Kızsal muhabbetler(44)................

• 8 Ocak 2010 Cuma 12:57:34

’’Bu şehri sitanbul ki bi mislü bahadır
Bir sengine yekpare Acem mülkü fedadır’’ (Nedim)
Bir taşına bile tüm bir Acem mülkünün feda edildiği İstanbul.....İçinde sevdiği var diye ona güzel gelen şehir,yollarında bir genç daha ölecek mi?
Şebnemin ağlamaktan gözleri şiş,kalbi düğüm düğüm.....
Leyla Şebnemin yanında duruyor şuan, Vedatsa meslektaşlarıyla durumu konuşuyor.
-Durumu çok kritik
Vedat öğrendikleriyle kurtaramıyor arkadaşını belki de can verecek birazdan?
İnsan bu kadar aciz,herşeye muktedir olduğunu sanan insan işte bu kadar çaresiz...
Hani bazı haller vardır ,derin acı içinde yüzerken garip bir sakinlik gelir oturur içimize.
Hiç aklımıza gelmeyen anılar gelir ya hatırımıza işte bu an ,o an.Şebnem sessiz,gözleri bir noktada boşlukta gördüğü 5 ay önceki bir sahne..
-Sevgilim cebine bak
Şebnemin eline değen kağıtta yazan:
-Gitme sonbahar oluyorum,sonrası hiç....(Hasan Hüseyin Korkmazgil)
Hep böyle olur yanındakiler sakinleşti sanırlar, oysa kişi sadece düşünmektedir.Düşünceler duygulara değince kızılca kıyamet kopar ,kişi ağlama krizine girer....
Şebnem daimi bir ağlayışının içindeyken ,dudaklarından şundan başkası çıkmıyordu:
-Gitme sonbahar oluyorum.....
-Leyla o ölmeyecek di mi?Ölmeyecek ,O ölmeyecek.
Leyla çaresiz ne diyeceğini bilemez halde:
-Ölmeyecek,duydun mu ölmeyecek.İnan buna, ölmeyecek.
Devrim ölürse ne hal üzre ölecekti.İnanmıyordu ama iyilik üzre yaşamıştı.Zaten asıl olan da bu değil miydi?
Didemin okuduğu şu dizeler durumu özetliyor belki:
’’Nevres selim ü pak gelip gitmedir hüner
Yoksa cihana günde bin adem gelir gider ’’(Sakızadalı Osman Nevres)
Ne çok gitmekten bahsettik.Oysa her gidiş belki bir bitiş....
Bitmesin,Devrim gitmesin.............

Şebnem hala ağlamakta.Ne çetrefilli bir ruh hali.Tam bu sırada Devrimin annesi geldi, tam Şebnemin karşısına dikildi.
-Tuuu sana yezidin kızı.Oğlum senin yüzünden ölümle pençeleşiyo.Onun yerine sen olaydın o yatakta.Oğluuum kaç kez dedim getme , söprüz yapacağmış ,bize yaptın oğul.
Şebnem bu lafları duyacağına ölmeyi isterdi.
İnsanlar ne zalim oluyordu, bir anne olsalar bile.İnsan kendi yavrusu yerine bir başkasının olmasını diler miydi?
-Gızım sen kusura bakma emi ,ana yüreği acılı.Devrimin babası bu cümleyi kurunca Şebnem minnetle bakmıştı Ona.Tanımadığı bu adama sarılmıştı.Devrim kokuyodu bu adam.
-O yaşayacak di mi?
-Yaşayacak gızım.Yaşayacak.