Güneşini Unutan Sabah

• 24 Mart 2010 Çarşamba 10:30:42

Sabah güneşini unutmuş meğerse ;

Her zaman ki gibi İstanbul’un en ücra köşesinde güne akmaya hazırlanırken farkettim. Hep aynı saatte çıktığım kapıda eksikler vardı.Yolların üstünde yağmurun gölgesi, bulutların arasında kalmış sıcak bir düş’ün ayak izlerini gördüm. Zaman gecede unutulmuş gibi ışığını yansıtamıyordu gün. Bir yandan rüzgarın kokuşmuş nefesi gezinmeye başlamıştı saç tellerimde. Hırçındı, mavisinden uzak kaldığı belliydi. Belli ki özlemlerinin ardına düşmek yerine, sineye çekmeyi seçmişti. "Ben gibi..."

Bayat bir gecenin sabahı nasılsa öyleydi gün. Rengi soluk , bulutları koyu gri ve gözünün önünü görmeyecek kadar rotasızdı.

Oysa ki gün dağınık saçlarıyla bir gözünü kırpacak türdendi. Rüya ’dan kalma hayalleriyle uyanırdı , zaman en hırçın yanını savursa da gecikmezdi. Saat sabahın altısı ve güneş ’ten önce uyanmanın verdiği huzurdu benimkisi. Soğuk su ile selamlaşma ve macunlu bir gülücükten sonra hazırdım günü yaşamaya. Ne kadar özlemlerim ve isteklerim her geçen gün ertelense de vazgeçmek bana ve benli olabilecek hiç bir şeye yakışmazdı.

Neyse;

Bir televizyon kumandası ile müziğin ritmini tuttuğum saatlerde gözlerimi boyuyorum. En güzel aşk şarkılarını sindirip sineme hazırlıyorum yüreğimin valizini.Nasılsa hayat her şekilde defterimin sayfalarını dolduruyor.Yalana boyanmış sözler , umudu yitirmiş nefesler soluklanıyor duraklarımda. Olsun ben yine de bakmasını bilirim yarına .

Toprak kokulu mektuplarım düşüyor arada ellerime , özlediğim gözleri getiriyor gözlerime . Kapana kısılmış bir mahkum gibi kalıyorum öylece. Zaman duruyor sözler karşısında ve büyüsü sarıyor beni tepeden tırnağa. Titriyorum, dün’ün vazgeçilmezleri arasında kalan yarım aşkımın uğrayıp kaçtığını görüyorum. Kızamıyorum...

Ne kadar üstünü örtsem de ne kadar eskileri çizsem de silinmiyor, adı mıh gibi kazınıyor kaderime . Yarınlar dünlerin çıkmaz sokağında kalıyor ve ben yitirdiklerimin kavgası ile uyanıyorum her sabah.

Hadi düş artık diyorum gerçeklerimin pençesinden
Deniz kokulu bakışlar yalan, bulutların üstüne örttüğümüz umutlar sahte.
Gün sensizliğe doğru bir kere.
Nereden nereye geldim yine.

Biliyordum , sözlerin dönüp dolaşarak sana geleceğini biliyordum aslında. Azıcık ucundan bıraktım özlemlerimi hepsi bu. Sana hak ettiklerini yaşaman için duacıyım unutma

Evet ; bir günün daha silinmez yazı ile yazılan defterinden bir kaç başlık sızarken satırlarıma özrümün kabahatimden büyük olduğuna karar veriyorum ve başladığım yere dönüyorum.

Nerede kalmıştık...

Gün gri bulutların kuşatması altında , güneşe hasret tenimiz üşümeye başlarken gözlerimiz yollarda kalıyor.Ve bir bahar sabahının daha benimle birlikte ömrünü yitirdiğini görmek teselli veriyor bana.Yalnızlık kaybediyor bense elimdeki güvercini uçuruyorum gök yüzüne.

Az sonra eski halime dönerim sanırım. Sizlere güzel bir gün dileklerim...

eMİNE
24/03/2010
10;10