KÜSKÜN BEGONVİL (17)

• 17 Haziran 2010 Perşembe 14:08:34

Arda nın minik elleri yüzlerine değince Zeynep te Kemal de gözlerini araladılar…. Kemal

oğluna sarıldı:

-Günaydın Aslan parçası. Söyle bakalım bugün ne yapmak istiyorsun? Akşam 6 ya kadar

sizinleyim, birlikte güzel bir gün geçirelim.

-Oley… denize gidelim baba.

-Sen ne dersin Zeynep? Gidelim mi?

Zeynep hayranlıkla hem oğlunu hem kocasını izliyordu yattığı yerden…Elini karnına

götürdü yavaşça… İçi burkuldu… Bu boşluk daha ne kadar devam edip, içini parçalayacaktı

acaba? Toparlanmalıydı. Oğlu ve kocası için. Zeynep’e ihtiyacı vardı ikisinin de:

- Olur gidelim Kemal’cim. Şöyle güneşe uzanıp denizi seyretmeyeli çok oldu.

- Hadi o zaman kalkalım hazırlanalım… kahvaltımızı da orada yaparız…

Kısa sürede hazırlandılar. Zeynep deniz çantasına havluları, Arda için yedek kıyafetleri, en

son okuduğu kitabı, güneş yağlarını yerleştirdi, yarım saate kalmadan evden çıkmışlardı:

- Nereye gidelim Zeynep?

- Torba’ya gidelim... sakin ve huzurlu.

Kemal arabayı çalıştırdı. Siteden çıktılar. İlk kavşakta kırmızı ışıkta durduklarında

Kemal’in telefonu çaldı:

-Efendim Ahmet.

-……

- Ne diyorsun ne zaman olmuş? Hangi hastane şimdi? Gideriz Ahmet ne demek. Dost böyle

günde lazım insana arkadaşım. Yarım saat sonra sizdeyiz. Ordan hep birlikte çıkarız .

Zeynep soran gözlerle kocasına bakıyordu:

-N’olmuş Kemal?

-Ahmet’in eşinin babaannesi hastalanmış, gece hastaneye kaldırmışlar.

-Hadi yaa Sibel nasıl üzülmüştür şimdi. Canım benim.

-Ahmet’in arabası hala tamirhanede. Geçen gece küçük bir kaza yapmıştı.

Senin de Pakize Teyzeyi nasıl sevdiğini biliyor ya istersen siz de gelin hep birlikte gidelim

diyor.

-Tabii gidelim, böyle zor bir günde Sibel’in yanında olmam lazım… ee hadi dönelim hemen

eve…

Hemen eve dönüp, üzerlerini değiştirdiler ve Ahmet’lerin evine gittiler. Sibel çok üzgündü

ve bir an önce nenesini görmek istiyordu. Hep birlikte Muğla’ya doğru yola çıktılar. Sibel

sık sık hastaneyi arayıp babası ile konuşuyor nenesinin durumu hakkında bilgi alıyordu.

İki buçuk saat sonra Yücelen hastanesinin otoparkına arabayı park etmişlerdi bile.

Sibel, Ahmet, onların 4 aylık bebekleri Can ,Zeynep, Kemal ve Arda…

Yanlarında çocuklar olduğu için önce bayanlar çıktı babaannenin yanına… Erkekler

çocuklarla birlikte aşağıda kafeteryada beklediler…

Sibel nenesini yatakta her bir tarafında kablolarla görünce ağlamaya başladı. Yanına

yaklaştı:

-Babaanneciğim bak ben geldim.

Yaşlı kadının hiç mecali yoktu ama biricik torunu Sibel’i görünce yüzü aydınlandı:

-Yavrımmmm, guzummmm, geldin mi gül kokulum. Seni göremeden öleceğim diye ele

gorktum ki bidenem…

-Bababaannem maşallah iyi gördüm seni… Sen eski topraksın bunu da atlatırsın… Daha çok

uzun yıllar bizimle birlikte olacaksın. Can’da yanımda ama izin vermiyorlar buraya

getirmeme…

-Oyyy minik bebem de mi burada… Gel koklayam seni sen gül kokarsın Can kokarsın…

DEVAM EDECEK

Beğen