Yalnızlık...Hayatın bir parçası değil mi? İnsanın ne kadar çevresi,yakını,dostu olmasına rağmen aslında herkes yalnızdır bir bakıma.Bu kanıyı kabul etmeyenler vardır,onlara hak veriyorum.Neden? Çünkü hayat onlara yalnızlık tokatını henüz atmamıştır.
Anne-baba dersiniz,bırakın onlar kendi dertleriyle ilgilensin,yalnızsınız! Dost-arkadaş dersiniz,en iyi dost dediğiniz birgün dönecek sırtını size.Yalnızca siz varsınız başka kimse yok!
Tıklım tıklım dolu bir otobüstesiniz,bakın kimse yok.metrelerce uzanan hastane kuyruğundasınız kimse yok,doğum günü partisindesiniz hemde kendi doğum gününüz,hayır kimse yok.Onlar sizde değil partide.Yalnızsınız...!
Korku verir bazen yalnızlık,bazende acı.Kimi aynalara koşar yüzündeki acıyı görmek için,kimide kaçar aynalardan çünkü soracaktır kendine ’’Neden’’ diye.
Zordur yalnızlık,ama alışırsınız bir süre sonra,ihtiyaç duymazsınız kimseciklere.Kalabalık ortamlara girmek istemezsiniz,çünkü bu daha zordur.Kalabalıklar içinde yalnız olmak...Eğer yaşıyorsanız yalnızlığı herhaliyle; dilinizde susar kalbiniz gibi.Kendinizle dahi konuşmadığınız olur günlerce.Yada dökersiniz bir beyaz kağıda içinizdeki sevgiyi,nefreti,acıyı,tatlıyı...Sorgularsınız bu hayatı herkes gibi sizde bir şekilde.
N’olur kızmayın bana bunlarda yalnızken yazdığım düşüncelerim.