KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1568 Okunma
- 15 Yorum
- 0 Beğeni
ASLI'NIN HABERİ ASIL MI?
ASLI’NIN HABERİ ASIL MI?
Yaşam,pembe pencerelerini açmıyor herkese ve sunmuyor eşitçe
mavi mavi umutları.Kimi ,doğuştan şanslı,güvenle bakıyor
geleceğine,kimi de mücadeleler vererek ulaşıyor başarılara.
1990’lı yıllar,Bir Anadolu Lisesinde görevliyim İzmir’de.Mutluyum.
Özel günlerde,hiçbir öğrencimden, ekonomik değeri olan armağanlar
kabul etmezdim.Çiçek,daldan koparılmış olabilirdi,bazen bir küçük biblo
bazen bir fulardı kıramadan aldığım Öğrencilerimden.Amaç,sevgi vermek
ve sevgi almak olmalıydı bir Eğitimci için..Bu düşüncemi hissettirirdim
Öğrencilerime ve Velilerime de.
Simsiyah boncuk gözlü,minicik boylu,narin bir Aslı’m vardı okulda.
Annesini,doğumundan az sonrasında kaybetmiş , tiroit kanserinden.
Bir apartımanda,görevli olarak çalışan Teyzesi almış Aslı’nın sorumluluğunu.
Aslı,hissediyordu ne denli çaresiz olduğunu ve sevgisizliğini...Ben de, o’na
ve onun gibi öğrencilerime olanca sevgimi,ilgimi veriyor,
öğle tatillerinde onların Türkçe ve Fransızca dersindeki eksikliklerini tamamlamaya
özen gösteriyordum.Sevgiyle boynuma sarılıp,yanaklarımdan Anne sevgisiyle öpmeleri
en büyük sevincim olurdu.Mutlu oluyordum onlarla kaynaşmaktan.
Bir Anneler Günüydü.Aslı , biraz sıkılarak ve çekinerek yanıma gelmişti.
Titreyen minik ellerinden birinde, avuçlarında sıkmış bir gazete parçası tutuyordu.
__ Siz benim Annemsiniz Öğretmenim,Fotoğraflarından gördüğümce,Anneme de çok ama çok benzetiyorum sizi.Ben, Anneme hiç armağan veremedim.Bu heyecanı,bu güzelliği
tatamadım hiç. Derken,hışkırıklarla ağlıyor,bana sımsıkı sarılıyordu.Benim de
boğazım düğümlenmişti öylece.Gazete parçasını açtı,içinden ’’N’’ harfi şeklindeki bir
yaka iğnesini avuçlarıma bıraktı.Farkında değildi ama, iğne batmıştı elime.Almasam üzülecekti.
Hemen yakama taktım broşu.Beyaz saydam taşları vardı.Taşlarından ikisi düşmüştü.
Mutluluktan olmalıydı,gözleri parlamıştı.O’nun gözlerindeki pırıltının gitmesini hiç istemiyordum.
Günlerce takmıştım o yaka iğnesini.Her karşılaşmamızda gözleri gülerdi.
Annesinin tiroit kanserinden etkilenmiş olmalı ki, Nükleer Tıp Doktoru olmak istiyor ve kararlıydı.
Minik Aslı’mız, ciddi, tutarlı çalışmaları ve başarısı ile,tüm idarecilerin ve Öğretmenlerin dikkatini çekmeyi başarmıştı.Hepimizin desteğiyle, Üniversite sınavları sonrası, Ankara Tıp Fakültesini kazanmış, geleceğindeki mavi umutlara az da olsa yaklaşmıştı.Aslı’mızın başarısıyla okulca onur duyduk.Yüksek puanla dereceye girmiş, Üniversiteden de ücretsiz okutulma önerisi almıştı.Topladığımız yardımlarla, onu , Teyzesive eniştesi ile beraber, Okula kaydı için Ankara’ya göndermiştik.Geleceğimizin başarılı doktoru olacaktı,
inanıyorduk.Hakiki Koç ile çıkmışlardı yola.
Biz öğretmenler o tarihlerde , okulda, puan yükseltme sınavlarında görevliydik.Aramızda, Aslı ve onun gibi başarılı öğrencilerimizi konuşuyorduk.Mutluluğumuzdu,onurumuzdu onlar bizim.
Eğitim ve Öğretimimizin sonucunu başarılı bir sonuçla kanıtlamıştık.Aslı ,benim için özel olmuştu ayrıca.
