KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 3393 Okunma
- 33 Yorum
- 0 Beğeni
Delirmek İstemiyorum!
Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.
Nurgül karşı duvarda asılı olan saate bakarak, yanındaki seleden aldığı penyeyi makineye verip, hızlıca pedala basmıştı. Düşündü; ‘bu gidişle delireceğim. Babamın dedemi öldürdüğü gibi, ben de babamı öldürmeden doktora gitmeliyim. Evet evet ! Hem de hiç vakit kaybetmeden gitmeliyim!’
Elindeki penyeyi seleye fırlatıp, kararlı adımlarla yerinden kalkarak, ustabaşının odasının önüne gelmişti. Yüreği heyecanla çarparken, kapıyı yavaşça tıklatıp beklemeye başlamıştı. İçerden, ‘gel’ sesini duyunca, kapıyı açıp içeriye girdiğinde, ustabaşı Zehra Hanım, yeni başlayacakları işin modelini inceliyordu. Nurgül:
-Ben doktora gideceğim; bir saat izin istiyorum.
Zehra Hanım, dikkatle Nurgül’ün gözlerine bakarak:
-Neyin var Nurgül?
Ben deliriyorum diyemedi:
-Son günlerde baş ağrılarım arttı. Muayene olup, neyim var öğrenmek istiyorum.
Elindeki işi, masaya bırakan Zehra Hanım:
-Tamam! Geçmiş olsun. Gidebilirsin.
Nurgül soyunma odasına giderek üstünü değiştirip, yola çıkmıştı. Biran önce gidip, sırasını alarak muayene olmak, akşam eve çok geç kalmamak istiyordu.
Sıranın kendisine gelmesiyle, sıkıla sıkıla doktorun odasına girdiğinde:
-Hoş geldiniz Nurgül Hanım. Şöyle karşımdaki koltuğa oturabilirsiniz.
Doktor Hanım, kumral saçlı, orta boylu, hafif tombul, sevimli bir kadındı. Doktorun sıcak tavırları, çekinerek odaya giren Nurgül’ü biraz rahatlatmıştı.
-Anlat bakalım Nurgül, seni ne ve kimler üzüyor.
Elindeki çantanın sapını çimdiklerken, nereden başlayacağını bilemeyen Nurgül:
-Nereden başlasam, nasıl anlatsam ki?
-Hiç acele etme. En başından başla. Seni sonuna kadar dinlemeye hazırım. Bir süremiz yok. Rahatla ve anlat kızım.
Doktorun O’na kızım demesi, Nurgül’ü biraz daha rahatlatmıştı. Nurgül, yirmi beş yaşında, esmer, uzun boylu, çok zayıf bir kızdı. Kendisinden başka, dört kardeşi daha vardı. Evin en büyüğü Nurgül idi. En başından anlatmanın daha iyi olacağına karar verip, ta babasının gençliğinden anlatmaya başlamıştı:
-Doktor Hanım, benim ailem kök aileydi. Babam dedem ve biz çocuklar, hep beraber yaşardık. Babam yaradılış itibariyle zayıf karakterli bir insandı. Hiçbir işi kendi başına yapamaz, bu yüzden dedemle sık sık kavga ederler, annem ve biz çocuklar kavganın içinde kalırdık. Babam sinir hastası olup, her şeyi kırıp dökmeye başlamıştı. Zavallı anneme, yapmadığı eziyeti bırakmamıştı. Annemin ise, ne gidecek bir ailesi, nede geçimini sağlayacak bir işi yoktu. Mecburen babamı ve attığı dayakları hep sineye çekti.
Nurgül çantasından bir kâğıt mendil çıkarıp, burnunu sildi. İki tarafına bakındı. Söyleyip söylememek arasında biraz bocaladı ve:
-Babam tamamen delirip, bir tartışma anında dedemi istemeden öldürdü. Deli raporu olduğu için ceza almadı. Annem ve biz, beş kardeş, ölüm korkusuyla yaşamaya başlamıştık. Evimizde kavga eksik olmuyordu. Babam ve annem sürekli tartışır ve kavga ederlerdi.
Ben bu kavgalardan bıkıp, evliliğin bir çıkış olacağını düşünerek, ilk önüme çıkanla evden kaçtım. Benim aile durumumu bilen bu hain kişi, benim duygularımla oynadı ve bana resmi nikah yapmadı. Evimizde yaşadığım kavgaların aynını burada yaşamaya başlamıştım.
Bu evliliğim ancak yedi ay sürdü. Tekrar baba evine döndüğümde ise, hamileydim. Bütün zorluklara katlanıp, çocuğumu doğurdum. Şimdi annemin altı çocuğu olmuştu. Zavallı annem, benim çocuğuma da bakmak zorunda kaldı. Ben bir işe girdim ve çalışmaya başladım.
