KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1187 Okunma
- 10 Yorum
- 0 Beğeni
OKULA DÖNÜYORUM
( Müebbetlik Hayatım’dan )
Pendik Fen Dershanesi’nde de İlknur adında bir kıza âşık olduğumu söyleyince , sizler belki de ;’ Sen de çok şıp sevdiymişsin, ne de çok âşık oluyorsun ! ’ demiş olabilirsiniz. Belli bir yaşa geldiğimden itibaren sürekli aşkı, sevgiyi aradığımı itiraf etmek zorundayım. Fakat asla bir sevdiğim varken bir başkasının peşinde olmadım ya da yüreğimde iki kişiye aynı anda yer vermedim. Üstelik kimi sevdiysem yürekten sevdim, iyi niyet besledim ve daima ciddî ilişki peşinde oldum. Kimi sevdiysem, onunla evlilik hayâlleri kurdum. Bu da benim en insanî hakkım değil mi sizce ?
Sınıfın öğrenci olarak en popüleri idim belki ama erkek olarak pek değil. Erol da, Sedat da benden çok daha güzel ve yakışıklı çocuklardı. Erol değil ama Sedat biraz yakındı İlknur’a. Ben buna dayanamıyordum. İlknur’un ille de beni sevmesini istiyordum. Oysa o bana hiç de yüz vermiyordu. İnanamayacağınız bir şey yaptım : Aynı sınıfta birlikte kurs gördüğümüz, hem de ön sıramda oturan bu güzel kıza , aşkımı ilan ettiğim ve bir de şiirle süslediğim bir mektup yazıp dershanenin adresine postaladım. Mektubun dershaneye geldiğini anladığımda, anında kaçtım oradan. Nereye sığındım dersiniz ? Pendik Çarşı Camii’ne ! Yani ; Allah’a sığındım galiba..
Dershane birden karışmış, basbayağı rezil olmuştum. Dershane sahibimiz Yahya Bey’in kızı olaya el koymuş, anlayışla karşılanması gerektiğini, kötü bir niyet olmadığını anlatıp kapatmış. Döndüğümde ortam yatıştırılmıştı. Çağdışı olmakla suçlamış İlknur beni. O günden sonra benimle konuşmadı, ben de yenilen pehlivanlar gibi ezik biri oldum sınıfta.
Sonunda kendimi koy vermedim ve derslerime çalışıp başarılı bir şekilde sınavlarımı geçtim. İlknur ve kız arkadaşı Zuhal, galiba geçemediler. Erol ve Sedat da geçti. Erol, Kartal Ticaret Lisesi’ne, Sedat, Haydarpaşa Meslek Lisesi’ne gitti.
Ben Orta kısmından mezun olduğum Pendik Lisesi’ne kayıt olmak için baş vurduğumda gerçekle yüzleşmiş oldum. Hazır askerdim ve okuma hakkımı kaybetmiştim. Müdür yardımcısı İbrahim Deliktaş, biraz da kabaca savdı beni başından.
- Sen askersin oğlum, ne okuması ? Haydi güle güle !
İşte orada Arnavut damarım tuttu yine. Onun sandığı kadar kolay pes etmeye hiç de niyetli değildim. Doğruca müdürün odasına çıktım. Burada tekrar hatırlatmakda yarar görüyorum : Müdürümüz sayın Ahmet Erişen, Pendik Lisesi’nin ve tüm tüm eğitim camiasının gelmiş geçmiş en iyi idarecilerinden, eğitimcilerinden biriydi. Başından savmadı beni. Karşısına alıp sordu ve dinledi.
- Hocam ben okumak istiyorum !
- Askerlik şubene git, okumak istediğini söyle. Eğer askerliğini erteleyebilirlerse, ben seni kayıt ederim.
Bir ışık yanmıştı işte. Hayat bana yeni bir ödül daha vermeyi vaat ediyordu. Şimdi ellerimi uzatıp, koşup almalıydım o ödülü. Askerlik şubem Gebze idi. Hemen o anda gittim. Şube başkanı yüzbaşıya derdimi anlattım. O da anlayışla karşıladı.
- Okula kayıt etsinler, askerliğini ertelerim, dedi.
Tekrar okuluma koştum. Yine aynı cevabı alıp ertesi gün bir kere daha şubeye gittim. Oradan da aynı cevabı alınca bu defa Ahmet Bey daha fazla zorlamadı ve kaydımın yapılmasını kabul etti.
Anlayışlı, iyi niyetli o iki yönetici sayesinde hayatım bambaşka bir yöne girecekti artık. Hayat onları basamak ederek çok önemli bir ödül daha sunmuştu bana. Şimdi benim hayatımın çok önemli bu fırsatını iyi değerlendirmem, okumam, mutlaka okumam gerekiyordu.
Köye döndüğümde yüzü sürekli gülen, neşeli, umutlu biri oluvermiştim. Kahvede, sinemada daha bir şevkle çalıştım. Kıyafetlerimi, defter ve kitaplarımı çoktan hazırladım.
Okulun açılacağı günü dört gözle beklemeye başladım.
