.................

• 28 Nisan 2010 Çarşamba 00:28:04

Yıllar önce; bir konferans salonunda karşılaşmıştık zehra ve zeliha kardeşlerle. Göz göze geldiğimiz ilk an,şöyle başörtümden başlayıp, tırnağıma kadar süzmüşlerdi gözleri ile beni. Özellikle de zehra tabii ki... Bu durum karşısında yalnızca tebessüm ederek geçip oturmuştum yerime. Fakat onlar ısrarla hala bakıyorlardı farkettirmeden bana. Bende onların bana baktıklarını farkettirmeden, onları süzüyordum şöyle göz yansımasıyla.

Zeliha ve zehra hayata karşı biraz daha sıkı bir bakış açısına sahip ve bir cemaate bağlıydılar. Benim için böyle bir ayrım yoktu ve olmadı hayatımda hiç bir zaman asla. Müslüman olan İslam ve insana faydası dokunan her insan benim için aynıdır. Önemli olan, insanların ortak paydalarının olması ve fikir paylaşımında ki zenginliğin farkına varılmasıydı.

Bir zaman sonra yönelip "nerede oturuyosun?" diye, sordu zeliha bana.Ve devamın da, anlatılmaz bir muhabbet doğdu aramız da. O gün bu gündür görüşüyoruz ve daha çokca da görüşeceğiz inşaAllah.

Bu zaman içinde bir kaç yıl önce zeliha evlendi. Mutlu bir evliliği var çok şükür. İnsan evlenince normal arkadaşlık kuralları biraz sekteye uğruyor, doğal olarak. Biraz da değil aslında,çok çok fazla uğruyor. Frenlemek zorunda kalıyoruz rutin görüşmelerimizi mesela. Vaktin çoğunluğu evine ve sevdiğine harcanıyor. Bizede, arada bir merhaba veya, ayda bir görüşme tesellisi kalıyor sadece.

Şimdi ise zehra gidiyor artık. Üzgünmüyüm?. Evet üzgünüm...Hemde çok... İçimden bir şeylerin yırtıldığını hissediyorum sanki. Bir şeylerin telaşı geziniyor içimin koridorlarında. Kaybediyorum içimin paydasını engel olamadan. Her şey artık eskisi gibi olmayacak, çok iyi biliyorum bunu. Gecenin bir vakti mesela,uykunun en tatlı anında telefonum çalmayacak bir daha. Fırlamayacağım teheccüd vakitlerinde telefon sesiyle. Uyandırıp kendi rüyalarımın en tatlı anından beni, şu rüyayı gördüm,anlamını biliyormusun?diye sormayacak bir daha.

Hadi artık ama, Hadi artık! "Geç kaldın işte yine gördün mü"? demeyecek telaş içinde birileri bana. Akşam sohbetleri ve özellikle gecenin bir vakti yapılan muhabbetler demlenmeyecek artık karanlıklarımızda.

Zehra"nın çok başka bir arkadaşlığı var benim için. O, vefanın ötesinde başka bir sevgi ile gösterdi bu güzelliğini bana karşı. Yıllardır; uyandığım her sabah hiç aksamadan ilk olarak onun "hayırlı sabahlar" diye yazıp, birde gülücük kondurup gönderdiği mesajını okurum telefonumda. Ve her akşam aynı hal ile "hayırlı geceler" mesajını alırım yine...Düğün arafesi olan bu dar vakitler de dahi, unutmuyor o beni...

Ben vefasızım oysa. Tek bir gün olsun ona cevap yazdığımı net olarak hatırlamıyorum bir kere. Ama bunun sebebini biliyor tabii ki. Bendeki gsm yılgınlığı...Cep telefonundan özellikle uzak duruyorum. Dışarı çıkmadığım ve çok ihtiyaç duymadığım sürece çep telefonu bulundurmuyorum üzerimde. Zaten, nette yeterince parmakalarımı yıpratıyorum,birde mesaj trafiğine kaptıramam kendimi. Ama zehra"da nete yabancı işte...

Farklılıklarıyla kabul edilip sevilmeli insanlar...

İki yıl önce nişanlanmıştı zehra. Nişanın hemen ardından askere gitti sevdiği. Kadir askere gittiğinde deliye dönmüştü sanki.. Hakkari yüksekova"da yapıyordu askerliğini. Zordu dayanmak buna . Zaman olur ağlardı ve zaman olur haber aldım diye gülerdi. Onsuz olamazdı. Ve olamıyodu zehra. Elinde olsa, kapıp gellecekti kadiri dağlardan belki o anda.

Bazanda; nasıl geceçek bu günler,nasıl bitecek bu askerlik? diye sabahın ışıklarına düşerdik gecelerden öylece. Arkadaşlık bu ya işte.

9 Mayıs"ta Kadıköy"de düğünü var zehra"nın. Bundan sonra başka bir semtte ve başka bir ortamda var olacak can dostum. Aynı şehrin rüzgarında, ayrı yerlerde teneffüs edecdeğiz bu uzaklığı bundan böyle.

Ben biraz kıskanıyorum galiba. Sanki; küçük bir çocuğum ve oynadığım evcilik oyunumu bozuyorlar en tatlı yerinde birileri. Sanki; çikolatamı alıp paylaştırmak istyiyorlar kavgalı bir arkadaşımla bana. Sanki, sanki çocukluk damarıma dokunuyorlar inatla. İnsan ya işte,sevdiğini kıskanmaz mı hiç az da olsa. Ama onunda sevdiği var tabii ki. Kadiri var. Varmalı artık ona...

Arkadaş, arkadaşın aynasıdır derlerya hani, işte ben de kendimi görüyorum aynı hal ile zehra"da. Parmaklarımızla sayıp dileklerimizi, göklere baktığımız çamlıa tepesinden uçuruyorum dualarımı şimdi sana. Üsküdar dilruba"da yakala.

Ama çayı sakın bensiz yudumlama...

Gözlerin gülüyor zehra; hiç olmadığı kadar güzel gülüyor hem de. Uzaklığın, yakınlığım kadar olsun bana ne olur, unutma.

Bütün arkadaşlar adına içimden gelen duyguları yazdım sana. Her daim olduğu gibi,ne bir teşekkür ve ne de bir yorum istemiyorum senden sayfamda. O temiz kalbinle uzaktan yakın olarak dua et, yeter bana.

İnsan sevdiğini bu kadar güzel söyleyebilirmi başka bir insana...Sevilmeye değerse o insan eğer,evet söyler. Seviyorum işte seni... Seviyorum....

Tüm mutluluklar senin olsun arkadaşım. Tükenmeyecek baharlar kadar...