KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
Gözlerimi Ağlatmıyorum
.......
Şimdi sen uzaklardasın, güneş dağların arkasından doğuyor her sabah... öyle sanıyor herkes, Anneciğim güneş her sabah odama senin gülüşünle doğuyor bilmiyorlar. Gülen gözlerinin şeklini alan dudakların gülümseyerek “KIZIM” derken, güneşim ısıtıyor beni oracıkta yaz kış.
Başucumda resmini seyrediyorum her sabah seninle konuşurken, yastığımın altında sakladığım yazmanın kokusunu çekerken içime... yok ağlamıyorum, söz verdiğim gibi ağlatmıyorum gözlerimi.
Bundan önce bir mektup daha yazmıştım, ulaştı mı ellerine değdi mi bilmiyorum da cevabın gelmedi, belki gecikti yollarda... Çok zaman oldu senden bir haber alamadım, senden gelen güzel bir satıra gönül yaslayamadım, mektuplarını yastığımın altında tutamadım, telefonda sesin yetmiyor susunca anne.
Yorganımın içinde üşüyen tenimle uyumaya çalışırken, gül yüzünle karanlığın ortasından gülümsüyorsun bana, elimi uzatırım nafile uzaksın çok uzak, saçlarına dokunamıyorum...
Burada da kırlara çıkıyorum arada, seninle dolaştığımız haz yok amma, çiçeklere anlatıyorum seni, aynalara seni anlatır gibi, seninle konuşur gibi konuşuyorum uçsuz bucaksız yeşillerle... Sensiz buralarda başımı hep dik tutuyorum, yenilmedim ayrılıklara, sende anne eğme boynunu sakın, bensizlik vurunca yüreğe, kalbinin sesini dinle bilesin ki hep oradayım, sana seni nasıl sevdiğimi anlatırım.
Kaç kere papatyalardan kolye yaptım sana, getiremeden soldular her defasında... bıkmadım hala ince boynuna kolyeler yapıyorum sarısı, beyazıyla.
Geçen hafta kırda çocuklar vardı, ellerinde uçurtmalarıyla.. sen geldin aklıma, sözün vardı çocukluğumdan kalma... alacaktın ya bir uçurtma,.... ben çocuklarla uçurdum rüzgar güzeldi de sana kadar gelemedi ona içerledim, kısa iplerine kızdım...
o günün akşamı eve dönerken senin için bir hediye aldım, sarılasın diye kocaman yumuşak oyuncaklardan... affet şimdilik ben sarılıyorum sana sarılır gibi, kokun yok onda biliyorum da, benimkisi kendimi kandırmak işte uzaklarda...
Bu gün de eve girerken posta kutusuna baktım bir umutla... boştu...Anneciğim sakın beni unutma uzaklarda. Bilseydim annem büyüyünce uçup gideceğimi ellerinden... büyümeyi o kadar çok istemezdim inan ki.
Akşamın geç saatleri bunlar, güneş battıktan sonra senin sıcaklığını daha çok arıyorum, rahatım, huzurum iyi de, senin yerin başkaymış be anne, seni özlemek çok başkaymış.
Telefon açıyorum ya sık sık sana, seninle konuşurken hep gözlerimi kapatıyorum, karşımdasın gibi gözlerinin içine bakıyorum.... sesin kesilince kocaman bir hasrete sarılıyorum... ağlamıyorum anne, söz verdiğim gibi gözlerimi ağlatmıyorum.
Birazdan yatacağım, rüyalarıma gel anneciğim, seni çok özledim, bende anneyim senin kadar özlenecek miyim...
Kelimelerce anlatılmıyor ki bu özlem, yeterli gelmiyor ki... Şimdi sen uzaklardasın, sabah güneş doğacak yine dağların ardından... sen gülüşünle doğacaksın odama...
.........................................kocaman öpüyorum anneciğim.
Kızın N.
(2006 - İzmir)
