Kendimle savaşım bitmiyor...

Her an bir şeylerle yapmakla meşgulüm. Ellerim her an çalışıyor, gözlerim kapalı moda geçmek istemiyor, kalbim aşk diyor genellikle, ruhumsa iyi bir hayat peşinde... Kendimi frenlemiyorum. Durmuyorum bir saniye bile. Susmak benim için uzak bir eylem. Sessiz kalmak, benim için dayanılmaz bir ıstıraptır...


Kendimle didişmem tüm hızıyla devam ediyor her yeni günde...

Her yeni sabahta farklı bir benle karşılaşıyorum. Bazen yabancı bir ben görüyorum yanımda, bazen kıskanılası bir kişilik buluyorum karşımda. Bazen şiirden başka konuşacak kelimesi olmayan bir herif, bazen kitap okumaktan bitkin bir ağır adam beni bana gösteriyor. Bazen herkes için düşünen bir filozof, bazen hiç kimse için yaşayan zavallı bir mahluk ile tanışıyorum. Kendi aynamda, değişik suretlere imza atmaktan yorulmuyorum...



Kendimle uğraşmam sona yaklaşmıyor...

Yeni insanlarla tanıştıkça, yeni coğrafyalarla buluştukça, yeni labirentlere girdikçe, yeni olaylarla muhatap kaldıkça ve yeni renklerle arkadaş oldukça; benliğimin çapını hesaplamaktan aciz kalıyorum. Bu durumda hem çaresiz kalıyorum, hem de dolu dolu bir yapıya sahip olduğum için, ne yalan söyleyeyim, kendimle gurur duyuyorum. Kendimin bir baltaya gerçekten sap olduğunu görmek acayip mutlu ediyor beni...



Kendimle oyalanmam dinmiyor...

Ha bire zatımla ilgileniyorum. Onu tanımlamak, onu bir kefeye sokmak, onu ileriye taşımak, onu terbiye etmek, onu uslu bir çocuk portresine sokmak, onu zıtlıklardan nasıl kurtulacağına dair umutlandırmak, onu duyarlı hale getirmek, onu kötü olaylarda savunmak, onu haksızlıklarda nasıl davranmasına dair bilgilendirmek, onu beyefendi bir havaya sokmak istemekle ömrümü tüketiyorum...



...................................
Mehmet Selim ÇİÇEK
8 Kasım 2010,,,09.05
Mardin