KOKU...

• 13 Ekim 2009 Salı 00:08:32

Her evin kendine has bir kokusu vardı eskiden. Hatırlarmısınız bilmem. Bazı evler kapısından adım attığınız an sarardı sizi, kucaklardı. Kendinizi evinizde gibi rahat hisserdiniz. O evin kokusuydu size bunu hissettiren. Ve bu koku genellikle evin kadınından kaynaklanırdı.

Eskiden soba ile ısınırdık. Ana ısı kaynağı salonlarda dururdu. Oradan odalara yayılırdı sıcaklık. Bir tas su sürekli kaynardı üstünde. Çaydanlık hiç inmezdi sabahtan akşama kadar. Ve salonlarımız ya limon kabuğu kokardı ya da karanfil. Yenen meyvelerin kabukları çöpe atılmazdı. Önce sobanın üstüne konur kokusu yayıldıktan sonra içine atılırdı. Evin büyükleri gelip geçtikçe önünden güzel koku verecek bir şeyler koyarlardı sobanın üstüne.

Mutfakta kuzine kullanılırdı yemek pişirmek için. Mis gibi vanilya kokusu yayılırdı üstünden her yere. Büyük hanımlar zaman zaman tütsü yakarlardı. Evin üstündeki nazarı dağıtmak için. Farklı kokuları yoktu tütsülerin. Lavanta torbaları hazırlanırdı. Çekmecelerdeki çamaşırların arasına konurdu. Odalarımız lavanta kokardı. Gül kokulu sabunlar gardıroplarda saklanırdı.

Parfüm kullanılmazdı pek. Bir insana sarıldığınız zaman kendi öz kokusunu duyardınız. Ve herkesin kokusu farklıydı. Annem başka kokardı. Babamın kokusu başkaydı. Kardeşimin bambaşka. Gözünüzü açmadan kokusundan anlardınız içeri girenin kim olduğunu. Ya da görmeden bilirdiniz az önce odadan kimin çıktığını, kokusunu duyarak.

Yaşanan tüm yokluğa rağmen insanlar evlerinin kokularını yaratırlardı. İçinde yaşayanlar arasında en büyük sevgi bağıydı evin kokusu.

Şimdi çubuk tütsü kokuyor çoğu ev. Ya da kendinden kokulu kimyasal mumlar kullanılıyor salonlarda, odalarda. Ve her ev sanki bir diğerinin koku ikizi. İçinde yaşayanların kokusu ne kadar isteseniz de ulaşmıyor size. Çünkü öyle bir koku yok artık. Kokuların birbirine karıştığı tarifsiz ve anlamsız kokulu mekânlar yarattık ne yazık ki.

Eskiden kalma kokular geliyor zaman zaman burnuma. Bir özlem sarıyor içimi.

Koku, yaşamak olarak, sevgi olarak, aile olarak yer etmiş bizlerde, şimdi anlıyorum.

Yaşanan evlerin güzel kokuları.

Özlüyorum….

Eser Aslanlı