...seven ne yapmaz !

• 30 Temmuz 2007 Pazartesi 11:23:44

Seven ne yapmaz...gözyaşlarım tutsak olmuş bir kere yüreğinin zindanlarına, prangalar vurulmuştu kalbimin en hayati noktasından ; ufak bir zincirin hayallerimi kanatmasını yokluğunun hangi anısıyla telafi edebilirdi(n)m ki. Ay ışığı gözlerinden ayrı geçen her anı hangi zaman geri getirebilirdi...

Karanlığın ortasında kalmış her şeyim , yalnızlık dört duvardan daha çekilmez olmuşken ; güneş küsmüşse gündüzüme , yeter ki sen tut sevgimden bırakma beni hiçbir mahkumiyet anında..

Öldürme beni/bırak
Kar yağarken ıslansın bedenim
Ben yine seninleyim/soğuk olsa da
Suskunluğum...

Eflatun gecelerde yanız kalışlarımın havası saklı buğulu camlarda, zaten hep yalandı her şey sonbahar rüzgarları aslında hiç esmemişlerdi. Ağaçlar sonbahara hazırlanıyordu çırılçıplak bırakan mevsimin hüznüyle yosun tutmuşlardı. Bense bir başka yoğunlaşmıştım sevgine, seni sarmalayan kollarımı her defasında daha sıcak tutmalıydım ki hiçbir güz korkutmamalıydı ipek tenini...

Sen benim vazgeçemediğim masum prensesimsin. Tıpkı nefesim gibi/belki...sen gibi

Bir yürek cezası bu... Kavuşma ümidiyle sevilecek aşkın sonsuzluk inadı. Affedilemeyecek her hatanın binlerce pişmanlığı sadece gözyaşlarım. Sen gitmeseydin belki hatıralar içerisinde dolaşmayacaktım. Aslında sana da kızmıyorum nedense uykusuz saatlerime ekledim zamanın her saniyesini eskiden olduğu gibi/ben yine sensizliğin için kızıyorum kendime. Bütün gece kimsesiz kalışlarımın hesabını sordum düşlerime. Her güzellikte biraz daha sen oldum aslında kimse değildim, olamadım hiçbir şey...

Ayrılık kelimesi bu kadar bağdaşmamalıydı/ikimize
Sevgi hayallerinden ufak bir tebessüm yeterdi
En vazgeçilmeyen cümlelerin unutulmaz gerçeği gibi
Önümde sen ve senden her şeyi görebilen bir elveda hiçlik...

Her gün çoğalan yalnızlıklarımda yoktun sen, acılar üzerime gelirken gelirsin diye bekliyorum yollarda.Aslında hiçbir şey korkutmuyor bu mecnunu dayanılmaz ıstırapların da olmasa. İstersen doldur yüreğimi pullarınla. Bir toz zerresi gibi yapış tenime sadece benim ol, ne yapsam her yerde sen varsın/hiçbir şeyim olmadan her şeyim olan varlık...var olma sürecindeki tek gayem ; Geri dön!..

Zaman o kadar işlemişti ki içime gözlerim ayrılığa teslim olmuştu. Ne yapabilirdim ki seni sevmekten başka, seni görememenin yoksulluğunda ne yaparım hiç bilemiyorum. Elimde sıcak bir kahve ile karşılar oldum kış mevsimini, titreyen bedenimin aksayan organları yıkılmış bir kentten farksız şimdi. Ne olursun tut ellerimden o kadar muhtacım ki tenine bir an olsun hiç ayrılma yanımdan...

Sorgusuz geçmişti gecelerim. Her vazgeçişimde biraz daha yokluğunda kayboldum ama aslında ben hep seninle varoldum. Düşmüştüm bir kere uykusuzluğunun kollarına ve her defasında seni görmek için hayallere dalsam da hiç sevemedim bu sevda oyununu. Uç noktamdaki her kadında aradım kendimi, tuhaftı kimse ben değildi sende. Olamazdı. Kimse de bendeki sen olamazdı.

Kimseye duyurmamalıydım seni...
Ve ellerimde yağmur taneleri dans ederken,
Sevmeliydim seni.
Yalnız, hiçlik her şeyim
Gölgede cam çubuklar ve aynada sensizlikle örtülü bir beden içindeyim...

Askıda ceketim...
Tıpkı kendim gibi yalnızlık her şeyim.
Dokunulmaz bir sevgi alışkanlığında,
İncinmiş duygularım...
Yeniden/yollarda pusuda beklerken acılar,
Ellerimde çakıl taşları bekliyorum...

Hasret üzerimde yokluğunla...ve ben sensiz çırpınıyorum, yitip giden onca yıla rağmen...

emre onbey