Sabah okulda gazetelere bakan arkadaşlardan birinin donup kaldığını gördük.O gün yola çıkan Hakiki Koç Otobüsünün geçirdiği trafik kazasında Aslı’ mızın da yaşamını yitirenler arasında adını okumuştu.Aslı, onca iradeli
,azimli çalışması karşılığı,mavi umutlara koşacakken, nice hastaların tedavisinde ömür verecekken, yitip gitmişti.
Aslı’mın parıldayan gözleri kaldı gözleimde ve mavi umutları yüreğimde, ve yakamda hala taktığım ,yaka iğnesi...
’’ASLI’NIN HABERİ ASIL MI? sözcükleri çıkabilmişti ağzımdan,gerisini anımsamıyorum...
NUR BENLİOĞLU // 7.09.1998
YORUMLAR
sizi ve sizler gibilerini kutlarım.annesini kaybeden bir ögrencinizle ilgilenmeniz kol kanat germeniz cok güzel bir davraniş insani bir görev.bu millet sizlere minetardır hocam en kutsal görevde bulunmuşsunuz
anne sivgisinden mahrum kalmiş ögrencinize sevgi göstermeniz.....cok doygulandım anca böyle doygularımı dile getirmeye calştım...allah razı olsun der saygı ve selamlarımı sunarım..
Bu trajik yaşam öyküsünün "Anı'nızın" yani,kurgu olmasını nasıl isterdim.İçimi acıttı,yüreğimi burktü ,özellikle de o hazin son..
Başlıyor dediğimiz anda,bitiveriyor ..Kısacık yaşamlarımızda ,neler yarım kalmıyorki.
Takılıyoruz ,umut denen göçmen kuşun o kırık kanadına , bir ölüm otobüsünün kapısına bırakıp gidiyor bizi ansızın.
Ömür dediğimiz şey,rastlantıların avuçlarında... Açmadan solan gonca güllere selam olsun efendim.
Aslı'lara kol kanat geren ,ATAMIZIN" o elleri öpülesi öğretmenlerine de sonsuz saygılar. Yaşama veda etmiş olanlar da ,huzur içinde uyusunlar.Doğru ,güzel olan ne varsa herşey ve ve bizler ,onların eseriyiz.
Kutlarım sizi güzel kalem.selam sevgiler efendim.
asker55 tarafından 8/28/2011 1:56:55 PM zamanında düzenlenmiştir.
nur benlioğlu
Saygılarımla,değerli Yazın Dostu !
Biz öğretmenler o tarihlerde , okulda, puan yükseltme sınavlarında görevliydik.Aramızda, Aslı ve onun gibi başarılı öğrencilerimizi konuşuyorduk.Mutluluğumuzdu,onurumuzdu onlar bizim.
Eğitim ve Öğretimimizin sonucunu başarılı bir sonuçla kanıtlamıştık.Aslı ,benim için özel olmuştu ayrıca.
Sabah okulda gazetelere bakan arkadaşlardan birinin donup kaldığını gördük.O gün yola çıkan Hakiki Koç Otobüsünün geçirdiği trafik kazasında Aslı’ mızın da yaşamını yitirenler arasında adını okumuştu.Aslı, onca iradeli
,azimli çalışması karşılığı,mavi umutlara koşacakken, nice hastaların tedavisinde ömür verecekken, yitip gitmişti.
Aslı’mın parıldayan gözleri kaldı gözleimde ve mavi umutları yüreğimde, ve yakamda hala taktığım ,yaka iğnesi...
’’ASLI’NIN HABERİ ASIL MI? sözcükleri çıkabilmişti ağzımdan,gerisini anımsamıyorum...
Ne güzel bir yardımşalma örneği...duyarlılığınız için sevenleri minnettar kalmışlardır..ve ne güzel tıp ı kazandırmak ve
kader demekten başka bir şey gelmiyor..aslı kardeşimizede çok üzüldümm...yardım sever insanlarımıza daima sahip çıkmamız gektiğine inanıyorum..ve sizede ne mutlu diyorum...Alllh ne dileğiniz var sa versin ..saygılarımla..
Öğretmen gibi öğretmenlerdeki bu duygular, anılar sayfalarını dolduracaktır.
Duyarlılığınızı ve duygusallığınızı bir ömür taşıyabilmeniz dileğiyle.
Malum;
Günümüzde insan olduğumuzdan dolayı bizleri otandıracak insancıklar var ve isyan edenlerimiz çoğunlukta.
nur benlioğlu
Duyarlılığınıza çok teşekkür ediyorum.Sevgilerimle.
Bir annenin evlâdını kaybetmesinden daha az değildir bence Aslı'nın yitip gitmesi. O ne kadersizlik öyle.
