İnsani (?) Kıymetler Borsası

• 21 Şubat 2010 Pazar 20:52:50

Zaman zaman göz attığım bir site de “Mütevaziliğe Paydos” başlıklı bir yazı dikkatimi çekti. Yazı şu cümle ile başlıyor “Başarılarınızın ve yeteneklerinizin her zaman arkasında durun. Çünkü gurur, egonuzu güçlendirir ve sizi mutlu kılar.” Seninle dergisinin aralık ayı konusuymuş ‘Artık Mütevaziliğe Paydos’

Aslında uzun zamandır benimde iç gündemimi meşgul eden bir konu bu mütevazilik konusu. Etrafımda empati yapabilen mütevazi insanları bakıyorum bir de empati yeteneğinden yoksun bencil mütevazi olmayan insanlara. Mütevazi olmayan bencil insanlar daha mutlu daha fazla değer görüyor hem sosyal hem de iş yaşamlarında mütevazi olmayan insanlar. Mütevazi olan insanlar değer görmüyor mu evet görmüyor sadece birileri onlara kişiliklerinden ötürü kendilerini anladıklarından ötürü değerlisin diyor değerli olduğunu biliyor ama egosunu tatmin edecek gurunu okşayacak değeri davranışsal olarak gösteremiyor. Çünkü mütevazi insan yaptıklarını zaten yapması gereken şeylermiş gibi görüp etrafındakilere de bu şekilde sunduğundan artık çevresindeki insanlar da empatiyi olgun davranışları bencil olmayan tutumu o kişinin görevi olarak görmeye başlıyor bir süre sonra. Mütevazi olmayan bencil insanlarsa zaten yapmaları gereken çok basit bir şeyi bile bir erdem büyük bir fedakarlık gibi sunabiliyor etrafındakilere ve herkes de ilginç bir şekilde bu gösteriye inanıyor. Mütevazi olmayan insan sadece sözel değil davranışsal olarak egosunu tatmin edecek gurunu okşayacak şekilde bariz bir değer görüyor.

Peki mütevazi olan birinin hadi artık ben bu mütevaziliğe paydos diyorum demekle paydos edebilir mi? Mütevazi olmamak için empatiden uzaklaşmamız bencilce davranmamız gerekmez mi? Hem mütevazi olmayıp hem bencil olmayabilir mi? Gerçekten gurunu okşayan gerçek bir tatmin verecek değer için mütevazilikten, empatiden vaz mı geçmeliyiz?

Neden hep bencil insanlardan mütevazi olmayan empati yapamayan insanlardan yakınıp dururken onların yüreklerimizde açtığı yaralar halen acırken onlara halen yaşamımızda yüreğimizde daha büyük bir yer açarız? Hep vazgeçilmezimiz olurlar? Yaşamımızda olan ya da yaşamımıza giren empati yapabilen mütevazi insanlar da neden hep bir şeyler eksik gibi gelir? Kendimize acı çektirmeye dramaya alıştığımız için mi? Yaralarımızın sarılmasının nasıl bir şey olduğunu bilmediğimiz ihtiyacımız olan şeyin yaramıza tuz basılması olduğunu bilmeden içselleştirdiğimiz için mi? Mütevazi olmayan bencil insanların gözlerimizi bu denli boyamasından onların yaşamımızda olmasının bile bir lütuf olarak düşündürmesinden ötürü mü onlara bağımlılığımız?

Empati yapabilen mütevazi insan ‘Mütevaziliğe Paydos’ diyebilir mi? Diyebilir… Mütevaziliğin insani(?) kıymetler borsasında beş para etmediğini acı deneyimlerle anladıktan sözde değer görüp yükselip davranışsal olarak değer görmeyip defalarca dibe vurduktan sonra… Kaçıncı dibe vuruşta akıllanır bilinmez. Ama her dibe vuran değer de insani(?) kıymetler borsası potansiyel bir insani kıymetsizliğe sahip bir kıymete biraz daha yaklaşacaktır.

Sonuç: HOŞ GELDİNİZ DEĞERSİZLERİN DEĞERLİ OLDUĞU İNSANİ(?) KIYMETLER BORSASINA!