Bilemezdik

Yarınlara ertelemekle yitirdiklerimiz, pişmanlığa
Gönül almayı ertelediklerimiz
Düşmanlığa dönüştü bir bir.
Mağrurluğumuzun mağduru olup durduk
Kuru inatla ve gururla yürüdük,
Dinlemedik.

Kırdık, onarmadık
Yaraladık, sarmadık
Gördük, uyarmadık.
Neden diye sormadık
Zamanın geçtiğinin
Farkına bile varmadık.

Hep dilimizin ucunda
Hep gözümüzün önündeydi.
Hep dokunabilecek kadar yakındı
Hep duyabileceğimiz uzaklıktaydı hâlbuki.

Hep sevilmeyi bekliyordu, övülmeyi,
Koklanmayı, yoklanmayı,
Dokunulmayı, anlaşılmayı,
Gönlü alınmayı, onarılmayı,
Elinden tutulmayı, kaldırılmayı…

Duymaktan kaçındığımız yakarışları
Hedefini saptıran bakışlara,
Adresine ulaşamayan sözlere,
Acı gülüşlere terkettik.

Duygularımızı prangaya vurduk
Dilimizi mühürledik
Sevgilerimizi damgaladık
Yürekleri parçaladık sürekli.

Ardımızda;
Daha yaşanamayacak sevgiler,
Daha kurulamayacak hayaller,
Gerçekleşemeyecek idealler bıraktık.
Zamana kıydık!

Mutlulukları kovar gibi,
Umutları savar gibi,
Sanki takvimde bize ayrılmış
Boş bir sayfa var gibi erteledik.
Yüreklerimizi, sevgilerimizi örseledik.

Ertelediğimiz her bir sözde,
Her bakışta, her dokunuşta
Acı çığlıklar attık içimizden.
Dişlerimizi sıktık,
Gözyaşlarımızı yutkunduk,
Dillerimizi bilekçeledik,
Sevgilerimizi yüreklerimize hapsettik.
Sevinçleri, mutlulukları
Kendi ellerimizle birer birer teptik.

Anlamayı ertelediklerimize
Ağladık sonra
Ama ağlattık da herkesi.

Hep, bir gün öğrenecektir,
Bir gün anlayacaktır,
Bir gün sevecektir,
Bir gün gelecektir dedik.

Ama ne öğrenen, ne anlayan,
Ne seven ne de gelen oldu?

“Zamanı Gelince”lerle savuşturduk
İçimizde birikenleri.
Hep bir işimiz,
Hep bir mazeretimiz vardı.

Bir gün düzeltirdik nasılsa aramızı
Nasılsa onarırdık kırık kalpleri bir gün
Ya da gösterirdik sevgimizi
Ya da söylerdik sevdiğimizi.
O bir gün anlardı nasılsa bizi
Bir gün
Bir gün öğrenirdi mutlaka her bir şeyi...

Hep bir günümüz vardı zamanın bir yerinde saklı
O gün öğrenirdi herkes nasılsa: kim haksız, kim haklı.

Bir gün, yapacaktık mutlaka
Bir gün, görecekti o
Bir gün, anlatacaktık her şeyi
Bir gün, söyleyecektik
Bir gün, arayacaktık
Bir gün, fırsat bulacaktık nasılsa…

O bir güne neler neler biriktirmiştik hâlbuki
O ne büyük bir gündü!
Bütün ertelenen işler,
Umutlar, düşünceler, hayaller hep o güneydi

Her işimizi ertelediğimiz
Zamanda saklı o günün
Öleceğimiz gün olduğunu
Bilemezdik ki!...


mdemir1960 tarafından 1/15/2011 8:08:29 PM zamanında düzenlenmiştir.

SEVMEK ,SEVGİ GÖSTERMEK SEVGİYLE AÇMAK ANAHTARI KAYIP KAPILARI..
ARKADAŞLIK,
DOSTLUK,
KARDEŞLİK,
SEVGİLİLİK
ANCAK SEVGİYLE MÜMKÜNDÜR DEĞİL Mİ VEFALI DOSTUM....

emeğinize teşekkürler.
selamlar.

