilde gülümsemeye çalışıyorum…
Değişti yine bulunduğum ortam, yanımda bambaşka bir kişi var bu sefer. Memleketi kurtarma çabası içerisinde sohbet ediyoruz. Konu konuyu açıyor, memleketi bırakıp kendimizi kurtarma çabası içerisine giriyoruz. Sohbet biraz duygusallaşıyor. İşte sustu karşımdaki kişi, yüzündeki duygusal ifade ile yüzüme bakıyor, benim yüzümde ise “Sakın söyleme o sözü” ifadesi var…
Ahh, kahretsin, söyledi işte: “Biliyor musun, sende gençliğimi görüyorum ben…” Hadi bakalım, buyur buradan yak, biter mi, bitmedi daha, gerisi de geliyor sözün: “Aynı benim düşüncelerim, benim davranışlarım ve benim mücadelem var sende…” Yüzüne garip bir ifade ile bakarken “Gençliğinde ben gibiydin demek, peki sonradan mı bu kadar değişti düşüncelerin, tavırların, davranışların…” demek istiyorum ama kendimi zorlayarak susuyorum… Aptal aptal gülümseyerek uğraştığım işe geri dönüyorum…
Ev ortamındayım bu sefer, bir sürü insan kalabalığı var bulunduğum ortamda, belki de sohbet etme sınırımın en dar olduğu kişiye yaklaşıyorum, hani şu benimle en alakasız olanının yanına… Havadan sudan konuşuyoruz, konu konuyu açıyor, beklemediğim kadar güzel bir sohbet oluyor. En güzel olan tarafı da o bilindik cümleyi bu sefer duymamam olabilir diyerek misafirimizi yolculamak üzere kapıya yöneliyorum. Mutluyum, yüzümde sürekli gülümseme ifadesi var çünkü bende kendisini bulmuyor bu arkasından el salladığım kişi derken tam kapıdan çıkarken arkasını dönüyor benim misafir ve yanımdaki diğer kişilere aynen şöyle diyor: “Ne kadar da bana benziyor bu kız değil mi, aynı benim kafadan valla…” Yüzümdeki gülümseme ifadesini bozamıyorum ama bu ifadeye bir yandan da şaşkınlık eklenince görmeyin benim suratımı o anda… Sanki söylediğinden çok memnun olmuşum gibi saçma bir yüz ifadesi ile gülümsüyorum misafire ve yine susuyorum…
/./…/./
Neyim ben? Çoklu kişilik rahatsızlığı yaşayıp, bünyesinde birden fazla insanı barındıran şizofren bir hasta mıyım? Yoksa kendisini herkese farklı gösteren ikiyüzlü bir insan mıyım? Belki de her ortama ayak uyduran bir bukalemun olabilirim…
İnsanların ruhsal doyuma ulaşmaları için bir basamak mıdır acaba başkalarında kendilerini görmeleri… Yani illa ki bir başkasında mı görmeleri gereklidir kendilerini…
Bak işte aynı ben…
Bak işte, aynı benim kafadan…
Bak işte, aynı benim hareketler…
Anlaşılan herkes bende kendini bulurken bir ben bulamıyorum kendimi yine kendi içimde… Sonuç olarak galiba sorun gerçekten bende…
Pelin…
(2010)
YORUMLAR
Reenkarne inancında olanlar bu durumu ruh ikizleri olduğu savıyla açıklarlar. Bunu söylemeden geçmek istemedim, çok güzel eğlenceli bir damar yakalamışsınız bence. Buradan hareketle güzel bir felsefeye belki de başka hikayelere gidebilirsiniz gibi geldi. Reenkarnasyon ilginç bir alan araştırıp karşınıza çıkanların bu vahim vehimleri ile ilgili bir cevap bulup onları içinde bulundukları bu anlamsız benzeşme oyunundan kurtarabilirsiniz bile belki. İnsanlar birbirlerine elbette benzerler aynı toplum kuralları ve yakın çevrelerde büyüyorlar çünkü, bu ne abartılacak bir meseledir ne de kaale alınır bi yanı vardır.
Önemli olan, sizin eşsiz olduğunuzu biliyor olmanız.
Konu güzeldi yazınsal anlamda incelemek istemedim, böylece kabul edin bugünlük.
pelin
Dediğiniz gibi insanların birbirlerine benzemesi doğal ancak benzemediği halde zorla benzetmeye çalışması ilgimi çekti ve bu konuyu yazıya dökmek istedim, içine biraz abartı biraz da doğallık katmaya çalışarak...
Umarım bir gün yazınsal anlamda da inceleme fırsatı bulursunuz bir yazımı...
Saygılar...
Neyim ben? Çoklu kişilik rahatsızlığı yaşayıp, bünyesinde birden fazla insanı barındıran şizofren bir hasta mıyım? Yoksa kendisini herkese farklı gösteren ikiyüzlü bir insan mıyım? Belki de her ortama ayak uyduran bir bukalemun olabilirim…
İnsanların ruhsal doyuma ulaşmaları için bir basamak mıdır acaba başkalarında kendilerini görmeleri… Yani illa ki bir başkasında mı görmeleri gereklidir kendilerini…
Bak işte aynı ben…
Bak işte, aynı benim kafadan…
Bak işte, aynı benim hareketler…
Anlaşılan herkes bende kendini bulurken bir ben bulamıyorum kendimi yine kendi içimde… Sonuç olarak galiba sorun gerçekten bende…
Pelin…
(2010)
--------------------------------
Yazı derli toplu ve güzel olmuş.
Ben de Bir zarar görmüyorum bu işte.
Fakat her insan biraz ikiyüzlüdür. Ya da bazen öyle davranır.
Son kısım daha güzeldi.
Selamlar.
pelin
Güzel bir noktaya değinmişsiniz, gerçekten de her insan biraz ikiyüzlüdür sanırım :)
Lütfen herkes kızmayınız. Karşınızdaki kişiler kendini buluyorsa sizde bunda bir gariplik yok. Çünkü seni beğeniyor ve senin gibi olmak istedikleri için olamazlar mı?
sevgimle...
pelin
Teşekkür ederim güzel düşünceleriniz için...
