NEDEN YAZIYORUM

• 8 Kasım 2009 Pazar 00:02:19

Şimdi şu anda kırk yaşındayım. Yirmi üç yıllık memurum. Bir çocuk annesiyim ve yirmi üç yıllık evliyim.

Kırk küsur yıllık yaşantımda, hayat ile hep mücadele verdim. Önce çocuktum. Çocukluğumu mutlu yaşadım. Sonra genç kız oldum. Genç kızlığım on sekiz yaşına kadar sürdü. Evlendim ve kadın oldum. Yirmi yaşında, kızımın doğumu ile anneliğe attım adımlarımı.

Bazen düşündüğümde, hayatın merdivenlerini çok hızlı bir şekilde adımladığımı fark ediyorum. Memurum, aynı zamanda ev hanımı, anne, eş, dostlarım için de arkadaş, dost, yaren… Bu örnekler istediğimiz kadar çoğaltılabilir.

Ben, genel olarak dışa dönük, pozitif, kinci olmayan ve insanları çok çabuk affeden birisiyim. Kolayca sinirlenmem. Her zaman kendimi, karşımdaki kişinin yerine koyarak hareket ederim. Çok da sinirlenmişsem, mutlaka çok önemli bir nedeni vardır.

En kötü özelliğim ise çok fedakar olmam. Bu aslında, kriterler arasında iyi olarak değerlendirilse de günümüzde af buyurun “ Enayilik” Olarak değerlendirilmeye başlandı.

Karşımda ağlayan biri olsa, bana dertlerini anlatsa, onunla birlikte ağlarım. En az onun kadar üzülürüm. Çareler aramaya çalışırım. Elimden gelen bir çözüm olursa, yapmaya çalışırım.

Karakterimin bana verdiği bu özellikleri yıllarca hor kullandım. İnsanları, hep sevdim. Kusurlarını kapatmaya, iyi taraflarını görmeye çalıştım. Haklı olduğum zamanlarda bile tatsızlık çıkmasın diye tartışmadan kaçınmaya gayret gösterdim.

Bugüne kadar tepem atmadığı sürece kimseyle kavga etmedim. Ama hakkımı aradım tabii ki. Ararken de kavga ile değil konuşarak aramayı tercih ettim.

Bir süre sonra anladım ki insan oğlu çok doyumsuz. İstediklerini verdiğiniz sürece, daha fazlasını istiyorlar. Daha önceki yıllarda, o kadar umursamıyordum bu durumu. Sanırım, olgunlaşmanın etkisi ile bazı şeyler gözümde büyümeye başladı.

Çoğu zaman kendi kendimi sorgulardım. İçimden “ Acaba, ben de mi bir tuhaflık var. Yoksa diğer insanlarda mı var ? “ Bir süre sonra da bende bir tuhaflık olmadığını, dünyanın değişmekte olduğunu, insanların da sahteleşen dünyanın, canlı figüranları haline geldiklerine karar verdim.

Dünya, bir tiyatro sahnesi. Bizler de o tiyatroda oynayan oyuncularıyız. Verilen rolleri, belirlendiği şekilde oynamaya çalışan oyuncular. Bazen hiç bize uygun olmayan roller de veriliyor ve oynanmamız isteniyordu. Kurallar vardı. O, kuralların arasında, her şeyi görmeyeceksin, duymayacaksın, bilmeyeceksin.

Bunları yaptığında, karşındaki insanlar mutlu olacak, dolayısıyla sana yansıyacak. Sen de mutlu olacaksın. Bu oyunun adı da sanırım üç maymun oyunu.

Ben, o zamana kadar bu oyunu hiç oynamamış ve dolayısı ile de kurallarını bilmiyordum. Çoğu zaman, bu konuda genlerini aldığım, ailemi suçladım. Bana hep dürüstlüğü, sadakati,dostluğu, saygıyı, insanlarla iletişimin ne kadar önemli olduğunu öğretmişlerdi. Ben, onlardan o şekilde öğrenmiştim. Başka türlü de davranmam mümkün değildi. Ben her zaman güçsüzün yanında olmayı tercih ettim.

Değişmek istedim çoğu kez. Ama beceremedim. Oynamak istediğim oyunu, isteyerek oynamadığım için başarılı olamıyordum. Sahnede, rolde yapılan hatalar, izleyici tarafından hemen fark ediliyordu çünkü.

Çok mutsuzdum. Tüm bu anlattıklarımın hepsi ev dışında yaşadıklarımdı. İnsanlardan uzaklaşıyordum gittikçe. Onların yüzünde gördüğüm sahte gülüşler, benim midemin kalkmasına sebep oluyordu.

İyice insanlardan uzaklaşmıştım. Yakınımda olan ve samimiyetine yüzde yüz inandığım insanların çevremde kalmalarına müsaade etmiştim. Az da olsalar, bana yetiyordu. Sahte duygularla yanımda olanlara ihtiyaç duymuyordum.

Sonra durumumu kendim de fark ettim. İnsanlardan iyice uzaklaşmış ve etrafıma sanki demir bir tel örgü çekmiştim. Bu durum, bir insan için çok tehlikeliydi.

Dostlarımdan bir tanesi ile sohbetim esnasında bana duygu ve düşüncelerimi kağıda dökmemi istedi. Pozitif bir insandım. İnsanlarla ilişkilerim çok iyi idi. O dönemde ise tam tersi.

İlk yazımı, onun isteği ile beyaz sayfaya döktüm. O yazı beni çok rahatlatmıştı. Sonra benden o yazıyı istedi. Dergi çıkartıyordu. Dergisinde yayınladı. Ben rahatlamıştım. İnsanlara, eskisi kadar kızmıyordum. Yeni yazılar yazmak için onları gözlemliyordum. Yazdıkça, içimde çağlayan pınar, coştukça coşuyordu.

Sosyal olayları, çevremde yaşanmış olayları hikayeleştiriyordum. Anılarımı, kafamda kurguladığım hayali öyküleri yazıya döküyordum.

Bir süre sonra yazmanın, benim için terapi olduğunu anladım. Belli bir süre sonra da rahatladım. İnsanlarda gördüğüm ve beni rahatsız eden şeylere takılmamaya başlamıştım. Bu sırada da internet sitelerinde yazmaya başlamıştım. Bir sürü arkadaşım olmuştu bu sayede. Onlarla, edebiyat konusunda fikir alışverişlerinde bulunuyorduk. Bazen aynı şeyleri aynı anda bile hissedebiliyorduk.

Uzun bir süredir de burada sizlerle birlikteyim. Yazmak beni rahatlatıyor. Yazdıkça, çağlayan pınar akmaya devam ediyor. Yazmayı seviyorum ve sevdiğim için yazıyorum.Sanırım yazmak benim vazgeçemeyeceğim bir uğraş, bir zevk haline geldi. Yolun yarısından sonra kendimi keşfettim.

Hepinize de sevgi ve saygılarımı sunuyorum.