BURASI PAŞAKAPISI !

• 7 Nisan 2010 Çarşamba 19:23:51

Müebbetlik Hayatım’dan..

Hiç korkmadım ellerime kelepçeler takılıp hapishaneye gitmek üzere yola çıkarıldığımda. Kendimi ilk defa rol aldığım filmin sahnelerinden birinde gibi hissediyordum. Başları dik ve onurlu olurdu baş rolde oynayan aktörler böyle durumlarda. Ben şimdi onları örnek alıyordum kendime.

Üsküdar’da yolun soluna yanaştı jandarma arabası. Önce jandarmalardan biri indi arabadan. Daha sonra diğeri kolumdan tutarak beni indirdi. Kırmızı bir tabelâ vardı duvarda asılı: Üsküdar Paşakapısı ceza ve tutuk evi...

Aradan otuz yedi yıl geçti. Bazı sahneleri hatırlayamıyorum. Anılarım olduğuna göre, hayâl katmak da istemiyorum. Şahsi eşyalarımı ve paramın tamamını emanete alıp, az miktarda marka verdiler bana. Onlar bitince tekrar marka alabileceğimi söylediler. Sıra traş olmaya geldi. Saçlar sıfıra vurulacaktı.

-’ Bıyıklar kalsın mı ? ’ diye sordu berber.
-’ Serbest mi ? ’ dedim.
-’ Elbette ! ’ cevabını almak, o anda anlaşılmaz bir mutluluk verdi bana.
-’ Kalsın o zaman! ’ dedim.

Dedim ya ; kendimi bambaşka hissetmeye başlamıştım. Basbayağı rol yapıyordum sanki. Hapishaneye giren baş aktör, elbette bıyıklı olmalıydı.

On sekiz yaşında olmama rağmen, bıyık bırakmış olsam da ( yeni çıkmaya başlayan tüyler ne kadar bıyık oluyorsa ), çocukumsu görüntüm yüzünden sübyan koğuşuna verildim. Bu durum baş aktörlüğe pek yakışmamıştı ama olsun bakalım.

Kırk dört kişilik sübyan koğuşunda kalanlardan kırk iki tanesi hırsızlık suçlusu idi. Bir tanesi tavuk çalmak isterken engel olmaya çalışan adamı bıçaklamış, ben de adam yaralamaktan gelmiştim. Bir tek Adem vardı yaşça benden biraz büyük olan. O da koğuş ağalığı yapıyor. Bütün çocukların korktukları, sözünü dinledikleri, keyfinden attığı dayaklara bile isyan edemedikleri Adem.

İki katlı ranzalardan birinin üst katına yerleştirdi beni. Hırsız olmadığım için, görüntümün de düzgün olduğu için bana oldukça iyi davrandı. Dövmeye ya da korkutmaya falan kalkışmadı. Hatta diğerlerini bana iyi davranmaları, markalarımı çalmaya falan kalkışmamaları yönünde uyardı. Bu durum hoşuma gitmişti işte.

Akşam üzeri yaşlı bir gardiyan geldi koğuşa. Adem hemen benim yeni gelen tutuklu olduğumu söyledi.

-’ Gel bakalım şöyle! ’ diye seslendi bana doğru bakarak.
Hemen atladım ranzamdan ve dikildim gardiyanın karşısına.
-’ Buyurun efendim! ’
Kibar bir tutukluydum ben. Gülümsedi gardiyan. Pek alışık olduğu bir durum değildi galiba.
-’ Suçun ne senin ? ’
-’ Adam bıçakladım efendim ! ’
Pek inanamadı. Şaşkın bakışlarla iyice süzdü beni. Sonra da alaysı bir şekilde,
-’Hay senin bıçakladığın adamın.......... !’ diye ağır bir küfür salladı. Utandım, kızardım, hatta korktum da biraz.

-’ Sigara içiyor musun ? ’ diye sorduklarında,ben içmediğimi söyleyince, iknci sordukları soru çok ilginçti.
- ’ Esrar içiyor musun peki ? ’
-’ Sigara içmeyen biri nasıl esrar içer ? ’
-’ Biz burada öyle kimleri gördük ! ’

İlk geceden bitlerle tanıştım. Yataklar, çarşaflar , çocuklar ve koğuş pislikten geçilmiyordu. Bit, pire olması da şaşılacak bir şey değildi doğrusu.

