Yeşil yol anıları -l-

• 7 Ağustos 2007 Salı 16:56:39

Yazımda ana temayı oluşturacak olduğuna inandığım iticiliğimin, af edilmesini istediğim bahanelerimin imalat tarihi idi bin dokuz yüz otuzlu yıllar...

Ta, asi oğul dedemin evliliği ile perçinleşen ve oğlunun doğumu ile alevlenen isyan zamanlarına dair anlatılan ve her anlatımda göz yaşlarıma boğulmama sebebiyet veren, oldukça acı hayat hikayeleri. Ve bu kırıcı hikayelerle büyütülmüş olan benim, hıncımı çıkartmak istercesine yok saydığım topraklarla olan mücadelem.

İnsanının ve denizinin hırçın olduğunu, okuduğum kitaplar dışında tanıma imkanımın olmadığı, kökenlerimden tamamıyla yalıtılmış hayatıma açılan yeni bir kapı; Doğu Karadeniz yolculuğum...

Ardıma alarak, beni doğuran ve büyüten şehrime dönüp son bir kez bakmadan, son sürat, gecenin bir yarısında, karanlığıma karışıp, yola çıkıyorum.
Geri döneceğimin eminliği ve daha gitmeden döneceğim günün, yapmam gereken işlerimin liste hesabı ile; güneşe doğru gidiyorum...

Ata köyüme her yaklaştığım kilometreyi gözetleyen güneşin arsız aydınlığında, karanlık çıplaklığımın tedirginliği sarıyor düşüncelerimi. Belki de karanlıktan sıkılmışlığımın gizli ifadesinin su yüzüne çıkışı ile, güneşle olan kaynaşmamın sevinci bu...

Emin değilim, ikilemdeyim...

Ve tüm suç gideceğim topraklara ait!... Bir de bana kırk altı kromozomumun yarısını vermiş bulunan genlerin ana ocağına ait hain anlatılarıyla yaşantımı beslemiş olan geçmişimin.

Güneşin, öğle devriyesinde ki dik bakışlarını yumuşatan, saatin rutin, tatlı tik takları ile geçtiğimiz öğleden sonrası ile akşam üzeri arası bir vakitte erişiyorum vuslata.

Ön yargılarım, sevebilme ihtimalime dair korkum ve yaşanılan zamanlara ait, hain insanların yaptıklarını af etmek ile, bunca yıl oluşturduğum savunma duvarımın yıkılma olasılığı ve yıkıntıların ardından çıkabilecek hiç beklemediğim, düşüncelerime tezat düşürecek, ‘’ah’’lanıp, ‘’pof’’lanarak yaratılmış bunca bahane topluluğuyla geçirmiş olduğum zamanı, keşkeler sağanağına tutabilecek güzellik ve masumiyet ile karşılaşabilme cesaretimin yokluğunda, ilk adımımı atıyorum aile köklerimin bulunduğu topraklara...

7/8/7