Misket

• 5 Aralık 2009 Cumartesi 20:51:13

Hayata dogi misketlerle gülümseyen çocuklardı...
İp gibi dizilmiş misketlerin sayısı kadar geleceği tarardı bakışları...
Sokaklar toprakdı da, tırtılların ayaklarından asılırlardı yaşama...
Dizleri kanardı da, yaraları tükürüklerle temizlerlerdi...
Yüreklere sims-2 girmemişti henüz...
Kör yılanlara yol gösterirlerdi...

Onuru yorulmazdı babaların...
Bakkallarda ekmekten artan parayla misket alırlardı...
Çocuklarının gözlerine borçlu bakmazlardı...
Anaların cüzdanlarında misket için her daim bozuk paralar olurdu...
Anaforcuların saltanatı başlamamıştı henüz...

Erik ağaçlarında uyuya kalırlardı...
Ağaçların dikenleri çizerdi parmaklarını...
Misket yenilgileri gözyaşı akıtırdı...
Ama çocukluğun yenilgilerini tatmayan çocuklardı...

Birileri kuşları küstürmemiş, yunusların kuyruklarına basmamıştı...
Serçe yavruları avuçlarda güvenle uyuyabiliyordu...
Hayata eskiz çizilmemişti...
Resim defterlerinde çitli bahçeler vardı hala...
Günler ışıl ışıldı, serde ’’Selam’’ la güneş doğardı...

İnsanlığın gözeneklerine cünüp virüsler aşıladılar...
Çocukların sırtlarında artık karıncalar yürümüyor...
Bir çocuk ağlayarak hıçkırdı;
Teknoloji saçlarını sıvazladı...
Ekmekten artan para çocuğu gülümsetmedi...
Babanın onuru yoruldu...

Çocuğunun gözlerine borçlu çıktı...

Koray Demirkılıç