BEN HALA BIRAKTIĞIN ÇOCUĞUM

• 14 Eylül 2010 Salı 18:00:35

Uzun zaman oldu benden gideli. Biliyor musun? Ben hala bıraktığın çocuğum. Büyümek isterken bakışlarında; önce sen uçuverdin semalarımdan. Sonra, yavaş yavaş çekildi ellerin benden. Şimdi ellerini özlemekteyim.

Uyurken adın sığınırdı dualarıma, bilmezdin. Ve ne yana dönsem sen. Ne yana uyusam bembeyaz teninle yüzleşirdi tenim. Saçların! Saçların nasılda serpilirdi gecelerime, bilmezdim. Şimdi saçlarını özlemekteyim.

Sen gittin gideli üşüyor ayaklarım. Saçlarım ilk defa bu kadar uzuyor. Ve en acısı ne biliyor musun? Artık, artık kimseler öperek uyandırmıyor beni. Büyükmüşüm! Bilmem ki neden sende çocuklaşıyordum? Yahut giderayak nasılda büyütüverdin beni bilmem. Şimdi öpmelerini özlemekteyim.

Düşürmüş bütün çiçeklerini tenine.Düşürmüş; seni ben, beni sen için yaratan. Renk renk, koku koku solurdum seni. Bir tutam beyazından, bir nefes aldan, biraz karadan. Şimdi, şimdi kokunu özlemekteyim.
Açardı gönlümün saksılarında mutluluk çiçekleri. Bahar bakışlarınla gelirdi. Sıcak nefesim düşerken yanaklarına. Gülümserdin! Gülümserdin ki; umut; mevsimin hasadını eylesin. Gönlüm gülüşünle gelmeyen baharı neylesin. Şimdi baharını özlemekteyim.

Yoksun artık. Gam binbir tonda tomurcuklanır gidişinle. Ve üşürüm, büyümeyen çocukluğumla. Ne gözlerinde masallar okuduğum kimsem var. Ne korkan yanımı, geceden saklayanım. Ne dokunduğum ten ısıtır beni. Ne başımda bekleyenim var. Yabancılaşırken bütün simalar gözlerime; şimdi peşin sıra çocuklaşan gençliğimi herkesten ama herkesten gizlemekteyim.

Sen gittin gideli seni, hep seni

Hep seni özlemekteyim.