Bundan birkaç yıl önce Devlet Tiyatrosuna gitmiştim. Sahnede rol alan beş altı hanım mütemadiyen küfrediyorlar, argo konuşuyorlar, müstehcen espriler yapıyorlardı. Tiyatroda seyirci olarak kız lisesinin öğrencileri de bulunuyordu. O kadar üzüldüm ki o gece uyku uyuyamadım. Başrejisöre bir mektup yazdım, piyesten utandığımı, kız öğrenciler adına da kahrolduğumu anlattım. İki gün sonra bir cevap geldi, deniyordu ki “Verdiğin paraya üzülüyorsan gel biz sana başka bir tiyatronun biletini verelim.” Bu cevap da beni ağlatmıştı. “İşte böylece yitirdik kendimizi. 20. belki 40. yüzyılı bulduk. Siz hangi zamandasınız?” diyordu Fazıl Hüsnü Dağlarca. Olay bu. Artık temiz yaşayabilmek için, temiz ölebilmek için bir tek yol var, o da tasavvufun güzellikleri, teslimiyet, Hakka teslim olmak, bütün hayatı tek istisna olmadan insanıyla, hayvanıyla, bitkisiyle, eşyasıyla, cemadatıyla Muhammedi bir aşkla kucaklayabilmek. Başka bir yol göremiyorum.

diyor GÜZEL İNSAN SABRİ TANDOĞAN...
Paylaşmak istedim...
Kabul buyurun inşallah...

*
.Aziz Mahmud Hüdai hzleri ne güzel söyler:

Alan sensin veren sensin kılan sen
Ne verdinse odur dahi nemiz var
Hakîkat üzre anlayıp bilen sen
Ne verdinse odur dahî nemiz var


Size ve cümle dostlara selamlar.Cumanız mübarek olsun.



ebeda tarafından 7/2/2010 10:46:25 AM zamanında düzenlenmiştir.

Mükemmeldi anlatımınız ben kendi düşüncelerimi gördüm yazınızda haklısınız hem de sonuna kadar.. Cenazelerde hakkın rahmetine kavuşmuş kişiyi hayatında hiç görmemiş sırf arkadaşının yakını olduğu için gelen kişi de ağlar. Çoğu kişi üzülür arkadaşının durumuna ama büyük bir çoğunluğu da ya kaybettiği bir yakınını tekrar gözünün önüne gelir.. Ya da hastadır bir sevdiği ya ona da bu son gelirse ne yaparım düşüncesidir. Ya da ortada hiç birşey yokken bir gün ben de öleceğim ya da şu ölürse ben nasıl dayanırım. Aslında pek çok kişi kendini düşünür o anda..

Düğünlerde, merasimlerde, mezuniyetlerde pek çok yerde ki duygusallıklar çoğu böyledir bence..

Teşekkür ederim çok düşündürdü yazınız tebrik ederim. Saygılarımla..

Tebrikler.Yazının olumlu ve olumsuz yönlerini irdeleyeceğim.
Olumlu yönleri:Güzel bir konuyu ayrıntılarıyla irdelemişsiniz.Tanımlamalar var yazıda.Akıcı bir dil ve anlaşılır bir anlatım mevcut.
Olumsuz Yönleri:Açıklamalar bir iki yerde aşırı olmuş.Üç nokta yanlış kullanılmış.

Kaleminize ve emeğinize sağlık.Saygılar.

Hemen aklıma Musa Aleyselamın çobanla olan hikayesi geldi, O ki bir peygamber.. O yüzden empati kurmak çok zor.. Hiçbirimiz aynı pencereden bakmıyoruz yeryüzüne.. İşimiz pek zor..

Severek okudum teşekkürler.. Hikayeyi de eklemeden geçemiyeceğim..


Musa Aleyhisselam bir çobana rastlar. Çoban şöyle dua etmektedir:

- Ey Allah'ım! Sen neredesin? Görsem de sana kurban olsam. Senin çarığını diksem. Saçını tarasam. Elbiseni diksem. Bitlerini ayıklasam. Sana koyunlarımdan süt sağıp versem. Sürümün hepsi sana kurban olsun.

Hz. Musa (a.s.) sorar:

- Kiminle konuşuyorsun öyle?

- Allah'ımla konuşuyorum.

Böyle konuştuğu için çobanı azarladı. Allah'la böyle konuşmak olur mu? dedi. Çoban bunu duyunca çok utandı. Utancından başını alıp koşarak uzaklaştı. Bunun üzerine Allah tarafından Hz. Musa'ya vahiy geldi:

- Ey Musa, kulumuzu bizden uzaklaştırdın. Biz söze değil öze bakarız. Dile değil kalbe bakarız. Gönülden geçen şeye bakarız. O kulumuz bize samimi olarak teveccüh ettiği İçin bizce onun hali makbul ve muteberdir, denildi.

Utanarak ve kendisini suçlu kabul ederek uzaklaşan çobana yetişen Hz. Musa, durumu anlattı ve Allah'ın kendisinden razı ve memnun olduğunu söyledi. Bu müjdeye çoban da ,memnun oldu.

.