Hayat Herkese Gülen Yüzünü Göstermiyor...

• 25 Ekim 2009 Pazar 14:51:58

Çocukken en büyük hayalim doktor olmak olsa da diğer birçok çocuk gibi, ben aslında hiç sevemedim hastaneleri… Bekleşip duran hastalar, etrafa yayılmış ilaç kokusu, koridorların o kasvetli havası içimi burktu benim her daim.Ama hayat bu işler hep tersine gidecek ya hiçbir zaman da hastaneden elimi ayağımı çekemedim…
Geçenlerde tuttum yine hastanenin yolunu. İçeri girer girmez yine yüreğim acıdı, içim burkuldu…
Onca insan koridorlarda. Rabbim dert vermiş dermanını aratmakta. Yorgun argın, sus pus onlarca çehre. Belli ki herkes bambaşka âlemlerde…
Derken annesinin kucağındaki bir çocuğa takılıyor gözlerim. Kaşık kadar bir yüz, dokunsan kırılır diye korkulacak kadar ince parmaklar -, kir pas içinde tüm teni, kıyafetleri. Ama yine de gözleri pas parlak… Kafamı biraz daha yukarıya kaldırıyorum annesini görmek adına. Gördüğüm manzara şaşırtmıyor beni. Bir çocuk daha karşımda ‘’ anne sıfatıyla’’. Aynı yaştayız belki, belki de bir iki yaş küçük benden. Çocuğunu alıp kucağına gelmiş doktora, ben babamın koluna girip gelmişken daha… Onun da bir farkı yok kucağındaki bebesinden. Yüzü kir pas, üstü başı perişan… Okuyor olmalıydı şimdi diyorum. Böyle olmamalıydı, birkaç yıl önce bez bebekleriyle avunurken daha…
Gözlerim doluyor…
Eve geliyorum, başımı dizine koyup uzanmışken soruyorum anneme.‘’Nasıl kıydılar ki?’’diyorum.’’oncacık kıza’’… ‘’çocuğa çocuğu nasıl emanet ettiler?’’Doluyor gözleri annemin. ‘’ hayat ‘’ diyor...’’ Hayat herkese gülen yüzünü göstermiyor…’’