KAYBETMEK

• 18 Nisan 2010 Pazar 19:35:49

İnsan sevdiklerinin degerini yitirdiklerinde anlarlar birçok duygu içerisindeki
belkide en karmaşık olanıdır.Gözlerine, yüzüne baktıgın insanın topragın altına girerken seyretmek inanın çok acı ...

Ben bu duyguyu ilk babaannemle yaşamıştım hele bir de onun adını taşırken, onun ellerine dogmuşken hüzünün kat kat arttı okuldaydım servisle eve gelmek üzereydim, inanın aklıma bile gelmezdi yegnimin beni servisten inerken görmesi sonra gözlerimin içine bakarak babaanne öldü diyerek aglaması ,inanmadım, inanamazdım,şaka felan dedim gözlerim doldu evin önü kalabalıktı.Bir an duraksadım dua ettim lütfen Allah’ım yalan olsun ,sonra biri geldi kim olduğunu hatırlamıyorum bile iyi haber vermişti. Yani ölüm haberinden daha ümit verici birşey yogun bakımdaymış inanın ölümün çaresi yok ama diger türlüde umudunuz oluyo ne bilim en azından onun için Allah’a yalvarıyorsunuz onu bize bagışlasın diye...

Hastaneye gittim herkes perişan bir halde olumlu bir cevap bekliyor
yogum bakımda ’bitkisel hayata’ olarak kalıyordu ne kadar dualar ettiğimi hatırlayamıyorum bile iki gün gidip geldik bir gün uzaktan bakmak için yanına ugradık
o halli hala aklımda o neşeli ,sempatik, benim canım öylece yatakta ve benim elimden dua etmekten başka birşey gelmiyor. Üçüncü gün telefon çalmış herkes hastaneye gitti. Ben yalnızım ama akrabalarda gidip geliyor, çıktım evden dogru hastaneye ben hastaneye giderken bizimkilerde eve gitmiş hastanede sadece amcam vardı. Sordum ne oldu bana ’ölmedi, yaşıyo’ de o baktı bana bende ona aglaştık benim kötüleştigimi görünce yok bişey olmadı diyerek arabaya bindirdi evin önüne geldiğimizde kalabalık ve aglaşmalar duyduk noldugu anlayamadım sonra amcama baktım niye kandırdın beni agladı tutamadı kendini daha fazla anladım olanı terk etti bizi o artık yoktu son kez cenaze yıkanırken gördüm üzerine su atmak için içri girdim ama hiç aglamadım çünkü eger su dökerken aglar isen rüyalarına hiç girmez imişbende hiç aglamadım ama dışarı çıktıktan sonra kendimi çok fazla kastıgımı hissetim daha fazla dayanayıp fenalaşmışım...zavalı babam.amcam,halam ben babaannemi kaybettim ama onlar annesini benim içim bir yanarken onların içi kanıyodur.ben hala inanmam yaşamadıgına babannemden 8 ay sonra henüz 39 yaşındaki biricik ,yaşam dolu ,hayatı seven ölümden korkan amcam vefat etti 2 evladını ,eşine ve bizi geride bıraktı.O gözümün önün de can çekişti kanser di vücuduna yayılmıştı ,artık çaresi yoktu.Evdeyken bir an kasıldı öylece bizi duyu anlıyo ama tepki veremiyo,gözlerin den yaşlar geliyordu herkes ona bakıyo ambulansla hastahaneye gidince iyi olmuş ben ve amcamın çocukları ondan haber bekliyorduk.Oğlunu aradı kemali iyi oldugunu ve onu çok sevdiğini üzülmemesini söylemiş ve son konuşması oldugunu nerden bilelim ki konuşmadan sonr afenalaşmış bitkisel hayata olark iki gün hastanede yattı ama oda babannem gibi azraile yenildi ,içimizdeki acı kat kat arttı.Çünkü henüz ölmeyi haketmeyecek kadar genç idi keşke ölüme bir çare olsaydı.En azından ölümler gecinden olsaydı ama yüce Rabbim ne uygun gördüyse o dur

Şimdi bana kaybetmek nedir diye sorarsanız kaybetmek; bir daha onu geri bulamamaktır.En büyük acı en derin his ve hiç yaşanmamasını istediğim bir duygudur.Bu nedenle sevdiklerinize iyi davranın çünkü onları ansızın kaybettiğinizde bir daha geri bulamazsınız.Ne kadar istesenizde onları tekrar yaşatamazsınız af diyeleyemez son kez vedalaşamazsınız.Şu da var ki ölüm bir gerçek bizde o gerçeği bir gün yaşayacaklarız...