DEĞER VERDİĞİN KADAR İNSAN OLMAK

• 21 Kasım 2010 Pazar 12:03:55

Affetmek büyüklüğün bizde kalması mıdır?O sana sarılmasa da senin ona sarılman,o unutsa da senin unutmaman mıdır şefkat?En samimi duygu,en içten nasihat, en güzel ses midir yoksa?

Şefkat korumak,öylesine sevmektir ki;bir annenin kucağındaki bebek gibi saf,kor gibi sıcak,kar gibi ferah bir duygudur.Merhametin en güzelidir.Tek bir kalbin, iki kişide aynı anda çarpmasıdır.İki yağmur tanesinin aynı ağırlıkta,iki kar tanesinin aynı büyüklükte olmasıdır.Anne olmaktır,çocuk olmaktır.Şefkat öylesine bir duygudur ki;her yerdedir ama sadece kalptedir.Değer vermektir,onun sana verdiği değerden daha çok.Sevmektir;annenin çocuğunu sevdiği gibi, karşılıksız.Onun için can vermektir ve bunu düşünebilmektir şefkat.

Hep duymuşuzdur bitmeyen sıcaklıktır şefkat.Guneşin seni ısıttığından daha sıcak olmaktır.Buyumektir,düşünmektir,hissetmektir hem de aynı yaşta kalarak.Su damlası gibi billur, toprak gibi gizleyen, gece gibi örten, güneş gibi büyük bir duygudur.Bir ip gibi ince aa sel gibi aşılmaz bir duygu.Uludağlar gibi soğuk ama kanımız kadar sıcaktır.Gelecekte ne olacağını bilmeden,onun için hazırlanmaktır.Ne karmaşık bır problemdir,ne de basit bir sayı.Ne siyahtır,ne de renkli.Kanat çırpmaktır sonsuzluğa.Karşındakine verdiğin değer kadar insan olmaktır;sevdiğin kadar yaşamak,güldüğün kadar mutlu olmaktır.Güvenmektir şefkat. Güçlü hissetmektir,hissettirmektir.

Yıldızlar kadar uzak olsa bile kalbinde hissetmektir.Yaşam yıldızını göğe çakmaktır.Sevdiğin kadar yaşamak;güldüğün kadar mutlu, değer verdiğin kadar insan olmaktır...