‘AN’ lık Olayların, Ruhumuzda Bıraktığı İzler…

• 6 Kasım 2010 Cumartesi 11:00:10

Bazen öyle şeyler yaşarız ki; adını bile koyamayız. Yaşandığı süre genellikle çok kısa bir ‘AN’dır.

Bizler “O An”ların, ruhumuzun gerçek besin kaynağı olduğunu anladığımızda; sanki yaşam ve içinde paylaşılanlar daha bir anlam kazanıyormuş gibi geliyor bana..!!

Yerine göre değişen, bu RUH besinleri:

Bazen kısacık bir bakış…

Bazen; bir iki cümle…

Bazen; bir tebessüm..

Bazen; bir çocuğun başına dokunmak..

Bazen; bir çocuğun bakışlarında ki minnet..

Birinin kolunu sıvazlamak yumuşacık hafif bir dokunuşla sessiz ve sakin …

Bazen; yere düşen bir insana uzatılan bir el..

Ve bazen; “düşmenin” kapsayabileceği her anlamı içine alarak, “düşenlere” uzatılacak bir el..

Çok aç olduğunuz ve O anda yediğiniz simit bile karnınızı doyurmayacağı halde; yere oturmuş kuyruğunu sallayarak ve yalanarak, sevimli bir şekilde kibarca sizden yemeğinizi paylaşmayı rica edercesine, gözlerinize bakan bir sokak köpeği karşısında…

Elinizde ki simidin tamamını O’na verdiğiniz ‘AN.’ Ve birdenbire, karnınızın doyduğunu hissetmeniz..

Hiç tanımadığınız halde; trende, vapurda, otobüsde yanına oturduğunuz insana, "bir günaydın" ya da "iyi akşamlar" selamınız ile yaşanan O farklı ’AN’

Kanadı kırık olduğu için uçamayan bir kuşu evinize getirerek, kartondan bir ev yarattığınız ve O’nu iyileştirene değin baktığınız…

İyileştirdiğinizde ise; avuçlarınızın arasından tekrar özgürlüğe doğru kanatlarını çırparak uçuşunu izlediğiniz ‘AN’ da aldığınız HAZ..!

Bir başka hayvanın saldırısına uğradığı için, ölmek üzere olan bir kedi yavrusunu veterinere götürdüğünüzde; veterinere, “param çok kısıtlı, lütfen masrafı kırışalım” dediğinizde, veterinerden teklifinize ‘olur’ cevabını aldığınız ‘AN’ attığınız sevinç çığlığı..

Zor durumda olan bir arkadaşınıza, “O’nu kırmadan yardım elini nasıl uzatacağınızın” planlarını yaparken; çaresizlikten ağladığınız ‘AN.’

Hiç tanımıyor olsanız da; aynı yol istikametinde yanınızda yürüyen ve eli kolu torbalarla dolu olan, ister yaşlı ister siz yaşlarda birinin yüküne ortak olmak ve ayrılacağınız köşeye kadar, O’na yardım etmek için elinde ki torbalardan bir ikisini aldığınız O ‘AN’ da, karşınızda ki kişi ile göz göze geldiğiniz ‘AN.’

Belediye işçilerinin; Ege sahillerinin bir turizm beldesinde 40 derece sıcağın altında, kan ter içinde yol yapımı ile uğraşırlarken, bir mekandan hepsine buz gibi birer şişe kola ikram edildiğinde ki, şaşkınlıkları..!!

Ve; “biz daha önce böyle bir şey yaşamadık” cümleleri ile, aslında teşekkürlerinin ne denli büyük olduğunun tercümesine kafanızın bastığı ‘AN.’

Geliri olmayan, çok zor durumda olduğunu bildiğiniz yaşlı bir teyzenin, evinin kapısına alışveriş dolu torbaları koyarak.. Zile basıp kaçtınız mı hiç..? Ve O’nun kapıyı açtığı ‘AN’ da ki yüz ifadesi..

Bazen; uzun bir kuyrukta, kasa sırası beklerken ve sizin sepetiniz hayli dolu olduğundan, arkadaki şahıs tek kelime bile söylemese de…

Elinde tuttuğu ve hepsi tek parça olan satın alınmışı gördüğünüzde, “siz önden buyurun” cümleniz ile; O ‘AN’ da ki bakışların ve bir teşekkürün ne anlama geldiğini bilmek… Ne kadar hoş değil mi?.

(Ama ahlaksızca sıranızı almak isteyen birisiyle de, bu kez farklı bir konu ve konumda, haklarımız için nasıl savaş verdiğimizi de anımsayarak.)

Öğrendiklerinizden yola çıkarak, davranışlarınızla öğretmeye de devam ettiğiniz için; çocuklarınızın da, okul yaşamları boyunca bazen yediklerini, bazen harçlıklarını paylaştıklarını öğrendiğiniz ‘AN’ da ki yaşadığınız şaşkınlık ve hemen arkasından gelen adını koyamadığınız duygu seli..

Ama arkasından ‘O’ doygunluk his’si..!

O doygunluk his’si, ne muhteşem bir HİS’ dir “O” öyle..!

Ve “O AN” lar ne özel ‘AN’ lardır..!!
Öyle değil mi?

Yaşamlarımızın; sevgi dolu paylaşımlarla geçmesi dileğiyle…

Semra KILINÇ