( Devamı ; Öğretmene Ders )
Fikret TEZAL
YORUMLAR
etin yerine pişti pırasa
bülbülün yerine kondu yarasa
dünya kaldı eşek ile terese...............öyle bir yaşamdayızki..... sezarların hakkı verilmiyor......elinde olanlarda alınıyor......harika bir anlatım kutluyorum saygılar
Sevgili babam ta lise yıllarımda, yani tabiri caizse inek gibi ders çalıştığım yıllarda defterime, telifi kendine ait bir cümle yazmıştı, benden gizlice..." Okumak büüyk bir enayiliktir" diye...O zaman ne demek istediğini anlayamamıştım ama, şimdi gayet iyi anlıyorum. Uygulamalı öğretti bunu bana hayat...Eşim, bütün okulları birincilikle, üniversiteyi 3.lükle bitirdi. Teknik eğitim fakültesi makine öğretmeni olarak mezun olu. Ama imam hatiplerin yolu kesilecek diye, bütün meslek liselerini katlettikleri, dolayısıyla kat sayı adaletsizliği nedeniyle velilerin ve çocukların meslek liselerini tercih etmemeleri yüzünden, ayrıca zamanında öğretmen kadrolarına mühendisler yerleştirildiğinden, devlet hemen hiç bir teknik eğitim öğretmenliği dalından atama yapmıyor. Bu sefer 10 binlerce teknik öğretmen adayı fabrikalara yöneliyor. İşin komiği fabrika da onları geri çeviriyor. Lisans mezunu asgari ücretle çalıştırılamıyor çünkü. Patronlar da haklı, 2000 tl bir kişiye vereceğime, 4 ASGARİ ÜCRETLİ ÇALIŞTIRIRIM DİYORLAR...Sonuçta eşim fırıncılık işine hasbel kader bulaştı. Şu an halinden memnun çok şükür. Bir de erkek kardeşim var, lise terktir kendisi. O da bizim fırında çalışıyor....Ve her zaman söylüyor eşime..." Ha sen okudun, ha ben okumadım" O yüzden babam haklıymış, okumak gerçekten - bu devirde- enayilikmiş...
Belki sizin zamnınızda daha iyiydi sistem. Meslek sahibi olmak kolaydı. Hep ne diyorlar "fasülye yetişmezdi öğretmen yetiştirdikleri sürede" Belki şansınız dönebilirdi...Ama buna takılmayın o kadar. Önemli olan diplomalı olmak değil, kendini yetiştirmek.
Ayrıca mutlu sonla bitecek diye ümit eden arkadaşlara, aflarına sığınarak bir şeyler söylemek istiyorum: Bu öykü değil anı, anılar da ancak kişi ölünce biter.
Saygılrımla...
Hımm öğretmene ders dediğinize göre okulun ilk günü rahat durmadınız anlaşılan. Yada sizin hakkınızdaki yanlış bir intibayı düzeltmek zorunda kaldınız. Bu arada haksızlığa uğramış ve haklılığınızı ispat etmek zorunda da kalmış olabilirsiniz.
Neyse yarın okuyunca öğreneceğim.
Merakla....
Şu anda "lys" sınavını kazanamayan yeğenimin üzüntüsü bu yazıya o kadar denk düştü ki..Kolu kanadı kırılmış kuşlar gibi oldu genç adam..Bu, umutları öğüten sisteme ne demeli.. Önce okul sonra işsizlik .. Yükseldikçe yükselen çıtalar.. Geleceği çöpe atılan çocuklar..
Kaleminize sağlık..
Bence en güzel zamanlar okul dönemleride çok geç farkediyor insan.Yatılı kız öğretmen okulundaydım papatyalar çıkınca arkadaşlarım çiçeklere düşkünlüğümü bilir masamı papatyalarla süslerler başımada taç yaparlardı ONU anımsadım gülümsedim ..Güzeldi yazınız varolun..Hayırlı cumalar..Allaha emanet olunuz dua ile..
Yine güzel bir yazıydı. Bu yazıdan, çoğu insan kendine ders çıkarmalı bence. Okumak isteyen bir öğrencinin önünü açmakla, bir insan daha kazanmış saygı değer öğretmen. Teşekkürler Fikret Bey, hüzünle dolaştım sayfada.
Fikret TEZEL
Anlayışlı, iyi niyetli o iki yönetici sayesinde hayatım bambaşka bir yöne girecekti artık.
Böyle yöneticilerin çoğalması dileğiyle.... Bu arada, öyle güzel yazıyorsunuz ki, yazının içine dalıp gidiyor insan. Kah tebessüm ettim, kah hüzünlendim. Adeta yaşamınıza tanıklık ediyoruz.
Tebrik ederim anlatımdaki başarınızdan dolayı.
Hayat çizginiz olumlu yöne dönmüş, bundan sonra sıkıntısız bir okul döneminiz olmuştur,
eğitimin önemini anlatması bakımından ibretlik hayatınız, saygılar.
okumak ışıktır.....doğru yol gösterir,dünyadır......
zor ve hareketli bir gençlik okuduğum kadarıyla....
o babacığınız ve anacığınızı çok üzmüşsünüz...umarım sonu iyi biter yazının...heyecanla okuyorum...
ama tahmin ediyorum......mutlu sonla bitecek.....herşey gönlünüzce olsun...sevgiler.....
