EREN ABİ'NİN ARABASI

• 18 Temmuz 2010 Pazar 15:59:00

1993–94 lü yıllardı. Ticaret yapacaktım. Kafama koyduğum bir iş vardı. Biraz cesaret verecek birilerine ihtiyaç duyuyordum. Kimse cesaret vermese de o işi yapacaktım. Ama bir sorun vardı Sürücü belgesi olan bir kişiye ihtiyacım olduğunu eşe dosta duyurdum. 1987 den itibaren bizde kalan ortaokulu Eskişehir 19 Mayıs ortaokulunda okuyan. Bir kayın biraderim vardı. Bizde kaldığı zaman her gün annesini özleyen, Gizli gizli, bizi şikâyet içeren mektuplar yazan, esprili bir çocuktu. Ortaokulu bitirince Çorum astsubay okulunu kazandı. Kazan maya kazandı da. Kayıt için gittiğinde kayıt yaptırmayan bizi aldatıp geri dönüp gelen bir hilebazdı aynı zamanda.

Ne yapalım dendi. Çifteler lisesine kayıt yaptırdı. Sonradan maksadını anladım ama yapacak çok şey yoktu. Bizden uzak olmak gözden kaybolmak, Hürriyetini yaşamaktı. Maksat hâsıl oldu yazıldı. Aynı lisede okuyan benim dayımın torunu, Api’nin kızı: Hatice tül Kübra okuyormuş. Bunlar birbirlerine yakınlık duymuşlar, masumca, çocukça arkadaşlık kurmuşlar bundan tabi bizim ve annesi gilin haberi yoktu. Ticari taksi çalıştırma fikri olunca bizden biri gibi olan Efe Erene müracaat ettik çalışması için. Kırmadı geldi de
Ama ehliyeti yoktu ehliyetsiz kullanıyordu arabayı. Bir bir bankacı kadın bulur ona vurur, bir gün bir şoparın koluna aynası çarpar. Bazen de trafikçilere ruhsatı kaptırır. Alınması için bana gelirdi. Eee ticaret yapacağız ya alışacağız bu tür şeylere. Zira trafik taksicilere hep yapardı. Bir gün Eren Bey evlenmeye karar verir. Ama benim akrabam olan bir kızla, o zamana kadar Hatice tül Kübra’yı ben hiç tanımamıştım. Çünkü onlar yurt dışında yaşıyorlardı. Durağa her gün kontrol etmek âdetimdi. Gider hâsılatı alır harcardık. Genelde de ben karışmazdım ne ihtiyaçsa Eren görür kazancına da harcadığına da karışmazdık.

Son zamanlar; Eren’i durakta bulamaz olmuştum. Hep boş dönerdim. Taksici milleti birbirinin sırrını dışarıya vermez. Bilmiyoruz derler, buradaydı derler. Ama sıkmaya başlamıştı tabii. Neyse bir gün ablasına bir kızla evleneceğini, gidip istememizi söylemiş. Bende bi tanımak maksadıyla gidelim dedim İkindi sıralarıyla kız görmeye vardık. Kapı önüne varınca Sokakta oynayan çocuklar koşarak geldiler EREN ABİ’NİN ARABASI geldi diye yanımıza. İşte jeton o zaman düştü benim demek ki ereni bulamadığım zamanlar hep ordaydı kerata.

Benim kendi evlatlarım gibi; ikisini de seviyoruz. Allah onlara uyumlu birbirini anlayan Kavga etmeyen bir yuva verdi. Böyle devam etmeleri dileğiyle.

Bir vesile bir araç akrabamı bana yaklaştırdı Mutlu bir yuva kurdurdu. ______________________AR_____________________________