Pek de zorlanmadım uyuyabilmek için. Sabah uyandığımda cebimde markalardan eser kalmadığını gördüm. Halbu ki Adem o kadar tembih etmişti çocuklara. Hemen ona söyledim. Çok kızdı. Çocukları karşısında içtimaya çekti. Hepsini tekme tokat dövmeye başladı. Ama nafile, benim markalar gittiğiyle kaldı. Emanete gidip bir miktar daha marka istedim. Çaldırdığıma hiç şaşırmadılar.

Gündüzleri bahçeye çıkıyorduk. Büyüklerin koğuşlarına geçmek yasaktı. Parayla çorba alabildiğimiz tarafa bile gizlice geçiyorduk. Süzme mercimek çorbasının orada çok güzel yapıldığına şaşırmıştım.

Belden yukarı beş bıçak attığımı anlattığımda ; ’ Öldürmeye tam teşebbüsten oldukça ağır ceza almamın kaçınılmaz olduğu anlatılıyordu. Tek hafifletici sebep, nefsi müdafaa olmasıymış. Tabii onu da kanıtlayabilirsem. En iyimser tahminler on - on iki yıl ceza alacağım şeklindeydi.

Babam ve eski kahvemizin sahibi İbrahim Ağa ziyaretime geldiler. Babam çok ağladı. O da çok ceza alacağıma inanmıştı.

Doğduğum köyde evlerinde kaldığım akraba kızının aracılığıyla mektuplaşmaya başladığım, sevdiğim, sevgili dediğim kız da bana oradan ziyaretime gelen bir arkadaşımla mektup göndermişti. Arkadaş sağolsun; yine geleceğini, yazarsam cevabımı kıza götüreceğini söylemişti.

Hayatta ilk mektuplaştığım, ileride evlenmeyi düşündüğüm ilk sevgilimdi o kız. Mektubuna lavanta kokusu sürmüştü. Çok hoşuma gitmiş ve duygulanmıştım okuduğumda.

Seyrettiğim ve çok da etkisinde kaldığım filmlerde baş aktörler, bu durumlarda ne yapıyorsa aynı şeyi yapmam gerektiğine inandım ben de. Sonraki ziyarette gelen arkadaşıma, sevgilime vermesi için verdiğim mektupta , hayatımın kaydığını, en az on-on iki sene hapiste kalacağımı, beni beklememesini, kendisine bir başkasını bulmasını yazdım.

İlk mahkemeye yaklaşık bir ay içinde çıkılıyormuş. Mahkeme günü yaklaştıkça heyecanlanmaya başladım. Bir müslümanım ben. İnancım da kendime göre kuvvetlidir. Hiç bir tereddütüm yoktur dinimle ilgili. Orada namaz kılacak ortam bulamadım. Fakat mahkemeye gitmeden önce bir duş alıp dua ettiğimde, mutlaka tahliye olacağıma inanıyordum. ((İnanan birinin, abdestli ve temiz kalpli olduğunda her işinin rast gideceğinden hiç bir zaman şüphe etmem.) Ne yapıp edip, tuvalette, soğuk su ile bir duş aldım o gece. Bütün gece bildiğim duaları okudum ve Yaradan’a yalvardım.

Bıçakladığım çocuk on üç gün komada kaldıktan sonra iyileşmişti. Mahkemede ters ters baktık birbirimize. Hakim beklediğim kararı okuyup, tutuksuz yargılama kararı verdi. Çocuk çok bozuldu bu işe. Eğer hemen serbest bıraksalardı, herhalde dövüşürdük.

Tekrar hapishaneye götürüldüm. Çocukların çoğu köpürdüler tahliye kararıma. Biri çalıntı saat satın almaktan altı aydır orada yatıyormuş. Etmediği küfür kalmadı. Biri de bisiklet çalmaktan altı aydır oradaymış. O da kahretti kendine. Akşam üzeri tahliye kararı geldiğinde onlarla vedalaşırken, ziyaretlerine geleceğime söz verdim ve vedalaştım hepsiyle. ’ Gelmezsin oğlum!’ dediler ; haklı da çıktılar...

Senelerce kapısından bile geçmedim Paşakapısı’nın...

(Devamı ; İlk aşk, ilk kazık )

Fikret TEZAL