UMUT VE YAŞAMAK

• 5 Temmuz 2010 Pazartesi 16:04:22

UMUT VE YAŞAMAK
Bir hafta – on gün kadar, hiç yazmadım. En son bir şiir yazmıştım, gerçek bir olaydan yola çıkarak. Güzel oldu. Aynı, içimden geldiği gibi yazdım ve bıraktım. Ben hep yazar ve bırakırım.Çok çalışmam üzerinde. Gerisi: Okuyucuya aittir. “ ŞİİR, HER OKUNDUĞUNDA, YENİDEN YAZILIR.” Demişti, canım Adnan YÜCEL. Evet, doğru.
Birazcık, yuvarlağın dışına çıkmaya karar verdim. Genelde her gün aynıydı. Kahvaltı-gerekli işler ve bilgisayar başı. Sonra bir şeyler atıştır-işe koş. Eve gel, çok yorgun biçimde yatağa yat. Telefonla konuşma isteğin ve gücün olmasın. Bir süre sonra uyu.
İşte birazcık, kendime zaman ayırdım. Yağmur’la dışarı çıktık. Alışveriş merkezlerini gezdik. Denizi, çok ama çok özlemiştim. Giremesem de, denize gittim. Doya doya seyrettim. Kokusunu içime çektim. Başımı koruyarak, güneşte durdum. Açıkta kalan yerlerim yandı. Biraz bronzlaştım. Birkaç gün korudum yanan yerleri. Artık fırsat buldukça gideriz denize. Onu seyretmek, havasını solumak bile, bana çok iyi geliyor.
Yuvarlağın içine sıkıştın mı? İşin bitti demektir. Buna izin vermiyorum. Özgürüm. İstediğimi, o anda yapabilmek, harika. Şu an bulunduğum noktada olabilmek: Gerçek bir mucize. Dün gece, iki arkadaşımı, konuk ettim evimde.
Ayşe geldi Ankara’dan. İzine ayrılmış. Önce, işyerime geldi. Hürriyet hanımı da çağırdık. Aylardır, onu da görmemiştim. Hepimiz, kendi yaşam savaşımımızdaydık. Onları çok özlemişim. Yağmur’lar gelince, hep birlikte evime geldik. Hafif kahvaltı ettik. Bir süre sonra, Ayşe beni yatırdı. Yorulduğumu anladı. Onlar, çok oturmuşlar. İşleri olduğundan, öğleye doğru gittiler.
Çok normal, herkes gibi bir hayat yaşıyorum. Çalışıyorum, üretiyorum, geziyorum, konuk kabul ediyorum. İşimi düzeltmenin yollarını bulacağım. Başka işler de araştıracağım. Üzülüp durmanın, paniklemenin bir anlamı ve gereği yok. Çözümler üretmem, girişimlerde bulunmam, olumlu sonuçlara ulaşmam gerek. Hem de mutlaka. Allah büyük.
Çok şükür, iş ve maddi sorunumun dışında, çok mutluyum. Ben hep pozitif biriyim. En başta, kendimi seviyorum. Sonra zaten, arkası geliyor. Mıknatıs gibi birbirini çekiyor sevgiler.
Ayrıca: umut hep vardır. Doğaya bakmak ve görebilmek yeterli. Hep yeniden-yeniden sürüyor her şey. Bitiş ve ölüm yok. Sadece, biçimler değişiyor. Ve biz deneyimliyoruz, öğreniyoruz. Neyi istersek? Bize geliyor. Benimkiler de geliyor. Ne harika?
Nilgün ACAR 04. 07. 2010 ALANYA - EVİM