Pelerinini Rüzgara Emanet Etmiş Kahramanım!

• 8 Ağustos 2007 Çarşamba 22:01:22

Anafora kapılmış bir yaprak misali kader, kısmet inancının arasında gidip geldim o kavuran Ağustos sıcağında, o yaz ikindisinde, o ilk an da... Kumpas kurmuştun sen, geçmişteki tüm aşk sandığım ilişkilerin kahramanlarına. İkili ilişkilere deneyimliydi yüreğim belki ama her şeye rağmen çaylaktı ruhum daha.

Özlemin kavisli yollarını çizmek için, ömre adımlar ekledin. Kamelyaların arasında sıcacık bir ’merhaba’ sundun bana ve başladı armoni. Müşkülpesent değilim, ama kimseleri sevmemekle sana hazırlık yapmışım meğer bunca yıl...

Kamufle edilmiyor acılar, bu durgun halimin beslenen özlem olduğunu anlıyor insanlar. Geceleri savaş topu ağırlığında gözlerim. O üzerine titreyen anneni uyutuyor bu gecenin kurşuni ninnisi, beni uyutmuyor... İnatla ilham veriyor yüreğime.

Tuvallere benziyor hayalin ve ben içe açılan pencerelerde unutuyorum çocukluğumu. Biliyorum ki; işitme mesafemiz ne kadar uzak olursa olsun hissetme mesafemiz kısacık bizim.

Küçücük dünyamın, pelerini rüzgarda uçuşan kahramanısın sen. Ne bir kraliyet kalacak babanın yaşlanışından sonra, ne emrine yaverlerin. Ne beyaz at terkisine alacak bedenini, ne de gabardin kumaşlar saracak o esmer tenini. Ama prenssin sen... Hangi mitolojinin Tanrısı hangi yüzyılda bırakmış seni bu dünyaya bilmiyorum. Ama sonumuzun çocuk masallarının saflığında bitmesini umut ediyorum.

Az sonra günün ışıkları... Gerçeklere ve olgulara dayanan yeni gün getirileri... Yaşanmışlıklar listesine eklenebilecek şaibeli gün kırıntıları... Düş kırıklığına uğruyor insan gün getirmeyecekse sevda çiçeğinin doku tellerini..

Angaryadır başaramayacaklar için aşk. Ama sevgili! Bilmezler ki, eğer görev bilinciyle yaşanacaksa anlamsızlaşır aşkın rengi...

Az önce sesini duyduğum o bir saniyeyi tuttum avuçlarımın arasında. Şimdi cevap ver; o bir saniyeyi bir ömür yapar mısın, sesinle her gün terapi yapar mısın işitme sistemime, kalbime,

Evlenir misin benimle?

Elif SEZGİN