Seni Sensiz Seviyorum

• 7 Ocak 2010 Perşembe 20:01:05

Bir duvar kenarından gidişini seyretmek…..yıkılırım sanmıştım ama yıkılmadım. O kadar da zor değilmiş; dayanılmaz bir sancı da bırakmıyormuş, buğulu camların ardına saklanarak sallan bir el. Bir çift dudaktan bırakılan veda busesi, küçük bir yürek burkulmasından başka bir şey değilmiş.

Çok sordum kendime neden çok acımadı canım, neden oluk oluk kanamadı yüreğim?

Bu sorunun cevabından öyle çok korkardım ki; acaba, ben seni gerçekten sevmedim mi diye düşünürdüm. Seviyorum derken ben, yalan mı söylemiştim sana. Nefret ettiğim o yalancı insanlardan mıydım yoksa; hani şu yürekleriyle dilleri ayrı şeyler söyleyen insanlardan, hani zehirli bir yılan gibi en umulmadık anda koynundan çıkıp can evinden sokan insanlardan….

Hayır! Ben yalancı değilim. Ben sana asla yalan söylemedim. Sevmeden seviyorum demedim. Yalandan öpmedim seni. Gözyaşlarımla büyüttüğüm bu aşkta, iki yüzlü değildim ben.

Yüreğimi koydum avuçlarına…. içimden geldiği gibi sevdim, içimden geldiği gibi yaşadım bu aşkı. Söylediğim her şarkıda sen vardın, şiirler yazardım bir gülüşüne. Gözlerimdeki bu aşkı, dillendirmeye yetmezdi kelimelerin gücü. Aşkın sözlüklerdeki karşılığı sen olmuştun. Sana dokunurken içim titrerdi… küçük bir kuş yavrusuydun avuçlarımda, korkardım seni tutarken incitmekten. Saçlarını okşayan rüzgarın önüne katardım kendimi sana dokunmasını engellemek için. Bir ben dokunmalıydım saçlarına bir ben koklamalıydım…

Ben böylesine çok severken, neden mi bu kadar az acıttı bu gidiş?

Sendeki benin bittiğini gördüm ben. Her gece sende tekrar doğmadığımı, senin bende her an öldüğünü gördüm. Sen can çekişiyordun; ben, sana can vermeye yetmiyordum. Gözlerin bir katile bakar gibi bakıyordu; seni öldüren bir katile…. her sabah bir avuç kanla uyanıyordum güne, senin kanınla…

Ellerin, eskisi kadar sıcak değildi ellerimi tutarken; gözlerin, bir yıldız gibi parlamıyordu artık gözlerime bakarken. Başımı göğsüne gömdüğümde; kalbin, adım fısıldamıyordu kulağıma. Bana her dokunuşun delik deşik ediyordu yüreğimi. Aşkla titreyen bir beden yoktu, kollarımın arasında. Sıradan bir kadının koynunda uyanıyordun her güne. Düşlerinde ki kanatsız melek sıfatını da çoktan yitirmiştim. Ne gülüşün sıcaktı ne öpüşün. Gözlerinin kopardığı her karış fırtınayla beni kendinden uzaklara savuruyordun. Titriyordum, sen bana her sarıldığında; oysa aşktan titremeyi ne de çok isterdim….

Acaba bir gün, umuduyla ben….

Her dokunuşunda köşe bucak aşkı arıyordum sende. Her bakışında, bir iz arıyordum kayıp giden yıldızlardan; dilek tutmak için, tekrar seni bana dilemek için. Ellerin uzaklaşmasın ellerimden diye; bütün gücümle yapışıyordum ellerine, avuçlarındaki dikenlere aldırmadan.

Oysa bu gidişin kabusu gecelerime çoktan çökmüştü. Bana sensizlik usulca giydirilmişti. Biliyordum bu aşka kan bulaşmıştı.Dar ağacındaki idam mahkumu gibiydim şimdi. Eksik olan tek şey tabureye atılan sert bir tekmeydi.

Bu kaçınılmaz son bir gün mutlaka gelecekti. İşte o zaman ben…

Ölmemeliydim. Bu infazın ardında kalan anıları kimsesiz bırakmamalıydım. Bu koca dünyada bir başına korkarlardı.

Hazırlık yapmalıydım; senin ardında kalacak olan bana. Giderken kopardığın fırtınanın zararını en aza indirmek için sıkı sıkı demir atmalıydım olduğum yere. Tutunacak bir şeyler bulmalıydım; senden, alabileceğim ne varsa almalıydım tutunduğum.

İşte bu yüzden….

Her sabah sen uyanmadan kokunu çektim içime; en derinlere hapsettim seni bende. Yüzünün her satırını ezberime aldım. Her hareketin ben de saklı şimdi. Bu evdeki her adımını mühürledim sıkıca yüreğime, sen gidince izin kalsın bende diye. Her yıldıza senden bir parça astım, her güne kokunu sürdüm. Gecemde de gündüzümde de sen ol diye. Geceyle günün vuslatında kavuşalım diye.

Şimdi…

Daha güzel aşk, daha sıcak ve ben hiç üşümüyorum. Odanın içinde burcu burcu esen kokun, yastığında kalan boşluğun, senden haber getiren rüzgar öylesine sıcak ve öylesine sen ki. Artık seni sevmiyorum ben. Sensizlikteki seni seviyorum, seni sensiz seviyorum ben.