Evimizdeki kavgalar hiç bitmediği gibi, artarak devam ediyordu. Benim yaşadıklarımı, şimdi üç yaşında olan oğlum yaşıyor, psikolojisi bozuluyordu. Ben hiçbir şey yapamıyor, sadece annem için çok üzülüyordum. Aklını yitirmek üzereydi.
Babam aldığı ilaçların etkisiyle, sabaha kadar konuşur olmuş, annemin ise, bozulan sinirlerinden dolayı, kulakları tek kelime duyacak gibi değildi. Ben, kardeşlerim ve benim çocuğum ortada kalıyorduk. Çocuğumun babası ise, kılını bile kıpırdatmıyor, çocuğumun hiçbir ihtiyacını karşılamıyordu.
Ben ise, yaşım yirmi beş olmasına rağmen, evden işe, işten evdeydim. Bütün duygularımı bastırmış, ne sevgi, ne aşk hiçbir şey yaşamadan, ot gibi yaşayıp gidiyordum. Tek yaptığım, ellerimi açıp, babamın iyileşmesi için dua etmekti; ama babam hiç iyileşmedi. Her gün daha kötüye gitti. Aldığı ilaçların etkisiyle, kolunu bile kıpırdatamaz olmuş, her ihtiyacını annem karşılıyordu. Yemeğini yedirmeyi, banyosunu yaptırmayı, hatta tuvalete bile annem götürüyordu. Zavallı annem! Ne acılar çekti de, bizi bırakıp bir yere gitmedi. Zaten gidecek bir yeri de yoktu.
Şimdi babam ayakta zor duruyor. Çenesi hâlâ çok sağlam ve sabahtan akşama, akşamdan sabaha konuşuyor. Annem ve ben yakında delirmek üzereyiz. Hele küçük çocuğumun ruh sağlığını düşündükçe, babamın dedemi öldürdüğü gibi, ben de babamı öldürmek istiyorum. Ben ne yapacağım Doktor Hanım? Ben katil olmak istemiyorum! Ben delirmek istemiyorum! Bana yardım et!
Emine /23/02/2010
Öykü yaşanmıştır.
YORUMLAR
son bir paragraf olmalıydı sanki..devamını ezberden yazdırırcasına meraklı bir sonlama var yazıda..
değişik bir tarzı var ve insanı dinlendiren bir akışta giderken bazı cümleler insanı esir alıyor..çünkü benzer duygular o kadar çok evde yaşanıyor ki.!
sevgisaygı
işde hayatın acı yönleri insan isdemediği şeyleri yaşıyor
ALLAH sabırlık versin kutlarım harika bir anlatım sevgiler....
günün yazısı anlatım imla .hepsi mükemmel ama konu.
beni çileden çıkardı çok üzgünüm.bu denli kısır döngü hayatlar,bu denli yalnız insanlar.çıkış olmalı ama çevre ama devlet bir çıkış göstermeli .tekrarı olmamalı kahrolası yokluğun,yoksunluğun.
tebrikler emine hanım
GÜNE DEĞEN ÇALIŞMANIZI KUTLUYORUMÖ....
SEVGİMLE...
Hayat bu mudur?
Bu dur belki de...
Acisi en aci yüzü ile.
Güne gelmesi acinin ibret olusu deger okuyup birseyler almaya.
sevgimle, kutluYorum.
Güne düşen bu güzel yazıyı ve sevgili yazarını gönülden tebrik ederim.
Tebrik ediyorum günün yazısını... Hep başarılar diliyorum...
Sevgiler...
evet olması gereken yerde yazınızı ve siz değerli yazarım
tekrar bütün kalbimle kutluyorum..
can yüreklim
kutluyorum , seni, ve bu güzel emeğini
sevgimle her zaman
Kutlarım,günün yazısına layık olan yazıyı...Saygılar...
Sevgili arkadaşlarım, yazımı okuyup, yorumlayarak güne lâyık gördüğünüz için, hepinize çok teşekkür ederim.
Sevgilerimle... Emine Uysal...
Günün yazısını bir kez daha yürekten kutluyorum arkadaşım.Kalemin hiç durmasın.Sevgilerimle
Hani derler ya "Felek kimine kavun yedirir kimine kelek" öyle an gelir ki kimisine kavun kabuğunu bile reva görmez. Veya insan öyle zanneder. Hep öyle zannederiz, yeter ki başımıza gelmesin böyle bir hadise.
Bu gün gene bir dostun yazısına yazdığım gibi Hayır ve şerrin Allahtan geldiğine iman etmişiz o ki, Allah altından kalkamayacağımız imtihanlara tabi tutmasın bizi demekten başka çaremiz yok, sabır ve şükür.
