KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 602 Okunma
- 5 Yorum
- 0 Beğeni
Hüzün Kapkaçı
“bu sabah uyandığımda, gözlerimi hemen açmadım öyle… Uzun bir süre kapalı kaldı gözlerim, geçmişimi ve bugünümü düşündüm. Kalp kırıklıklarımı, pişmanlıklarımı; işte öyle garip bir sabahtı! Sonrası yine bilindik hüzün kapkaçı…”
Zor yazdığım bir sabah anındayım. İçimde bir acı var. Ama anlatmayacağım, herzamanki gibi yine kaybedilen hassasiyeletmizden bahsedeceğim. Zaten herkes anlamayacak bu yazdıklarımı, sadece insanlığını tartabilenler…
Yazarken inanın o an aklıma gelenleri yazıyorum. Eskisi gibi çok fazla düşünmüyorum. Beynime emirler yağdırıp, yıpratmıyorum kendimi. Biliyorum ki, yazmak benim hayatım! İnsan hiç yemek yerken eziyet eder mi kendine, ya uyurken hırpalarmı bedenini… Neden ben yazı yazarken harflerin esiri olayım ki, isteyen harf kelime olmakta serbest! Konuyu dağıtacağım bugün, çünkü kendimi dağıttım, canım çok sıkıldı!
Hayatın öğleni de, sabahı da hep aynı. Farkı yok diğerinin öbüründen, hepsi bir sonunda. Ben gece yaşıyorum hayatı, sabahla beraber yatağıma gider uyurum. Öyle öğlenim falan olmaz benim. Olması muhtemelen işlerim oluyor o saatlerde; rüyalar, kabuslar ve bazen ara ara uyanıp kurduğum sevimli hayaller…
Bu sabah öyle uyumak değil de, canımın yandığı tarafı düşündüm. Aslında bilinçli yapılmış bir olay değil bu benimkisi. Fazlasıyla gurur yaptım. Onurlu bir adamım ben, haksızlığa gelince asiliğim canlanır. Yüreğime söz söyletmem öyle. Yaşadığım yere tükürttürmem, hainlik yapamam öyle, dürüstlüğüm ve saygınlığım tek mirasım benim.
Bugün bir hayli mutsuzum, onun için uyumak bile istemiyorum. Olayı anlatmayacağım, sadece üzgün olduğumu bilin yeter. Aynı acıyı sizde yaşatmayın bana. Bedenimde, kolumla, yüreğim aynı değildir. Kolum olmasada olur, lakin yüreksiz yapamam ben, orada vicdanım yatıyor. Onu rahatsız edenin canımı nasıl yaktığını bilemezsiniz. Düşünmediğim bir şeyi yapmanın cezasını çektiremem yüreğime.
Bir küçüğün yaptıklarıyla, gecem gündüzümden ayrıldı! Çok bilerek yaşamak, böyle acılara gebe bırakıyor insanı. Mutluluğumu kaptı-kaçtı, geriye hüzün bıraktı! Neden ben, bazen anlamıyorum. İnsanlarla arama mesafe koymadığımdan mı bilemiyorum. Öyle uzak ruh halleri bana göre değil hiç. Kanım ısınırsa birine, açarım derdimi. Ama abartmam öyle, üzmem kimseyi.
Olmaması gereken, hakedilmeyen bir durum bu. Alışık değilim öyle, kişiliğime laf söylenmesine; üstelik ilk kez geliyor başıma. Canımın acıdığını yazmak istedim, her zaman ki gibi paylaşmak istedim! Abartmadan, kimseyi üzmeden, en çok kırılarak…
Emre onbey
YORUMLAR
belki seni kırmak değil di amacı hiç sordun mu kendine
diyorsun ama kabul edilemeyecek gibi değil felan
sevgili kalem o insanın da bi yerde rahatsız olduğu olmuştur belki.....
sen burda içine attığını ifade edemediğini ele alıp bizlerle paylaşmışsın.en güzeliydi ama umarım küçükle senin aran da yargısız bir infaz yoktur.....genel de ben de başkasını incitmemek için kendimi yargılar kendimi üzerim ama had sınır bu kadar zorlanırsa lafımı ,yapacağımı esirgemem kimseden....ve ya o kişiden.
ama güzel yüreğinin incitilmesine izin verme.
sevgilerimle.... :)
hüzün kaçmış ve gözlerine dolmuş sanki?
kalem mi ağladı bugün ne?
çok samimi ve içtendi yazın ama sızlattı biraz...
Karamsar da olsa yine akıcı ve güzel bir yazı.
Yorumu yazarın ruh haline bağlı ve okuyanın...
Samimiyetin sayesinde bir hiçten duygulu bir yazı çıkmış.
Tebrikler.
sana değer vermeyenlere fazla üzüle usta. salla gitsin,herkes hakettiğin bulur
tebrikler.sonsuz başarılar