O direksiyon başlarındaki insanlar, ne kadar riskli bir iş yaptıklarının farkındalar mı acaba ? ne kadar biliyorlar değerini, taşıdıkları canların ? OFFF.offf. dedirtiyor öykü hepimize....
nur benlioğlu
Kader mi, dikkatsizlik mi? Ne dersen de! bir çok can hayata yeni yeni merhaba diyorken, ömrünün baharında uçup gidiyor.
Sevgili Nur, bir öğretmen olarak gösterdiğin çabayı ve yazını kutlarım. Dilerim insanlar daha dikkatli olurlar ve başka Aslılar uçmazlar... Sevgilerimle...
Aynen bizim hikayemize benziyor değil mi nur hanım....Benim dr üstğm olan vatan millet sevgisi ile dolu senelerce okumuş oğlumun dr oldum anneciğim diye sevinçten uçtuğu anlarda ilk tayin yerine gidememesi..... kaleminiz daim olsun meslektaşım canım arkadaşım sevgilerimle
nur benlioğlu
Yaranıza değinen bir anım olmuş.Duyarlı yüreğiniz, huzurlu olsun hep..
Sevgilerimle!
Yıl 1971,ortaokul son sınıfta okumaktaydım.Okulum Malatya'nın Hasançelebi nahiyesinde idi.O dönemler sık,sık üst yoklaması yapılırdı.Sigara ,çakı ,bıçak veya sol dergi,roman bulundurmak yasaktı.Aslında o dönemde Alevi olan nahiye halkını sol ideolojiden korumak için nedenli ,nedensiz arama yaparlardı.
Bu aramaların birisinde öğrencilerin birisinde sigara bulundu.Bu yüzden istisnasız hepimiz cezalandırıldık.Ceza , cetvelin ince ucuyla parmak uçlarına vurulmasıydı.İşin kötüsü bu haksızlığı kimselere anlatamıyorduk.Benim annem,babam Almanya'da oldularından, zaten onlara birşey söyleyemezdim.Dedem,ninem ise biz ne dersek diyelim,onların gözünde öğretmenlerimiz daima haklı idi.'Eti senin kemiği benim ' misali.
Bilmiyorum ama bana öyle geliyordu ki ,o dönemde herkes kimsesizdi.Hacalarımız, ailemiz,büyüklerimiz vardı ama kimsesizdik.Kayıp bir ulusun kimsesiz,kimseleriydik.
Aslı'nın talihsiz bir kazaya kurban gitmesi çok acı.Bir öğretmenin böyle bir dramatik sonu kaleme dökmesi,nereden, nereye geldiğimizin bir işaretidir.Ben önce insani ilişkilerinde bu kadar güzel örnek olması bakımından, öğretmenimiz Nur hanımı ve rahmetli Aslı'yı kutluyorum.Trajik bir olay ama, bir okadar da ders alınması gereken bir yazı okudum....
TEBRIKLER....
nur benlioğlu
İçten yorumunuza çok teşekkür ediyorum.
Çok etkilendiğim ve unutamadığım öğrencimin ardından....Yazmak istedim işte,paylaşmak.
Sevgilerimle .
sevdiğim sözlerden biridir , sevgili öğretmenim ;
" Tanrım, bana yapabileceğim şeyleri yapabilecek kudreti , yapamıyacağım şeyleri kabul edebilecek itminanı ve bu ikisi arasındaki farkı görebilecek aklı ihsan eyle .."
siz , yapabileceğiniz her şeyi fazlasıyla yapmışsınız..
müsterih olun ..
fihaha tarafından 3/27/2010 2:14:52 AM zamanında düzenlenmiştir.
nur benlioğlu
ilerleyen saatte nur hocamı okuyayım dedim.... demez olaydım.... burkuldum kaldım....bu yorumu yazarken bile zorlandım...
bence yaşlanmanın en belirgin özelliği sulu gözlü olmak.... ASLINI HABERİ ASILMI.....bittimki ne bittim.... hocam yazılardada harikasın...saygılar
nur benlioğlu
Öğretmenim; bu mesleğin hakkını veren tüm meslektaşlarınızı, şahsınız da saygıyla selamlıyor ve sevgilerimi yolluyorum.Yazınızızın içeriği can yakan Aslı'nızın hayatına ne demeli ki acınızı paylaşmalı, bilemiyorum.O Aslı aslın da bizim ASLI'mızdı,geleceğe ışık olan ASLI'lardan biri idi, çok üzüldüm öğretmenim.
Saygı ve sevgimle.
