"sevgili'ye mektup"

• 3 Aralık 2009 Perşembe 19:37:39

Merhaba cennetim…

uzun zaman oldu sen bizlerden ayrılalı… unuttum sanma… olmadı….. kabullenemedim gidişini… gidişin bin acı; hatıraların bin bir acı… sen nasılsın cennetinde?.. gitmiş olabilirsin ama; her an bizimlesin… bizler ise sensiz yaşamaya çalışıyoruz… buna yaşamak denirse…

Sen gittiğinden beri, yatağın senin tarafında yatıyorum… iki beden birmiş gibi… kokun hâlâ burnumda… yatağıma her yattığımda yanağımda sıcaklığını hissediyorum… sıcacık cennet kokusu kaplıyor odamın her yanını…

İlaçlarımı kullanmaya ara verdim cennetim… o zamanlarda sen hatırlatırdın o günkü ilaçlarımı… ve ben her seferinde unuturdum… sevmezdim ilaç içmeyi… şimdi ise aklıma geldikçe inadına unutmak istiyorum… yatağıma her yattığımda yanında uyanayım diye dua ediyorum…

Şu anda sana serenadım, “günaydınım, nar çiçeğim sevdiğim” şarkısını dinliyorum… yine duygulandım… ağlarsam kusuruma bakma lütfen…

Balkonda birlikte güneşin batışını izlediğimiz taraftayım hâlâ… sensiz yalnız başıma
izlemeye başlayalı tam 23 yıl olmuş…

23 dedim de aklıma, kızımız geldi… evet kızımız… yazmaya başlayınca başka bir şey mi sandın?... yok… yok… senden başkası olabilir mi sanıyorsun… sen yegâne cennetimsin benim… gayrı sı olabilir mi?... bugün kızımız, gözlerinde sen saklı, çimen gözlü kızımız, 23 yaşına girdi… kutlama mı? Tabii ki kutlamadık… istemedik sensiz kutlamayı… kendisi de istemedi zaten… hep kendini suçladı gidişinde… “ben olmasaydım, doğmasaydım” gibi… ikna etmeye çalışıyorum “kader” denilen şeyin varlığını ama; ikna olacak gibi değil… nasıl ikna olsun ki?.. bizi bırakıp gittiğin gün ile, doğum günü aynı… kızımız… her hareketi, gülüşü, kahkahası, şakası, sarılması, kokusu… ağlaması bile sen… yaşamaya sebep kendisiymiş… hatıranmış kızın… kızımız… “nur İrem’ im”…

Yazmayı düşünmüyordum sana… taa ki; kızımızın gözlerinde seni görene dek… depreştirmek istemiyordum acılarımı… çok acıyor sol yanım…

Düşünüyorum da, bana en çok “anlamım” diye seslenmen hoşuma giderdi… “anlamım”… nede güzel söylerdin bana… bir şeylere anlam katmak… ne mutlu bana ki; anlamım’ a anlam olmuşum… asıl anlamım sendin benim… seni tanımadan önce var mıydım, yaşıyor muydum ben onu bile hatırlamıyorum… bomboş savruluyordum rüzgarda, “sesi yok, varlığı yok” bir şekilde… sendin benim asıl “anlamım”, tek şiirim… okumaktan bıkmayacağım, dilime yakışan nadide şiir…

Bak yine sancılarım tuttu… ama; içmeyeceğim cennetim… birazdan geçer… belki de geçmez… kimbilir… belki de beni sana getirmek için bir lütuf’tur bu… yoruldum artık yaşamaktan… bekle beni cennetim… bekle…