Katlanmak = Sabır etmek

"Sabreden derviş, muradına ermiş "

arkadaş
kardeş
düşmanı , dost ve sevgiliden ayırıyorum...

Dost ve sevgili edinmek yürek ister...Bir arkadaş edinmek çok kolaydır, arkadaşlığı dostluğa çevirmek emek ister...Bir insanın pek çok dostu olamaz, dostlar parmakla sayılabilecek kadar azdır.Dost herşeyi paylaşmaktır, yüreğini açmaktır...

Günümüzde "dostum" demekte "sevgilim" demekte çok basite indirgendi...Herkes dostumuz, herkes sevgilimiz oluveriyor ve ömrü ne yazık ki 3-5 günü geçmiyor...

Herkese gerçek dostlar ve gerçek aşk nasip etsin...
Sevgi ve saygı ile

Evet dost benim çok değer verdiğim bir kavramdır.25 senelik az sayıda olsada dostlarım var ve çiçeğe özen gösterir gibi onlara özen gösteriyorum. Kaybetmekten deli gibi korkuyorum. En zor durumlarımda herkesten önce yanımda olan dostlarımdı. En acemi zamanlarımda bir işe atılırken yüreklendirenler de onlardı. Kimsenin dinlemeye sabrının yetmeyeceği en basit sorunlarımı bile saatlerce çok önemli bir şeyi dinler gibi dinleyen de onlardı. Çözüme kavuşturana kadar desteğini sunan da. Eski dostlar başka oluyor. Ama hiç şımarıp onların sevgisini hor kullanmadım. Her gördüğümde yeni tanışıyor gibi özen gösterdim. Beklemeden sevgi ve ilgi verdim. Kimseye koşmayacağım kadar çabuk onlar seslenince koştum ve koşuyorum. Her gün besliyorum arada ki bağı ve haddimi de hep biliyorum. Anlatmadan asla özel hayatlarını didiklemiyorum. Belli bir saygı çizgisinde durarak sonsuz bir sevgi bağı kuruyorum. Onlar da son derece saygılı davranıyorlar sanırım bu sevgimizden daha çok dsotluğumuzu besliyor. Her sene biribirimize verdiğimiz değerli taşlar artıyor güvendikçe. Vazgeçilmez olduğumuzu anladıkça. Her an biribirimizden vaz geçebilecek kadar özgürlük ve saygı düşkünüyüz. Ama birbirimizden kopmayacak şekilde birbirimize emek veriyoruz. Kardeşlerle ile yaşanamayacak şeyler yaşıyoruz ve hem özel alanlarımızı koruyor hem her an biribirimizin gözünün içine bakıyoruz. Artık çok konuşmadan ses tonu ile bakışarak anlıyoruz ne istediğimizi. Ben bir dosta bile sahip insanın çok zengin olduğunu düşünüyorum.
İnsan herşeyini kaybedebilir bir gün sıfır noktasına gelebilir. Bir dostu varsa yanında elinden tutup ayağa kaldırır. Çok yakındakiler o ara düşen kişiyi yargılamakla meşgulken dostu harekete geçip sevgi verir.
Tabi arkadaşlarını sadece menfaat için seçip, işi düşmedikçe aramayan kişilerin dostu oluşmaz. Yaş ilerledikçe dost ihtiyacı oluştuğunda da dost edinmek güçleşir. Dost edinebilmek ve sürdürebilmek için mümkün olduğunca egoistlikten sıyrılmamız gerekir. Bu bizi de geliştiren, büyüten bir süreçtir. Sevmeyi bilen insalar hiç bir zaman yalnız kalmaz. Yüce rabbim kimseyi yalnız ve sevgisiz bırakmasın inşallah.
Herkese dost sohbetleri ile dolu kaliteli günler diliyorum.
Selam ve saygılarımla