İster tutulacak yakınlıkta
İster unutulacak uzaklıkta ol
Tutunabileceğim mesafede kal yeter.
Tutamasam da ellerini
Yüreğine tutunurum
Sen uzaklardasın diye
Ben nasıl unuturum!

Çok güzel bir konu, en önemli hatları ile işlenmiş.
Acısını, derdini paylaşmak, güzel günlerin de ise başka dostlarına bırakabilmek..".
Bu bakış açısı inanılmaz bir olgunluğu gerektirir. O noktaya varabilmek, insanın kendisi ile tüm hesaplarını yapmış olması demektir ki o insanın çevresinden dostlar eksik olmaz zaten.

Başkasından beklemek gerçekten çok kolay. Kendimize dönüp bakmak ise çok zordur. Empati yeteneği gelişmiş insanlar ancak, başkalarını eleştirirken daha insaflı olur. Kendisini aşabilmiş, evrene yönelebilmiş insanlar hoşgörülü olabilir. Ne yazki ki genelde dostluklarda beklemek vardır. Gelmediğinde istenen şeyler, sitem edip karşısındakini usandırıp kendinden uzaklaştırmaktır. Sonra yaşanan tüm güzellikleri yok sayıp, arkasından atıp tutmak.

Belki yıllarca emek verip oluşturulmuş dostlukları yerle bir edip, güvenilecek kimse kalmadı diye konferanslar vermek. Biz güvenilir miyiz, kıymet biliyor muyuz, sabırlı ve hoşgörülü müyüz, sevilmeyi gerçekten hak ediyor muyuz diye kaç kişi soruyordur acaba kendine. Ben de düşüyorum zaman zaman bu hataya. Aşırı duyarlı davranıp, acımasızca eleştiriyorum bazı dostlarımı. Olduğu gibi kabullenmeyip, benim kadar emek versinler diye bekliyorum. Kim, kimin aynısı olabilir ki.

Farklı olacağız tabi ki, güzel olan bu farklılıkları kabul edip sevebilmek, onun özünü korumasına yardım etmektir. Bunu başarabildiğimizde dostluğun tadına varabiliriz ancak. Ben kendi farklı renklerimi özenle korurken, başkalarının renklerine de saygı duymayı öğrendim. Kendim de rahat ettim, sevdiklerim de benimle daha rahat şimdi. Zamanla demleniyor insanın içinde ki bakış açıları. Karşımızdakine duyduğumuz saygı, asıl kendi içimizde çiçekler açtırıyor.

Uçlarda sevmek, uçlarda yaşamak yalnızlık demektir. Bir parça yalnızlık ilaç aslında hepimize. Hem kendimizi dinler arınırız kirlerimizden, hem de sessizlikte kıymetini anlarız insan cıvıltılarının. Fakat keskin çizgilerle bakmak hayata, önce kendi yaşam çizgimizi keser. Koparır tüm tüm bağlarımızı dünya ile.

Yalnız olmak, kimsenin kaldıramayacağı bir yüktür ve hiç onaylamadığımız birini bile çevremizde arar oluruz. İnsanlar, sevgi dokuları ile bir arada yaşayacak şekilde yaratılmışlar. Bir anlamda mecburuz, bizi mutlu edecek bir insani düzeni kurmaya hayatımızda. Eskiden yaşlılarımız "Allah kimseyi yalnız bırakmasın" derlerdi. Ne yazık ki genç yaşta yalnız kalma durumu ile karşı karşıyayız.
Ölçülü davranışların olduğu, sevgi ve saygıya dayanan nice güzel dostluklar ve berabelikler diliyorum hepimize.
Selam ve saygılarımla

Yazı içerik ve anlam olarak güzel

Fazlaca tekrara düşülmüş sadece

Konunun önemi itibariyle daha da güzel olabilirdi

Kutlarım,saygımla.