KÜSKÜN BEGONVİL (15)

• 9 Haziran 2010 Çarşamba 09:04:02

Hayat devam ediyordu . Kemal işe gidip geliyor, Zeynep evde Arda’ sı ile vakit geçiriyordu.

Akşam üstleri onunla, sitenin içindeki çocuk parkına gidiyorlar, Arda keyifle salıncaklarda

sallanıyor, kaydıraklardan kayıyor, kova küreğiyle kum oynuyor, çocukluğunu doyasıya

yaşıyordu. Zeynep bir bankta oturuyor bazen elindeki kitabı okuyor, bazen neşe içinde

cıvıldaşan çocukları izliyordu. Minik bir kız çocuğu gözlerinin hapsine girdi. Öyle şeker

öyle tatlıydı ki. Sendeleyerek yürüyor, düşüp kalkıyordu. İçindeki o sesi tekrar duydu

Zeynep:

-Anne anne! Annecim!

Yüreğine kor bir alev düştü . Gözlerini kırpıştırdı, gözyaşları akmasın diye. Ama engel

olamadı, yolunu buldular ve aktılar gene. Arda’nın kendine doğru koşar adım geldiğini fark

edince hemen sildi gözyaşlarını. Yüzüne, o oğlunun aşina olduğu gülümsemesini taktı gene:

-Canım acıktın mı?

-Hıhı, hadi hamburger alalım.

- Olur alalım. Sonra bir de dondurma yeriz.

-Yaşasın.

Oturdukları siteye çok yakın bir alışveriş-kültür merkezi vardı, OASİS .

Bütün ünlü mağazalar, sinema salonları, tiyatro, toplantı ve konferans salonu, kebabcılar,

lokantalar, çocuklar için değişik oyun alanları, kuaförler, her şey bu büyük merkezde

toplanmıştı. Meydanda açık havada hoş bir sahne vardı. Dört bir tarafından suların aktığı,

etrafında değişik çiçeklerin sarmaş dolaş raks ettiği, akşam saatlerinde Bodrum’un sesine

gitar nağmelerinin karıştığı egzotik bir açık mekandı burası. Yaz aylarında

televizyoncular çekim yapar, sanatçılar halk konseri verirlerdi. Zeynep ile Kemal de yaz

aylarında evde bunalınca çoğu akşam bu mekana gelirler, kol kola yürürler, vitrinleri

seyreder, gitar eşliğinde içeceklerini yudumlarlardı.

Hamburgerciden, hamburgerlerini, patateslerini, içeceklerini alıp meydandaki bir masaya

oturdular. İştahla yemeye başladılar. Arda bir hamburgerden ısırıyor, bir patates atıyordu

ağzına… Ketçap ve mayoneze bulanmıştı ağzının kenarları… Zeynep uzandı elindeki

peçeteyle sildi oğlunun pembe ağzını…

Birlikte çok keyifli bir gün geçirmişti ana oğul. Akşam eve geldiklerinde Arda’yı yıkadı

Zeynep. Duştan sonra yatağına yatırdı :

-Hadi bakalım bugün iyice yoruldun şimdi uyu dinlen canım. Tatlı rüyalar bir tanem.

Oğlunu aşkla öptü ,üstündeki pikeyi sıkıştırdı, odanın lambasını kapadı, kapıyı aralık

bırakarak üst kattaki salona çıktı tekrar.

Kanepeye uzandı, ışıkları açmadı ,yaksa da zaten değişen bir şey olmayacaktı. Kendini

öyle kesif bir karanlık içinde hissediyordu ki, gözleri açık olsa da kapalı olsa da, ışıkları

açsa da açmasa da durum aynıydı. Kör bir karanlık sarmıştı sanki etrafını. Yalnız kalınca

bu karanlık onu daha çok korkutuyordu. Yalnız kalınca içindeki ses hiç susmuyordu:

-Anne, annecimmmm.

Sıcak havaya rağmen ürperdi , içi üşüdü Zeynep’in. Dışı buza kesti. Kanepenin

arkalığındaki battaniyeyi aldı, üşüyen içini ısıtmak istercesine sarındı…

Bahçe kapısındaki minik çıngırağın sesiyle daldığı kısa uykudan uyandı Zeynep. Kemal

gelmiş olmalıydı. Yerinden kalkmadı. Hatta yüzünü de örttü üzerindeki battaniye ile.

Kemal sessizce anahtarı çevirdi. Kapıyı açtı bir gölge gibi süzüldü içeriye. Yatak odalarına

girdi baktı, yatak bozulmamıştı. Banyoda elini yüzünü yıkadı üst kattaki salona çıktı.

Pencerelerden ay ışığı yansımıştı eşyaların üzerine. Zeynep’e yaklaştı. Kalkmadığına göre

derin bir uykudaydı. İster istemez bu yaşadıklarından ötürü Kemal de kendini suçlu

hissediyordu. Keşke biraz daha sert bir tavır takınsa idi karısına karşı. Bu konuda taviz

vermeseydi. Zeynep’in şu an içinde bulunduğu durumdan en az Zeynep kadar o da suçlu

hissetti kendini.

Karısına hiç dokunmadan sessizce aşağıya odaya indi… üzerini değiştirip yatağa bıraktı

kendini…kollarını başının altında birleştirip öylece tavanı izledi… dakikalar sonra uykuya

dalabilmişti nihayet…

DEVAM EDECEK