Sana Başarılar Dileriz Cansu

• 13 Nisan 2010 Salı 00:00:59

Bu pazar erkenden kalkıp, güzel bir kahvaltı hazırladım. Eh, ne de olsa torunum sınava girecek. Hem kahvaltımızı ettik, hem onunla konuştum.

-Bak bebeğim, bu sınav senin hayatının sonu, ya da olmazsa olmazı değil. Sen elinden geleni yaptın. Derslerine çalıştın; ben senin en yakın tanığınım. Rahat ol bebeğim. Bu yıl olmazsa, önümüzdeki yıl olur. Önemli olan sensin ve sen benim için her şeyden önemlisin.Tamam mı?

Torunum Yakuphan’a ben bebeğim diye hitap ederim. Daha yeni konuşmaya başladığı zaman ‘sen kimin bebeğisin, söyle bakalım bebeğim’ dediğim zaman, ‘ananemin bebeğiyim’ derdi. Bu duruma kızım ne kadar kızarsa kızsın. O benim bebeğimdi ve hep öyle kalacak. Benim nasihatlerimi dinleyen torunum.

-Tamam anane, bu defa rahat olmaya çalışacağım. Ben de farkındayım, gergin olmanın yarardan fazla zarar getirdiğini öğrendim LGS sınavında. O sınavda çok kafama takmıştım ve istediğim sonucu alamamıştım. Şimdi aynı hataya düşmeyeceğim.

Kahvaltımızı bitirip, hemen yola çıktık. Dolmuşa binerek, sınava gireceğimiz üniversiteye gittik. Sınava iki saat olmasına rağmen, okulun bahçesi dolmuştu. Yalnızlığı dikkatimi çeken, kızın yanındaki sıra boştu ve hemen yanına oturduk. Ben kızla sohbete başladım.

-İsmin ne senin kızım?

-Cansu.

-Ne kadar güzel ismin var Cansu; tıpkı senin gibi.

-Teşekkür ederim Teyze.

-Senin bölümün ne, hangi lisede okuyorsun?

-Bilgisayar. …….. ilçesinden geliyorum

-Yalnız mı geldin Cansu; yanında kimse gelmedi mi senin?

Bu soruyu sorduğuma pişman oldum. Kızın yalnız olduğu görülüyordu. Belki babası falan vardır. Bir şey almak için yanından kalkmıştır diye düşünmüştüm; ama yanılmışım. Geldiği ilçeden buraya kadar iki araç değiştirmesi gerekiyordu. Üniversite ilçenin dışındaydı. Oraya da ayrı bir araca binmek gerekiyordu.

-Yalnız geldim Teyze.

Ben konuyu berbat etmiştim. Şimdi konuşma sırasını torunuma verip, onun toparlamasını istiyordum adeta.

-Yakuphan bak, arkadaşında bilgisayar bölümünü okuyormuş; senin gibi.

Torunum başladı kızla sohbet etmeye.

-Kazanırsan hangi üniversiteyi seçeceksin Cansu?

-Karadeniz’i istiyorum. Bakalım kısmetse…

-Hangi dershaneye gidiyorsun Cansu? Sınavlarda kaç puan alıyorsun?

Cansu gözlerini yere indirip bir süre sustu. Sonra.

-Ben kendi imkanlarımla hazırlanıyorum Yakuphan.

Bu defa yere bakma sırası torunuma gelmişti. Gözlerini yere indirdi. Dudaklarını kemirdi. Sorduğuna soracağına pişman oldu. Başını kaldırdı. Kızın gözlerine baktı. Elini uzattı.

-Seni kutlamak istiyorum Cansu; inşallah kazanırsın. Gerçekten kutlarım.

Kendisine aldığım çikolatanın yarısını koparıp, Cansu’ya uzattı. Kız almak istemedi. Ben araya girip almasını istedim. Çekinerek ikram edilen çikolatayı aldı. İçimden Cansu’ya gıpta ettim. Her şeye karşı çıkıp, okumak için yollara çıkmıştı. Tek başına ve gururluydu. İmrendim! Ben yıllar önce O’nun gösterdiği cesareti gösterememiş, aileme karşı
çıkamamıştım. Bu benim içime bıçak gibi saplanmış, yıllarca içimden acısı çıkmamıştı.

Hava öylesine soğuktu ki, sanki güneş de, Cansu ve Cansu gibiler için yas tutuyordu. Bulutların arkasına saklanmış, yüzünü bir türlü göstermiyordu. Üşümüştük. Sınav saati gelince çağrıya koşan çocuklara, anne ve babaları sarılıp başarılar dilerken, ben de torunuma sarılıp başarılar diledim. Gözlerim Cansu’yu aradı. O’na da sarılmak istemiştim; fakat O elindeki su şişesini sallaya sallaya giriş merdivenlerine varmıştı bile. Yetişemediğim için çok üzüldüm. İçim acıdı.
Sınav bitesiye kadar bahçede oturup bekledim. Çocuklar için dualar ettim. Kendimle söyleştim bir süre. Şimdiye kadar bebeğimle beraberdim. Hiç ayrılmamıştık. İşte şimdi hayatının sınavına girmişti. Kazanırsa yollarımız ayrılacaktı. Elbette kazanmasını istiyordum. Hep benim yanımda olamayacağı kesindi. Kendi ayakları üzerinde duracak, bir işi olacaktı. Ya ben, ben ne yapacaktım. O’na öyle alışmıştım ki, hayatta ki tek yakınım gibiydi. O gidince ben çok yalnız kalacaktım. Biraz bencilce oldu; ama kendimi düşünmeden edemedim bebeğim. Sensiz ne yaparım, nasıl yaşarım bilemiyorum. Şimdiden içimde bir sızı oldu.

Sınav bitmiş, çocuklar birer ikişer çıkmaya başlamışlardı. Ben heyecanla beklerken, bebeğim bana doğru koşuyordu. Yüzü kızarmış, yorulmuştu. Sanki gerçek bir savaştan çıkmış gibiydi. O’nu kucakladım. Sarıldım, sıktım, sıktım. Gözyaşlarımı göstermedim. Gözlerim etrafta yine Cansu’yu aradı; ama bulamadım. Kalabalıkta yalnız ve kimsesizdi. Kim bilir nereye gitmişti.
Torumun sınavının iyi geçtiğini söyledi. Birlikte tekrar evimize gelince bana dedi ki.

-Anane, bu sınavda ben ve Cansu kalsa, ikimizden birinin kazanması gerekirse, ben tercihimi Cansu’dan yana kullanır, hakkımdan feragat ederdim. Cansu’ya sorduğum o sorudan hâlâ utanıyorum.

-Sen çok iyi bir çocuksun bebeğim. Senden çok iyi bir öğretmen olacak; ben bundan eminim. Öğretmen olunca, bir çok Cansu ile yakinen ilgileneceğini biliyorum.

Evet bebeğim, artık benden geçti. Bayrağı sizler taşıyacaksınız. Cansular, Yakuphanlar. Daha niceleri. Ben ise, sizin zirvesine çıktığınız dağın, eteğinden size el sallıyor olacağım.

ÇARESİZİM

Azametli bir dağın
Yamacına durup,
Zirvesine baktım,
Hayranlıkla…

Hemen koştum,
Bulduğum ilk patikadan
Tırmanmaya…

O da ne?
Her patika
Bir uçurum…

Çaresizim!
İndim aşağıya
Gözyaşlarımla,

Dağı, dağcılara
Bırakıp da…

12/04/2010/ Emine/ Manisa

-