Zor ama tevekkül gösteremediğimiz zaman gittiğimiz doktor, psikolog vs her kimse yapacağı yardım, en fazla antidepresan dediğimiz bildiğimiz uyuşturucuların resmi ve ruhsatlı satılanlarına abone etmek.
Ula nasılda işkembe-i kübradan sallıyor herife bak diyen dostlar olacaktır muhakkak, sadece şunu söyleyeyim "damdan düşenin halinden damdan düşen anlarmış" icabı mucibince böyle rahat ve çokbilmiş konuşuyorum. Her şartta ve durumda şükredecek o kadar çok şey varki biraz tevekkül sadece. Yoksa hiç birimiz ne veli ne evliyayız.
Saygılar, selamlar
Etkileyici bir konu, rahat bir anlatım.
Gerçek olduğunu bilmek ise üzücü.
Tebrikler
Üzücü bir olay...Maalesef lambası yanan,dumanı tüten evlerde,bizim bilmediğimiz ne olaylar yaşanıyor.Benden çok kestirme bir cevap olacak ama evde toptan delirmekten, babanın bir hastaneye yatırlılması daha mantıklı değil mi?Belliki kullandığı ilaçların senelerdir bir etkisi olmamış...Allah kimseye psikolojik rahatsızlık vermesin...Yazınız sürükleyici ve anlatım çok güzeldi.Yüreğine sağlık...Sevgilerimle kalın
Anlatım güzel, detaylandırma çok hoş... Konu ise psikolojik bir olay. Psikolojik olayları irdelemek zordur aslında; ama başarmışsınız...
Kutluyorum...
Sevgiler...
Yağmurdan kaçarken doluya tutulmak ...
Nurgülün işi oldukça zor.Gerçi toplum olarak delirme belirtisi gösteriyoruz.Yaşamnana olyalar insanların psikolojilerini bozuyor..Sokakat insanlar pimi çekilmiş bir bomba gibi..Bazen insanın içeriden çıkası gelmiyor..
Kutlarım dost uzun süredir yoktun..
Güzel analatım Kutlarım saygılar
Hayatın içinden bir kesit. Bu hayatı yaşayan bir çok insan var bizim bilmediğimiz. Yine güzel bir öyküydü. Kutluyorum ablacığım. Sevgimle :))))))))
başladığın an seve seve okunan bir yazı.......usta kalem.....işi.......bu sayfayı ben çok seviyorum.......saygılar
10 Numara BİR YAZI.
Gerçekten güzel kaleme alınmış. içerik duygulu ve gerçekçi.
Anlatım hoş ve akıcı.
Aralıklar okumayı kolaylaştırıyor.
Velhasıl her şey gayet güzel bu yazıda. Güne damga vurur inşallah.
YAŞAMDAN KESİTLER SUNMUŞSUNUZ...PSİKOLOJİK AĞIRLIKLI DRAMATİK BİR ÖYKÜYDÜ...ANLATIM AKICIYDI...TEBRİKLER...DEVAMINI BEKLİYORUZ...SELAMLAR...
Çok hazin bir öykü. İçim bulkuldu. Biliyorum ki bu durumda olan nice çaresiz Nurgül ler var. Allah hepsinin yardımcısı olsun.
Bu arada anlatımınız okuyucuyu tamamen içine alıyor.
TEBRİK EDERİM.
Olayların içine götürmüş bizi de yazar. Biz de delirmek istemiyorduk aslında..
Acı bir öykü, düzgün bir anlatım..
Anlatım güzel teknik olarak kusur yak sayılır bilebildiğim kadarıyla.
Öyküye güzel diyemem Allah kimseye yaşatmasın.
.........saygımla
Emine kardeşim
umarım Nurgül'ün hayatı yoluna girmiştir,saygılar.
handan akbaş tarafından 2/24/2010 8:47:19 AM zamanında düzenlenmiştir.
Gerçek hayattan bir kesit olduğu için ,çok dokundu .Rabbim yardım
etsin,anlatımınız sürükleyici,ellerinize sağlık Emine kardeşim,Rabbim
herkese evinde huzur versin,akıl sağlığımız yerinde olsun.
Ahmey Bey, maalesef öykünün devamı yok. Buna benzer yaşamlar hâlâ devam etmekte. Ben bu yaşamı duyunca çok üzüldüğüm için kaleme almıştım. Amacım paylaşımdı. Sonucunu siz sayğı değer arkadaşlarıma bırakıyorum. Hepinize seviler...
neredeyse soluk almadan okudum....
devamı varmı yoksa sonucu bizemi bıraktınız bilmiyorum ama
bildiğim çok beğendim... anlatım çok güzeldi
emeğinize sağlık efendin saygılarımla
