Uzaklaşmak "şimdiden", kendinden, realiteden ve sadece dinlemek ruhun sesini, iniltisini, ve karanlıktaki devinimini...
Neler yoktu ki bu kısa "sanat manifestosu"nda!
Beynimizin ücra kuytularından zaman zaman geçen "tabular"; su yüzüne çıkmayan, çıkarılmayan ve hep ertelenen, sessiz çığlıklarda kilitlenen ve oraya odaklanan tümceler... Nitekim, ruhumuzu hoyratça gıdıklayan bu düşünceler, hisler, hep kendi kendimizledir. Dimağımızın en suskun zulalarında gömülü kalır; çünkü bunu yapmaya ne cesareti vardır insanın; ne de sunmak ve paylaşmayı göze aldığı birileri vardır yanında...!
İşte tam da tasvir edildiği gibi; harikulade anlamlandırılıp ifade edildiği gibidir ruhumuz. Ve o ruhun "tek"liğinde, yalnızbaşınalığında gömülü kalır benliğimiz. Savaşımız da, barışımız da hep kendimizle süregider. Zira ne tam "barışık" olunur "birileriyle" ne de adamakıllı savaşacak gücü buluruz kendimizde.
Dokunaklı, etkili ve bir okadar da "düşün" diyen felsefeydi bu değerli eserde sergilenen.
Adeta hapsoldum metinin yalın, saydam ve akıcı ruhunda.
Sizi keşfetmek, okumak ne güzel...
Çok çok teşekkür ediyorum bu fantastik ve içi büyük dünyanıza.
Hep çağlasın kaleminiz, daim olsun, dilerim.
Saygılar, sevgiler ve çokça tebriklerimle, efendim.

Türlü türlü sonlarım var benim...
Bazen kifayeti buluyorum, yeterse yeterdir öyle değil mi...?
Bazen hayalimde başlangıçlardan daha cazip geliyor olası bir son, korksamda bin bir teselliyle, düşünüyorum kendimi alıkoyamayıp.
Bazen sadece bekliyorum, zaman aralıkları birbirine eşit değilmiş gibi geliyor beklerken; günler günlerle, saniyeler saniyelerle uyumsuz...
...
En az şiirleri kadar derin yazısı Usta'nın.
Saygımla.

Ben bu yazıyı nasıl görmemişim kahırlandım şimdi. Çok güzelmiş Denizce.

saygılar şair/yazar

Yazıyı okuyan yorumlayan tüm dostlara gönül dolusu sevgi ve selamlar.

Bitmemiş işler içimizi sarmamışsa, eğer bir şeyler yarım kalmamışsa
Yolcu da bıkmışsa, yol da yorulmuşsa
Çok çabuk tüketmişsek yolları, son'lar özlenmez mi ki

Saygılar

-Bir bilmecem var çocuklar
-Haydi sor, sor….
Diye başlayan bir reklâm vardı, taa siyah beyaz zamanlardan kalma. Yazınızı okuyunca aklıma geldi işte.

Öyle bir labirente soktunuz ki hocam, tuzakları çabası. Üstüne üstlük gözlerim bağlı, ellerim de kelepçe, ayaklarımda pranga. Elimi mi çözeyim, prangadan mı kurtulayım, tuzaktan mı atlayayım yok gözümü mü açayım. Yoksa sıra gelirse bulmacayı mı çözeyim. Bari biraz ipucu verseydiniz Allah aşkınıza.


İlk bölümlerde “son durak kara toprak” gerçeğine karşı sorgu faslı şüpheden tam teslimiyete dönüşüyor. Orta bölümlerde muhasebe kayıtları bir, bir inceleniyor. Alacaklar, borçlar, kar zarar dengesi kuruluyor. Vergi borcu kalmış mı endişesi had safhada..

Derken…
Son bölümde bütün bu yazdıklarımızı çöp sepetine attıracak bir gelişme yaşanıyor. La havlee

“anla işte ne sensiz barış ne sensiz savaş oluyor”

Aşk, insan, hırs, ideal, vatan, millet, Sakarya, ölüm, yaşam…. Beyin jimnastiği adına benden bu kadar hocam.
Samimi söylüyorum son bölümde kastı murat edilen şeyi anlayamamışsam inan kabahati bendedir

Saygılar, selamlar

''bir "son"u özlemek fakat neden?
duygusuzluğa gidip toslamayı düşlemek, bundan barış ve esenlik beklemek...
"son" acılı olsa da "sonrası"nın olmayışıyla teselli bulmak...''

Mükemmel bir yazıydı okuduğum...

aniden fren yapabilir mi dünya?

kendi dünyanda sen gaza basarken son hızla bir anda frenliyor seni dünya...hadi bakalım çek sağa yavaşça iniver diyor :)

Tebrikler ...